مٺي شھر جي نالي کُليل خط
تنهنجي گل لالا جهڙين گهٽين ۾ جتي گلابن جي واسنا ايندي هُئي. اُتي اڄ معصوم رت جي بوءَ اچي ٿي. جتي تنهنجي اگربتين جي سُڳند سان سرشار هر سانجهه ڏيئن جي سهائي ۾ دُوارڪا جي ديد پسائيندي هُئي. اُتي اڄ اُماوس جهڙي اونڌاهي ماڻهن جو ساھ مُنجهائي ڇڏي ٿي. تنهنجي گود ۾ گُد ڏيندڙ تنهنجا معصوم ٻار موت جي راڪاس کان ائين ڊنل آھن جيئن ھرڻ شينهن کان ڊنل هوندو آھي. تنهنجون سُوم رس جي سُرهاڻ جهڙيون سڀئي گليون ماتم ڪڌه آھن. انهن گلين جي مور کيڙي نما منگهن تي بيهه مينڍا سُڪائيندڙ وينگسن جا هرڻن جهڙا هانوَ ڊيلن وانگي ڊنل آھن.
تنهنجي نگري جي نياڻين نگرا پوڄڻ ڇڏي ڏنا آھن. مندرن ۾ مڪلي جهڙي ماٺ ڇانيل آھي. ڍڳين کي ڍوءَ تي کارائيندڙ مهيشورين پاڻ ماني کائڻ ڇڏي ڏني آھي. موهن ڀڳت جي سمادي کان وٺي هرداس ڀڳت جي سائي ڏھري تائين سڄي شھر کي سائي وڪوڙي ڇڏيو آھي. ڪريم فقير کان ڪجليو ڳائڻ وسري ويو آھي. صادق جي قبر تي لکيل ڪتبي جون اکيون آليون آھن. تنهنجي محل نما گهرن جي ويڪرن ٿَلهن تي ويهي اڌ رات تائين ڪچهريون ڪري پنهنجي اندر جا آروڳ اوريندڙ جهونن جا نيڻ بڊي جي ڪڪرن وانگي وٺا آھن. ٿلها اُداس آھن.
مٺي تنهنجي معصوم نگري ۾ ٻه نردوش ڳڀرو سفاڪ قاتلن جي بي رحم ڳولين جو شڪار ٿي ويا آھن. جن جي ايف آءِ آر ڪنهن تي داخل ڪجي؟ انهن بي ضمير هندو سياستدانن تي ڪجي جيڪي زرداري جي ڪامداري ڪندي رڳو گُتن جا لائسنس وٺڻ ۾ پورا آھن، جن لئه انساني جان ڪا به معنيٰ نٿي رکي، جن جي زنگ لڳل ذھنن تي ڪُرسي جو نشو ايترو حاوي آھي جو عزت ۽ غيرت سڀ داو تي لڳائي ڏينهن رات چمچاگيري ۾ رُڌل آھن. يا انهن اجگر اين جي اوزن تي، جيڪي امداد جي آڙ ۾ ڌارين کان ڌرتي ڀيلائي هتان جي امن کي آخري تيلي ڏيڻ جي ڪرت ۾ ڏينهن رات ڪوشان آهن.
اي ماءُ جي آنچل جهڙا شھر…!
اسين هاڻي توکان ڊڄون ٿا. تنهنجي پاڪ رستن تي هلندڙ ناپاڪ رهزنن جي هر روپ کان ڊڄون ٿا. اسين جيڪي سَهي جي کَل جهڙا اڀرا آھيون اُهي هر اُن چهري کان ڇرڪايل آھيون جنهن ۾ ڌاريائپ جي ڌپ اچي ٿي. اسين اُداس آھيون. اي اسان جا محبوب شھر! اسان کي پنهنجو اهو من موهيندڙ ماضي موٽائي ڏي جنهن ۾ اسين تنهنجي ويڪرن رستن تي آڌي رات تائين اُسڙڪندي ڪيئي سرگوشيون ڪندا هئاسين.
جاڙن پُٽن جي اچانڪ اولاڪي واري دل ٽوڙ درد جو ڪاٿو اُن ماءُ جي ممتا کان ئي پُڇجي جنهن جي اندر جو مندر ميسارجي ويو آھي. جنهن جي ڇاتي ڇلني ٿي ويئي آھي. سُرطان جهڙي هن سُور جي پرک اُن پيتامبر پيءُ کي ئي هوندي جنهن جي اندر جو جهونا گڙھ جهُري چُڪو آھي. جنهن جا جاڙا پُٽ ڏينهن ڌونئري جو سفيد ڪبوترن جهڙي امن پسند شھر ۾ شھيد ٿي ويا، جن کي اگني سنسڪار ڪندي هندو مسلم هر اک آلي هُئي. هن هانوَ ڏاريندڙ حادثي جي ڏُک جو ڏيک اُنهن سهاڳڻين جي اُجڙيل سندورن ۾ ڏسي سگهجي ٿو جن جا معصوم ٻار بابا بابا چئي انهن جي لُڙڪن سان پُسيل چُنين سان چنبڙي پون ٿا. جن کي آٿت ڏيڻ لئه به ڪو پنهنجو هٿ سالم ناهي رهيو.
هي قتل صرف ٻن بي ڏوھ ھندو ڀائرن جو قتل ناهي، پر هي قتل انهن هزارين مسلمانن جو به قتل آھي، جيڪي صدين کان هندوئن جي حفاظت ڪندا اچن. هي قتل انهن ڇهن ڀينرن جو به قتل آھي، جن لئه هن دُنيا ۾ ھاڻي ڀائر نالي رشتو ئي ناهي رهيو. هي قتل ڪينسر جي مريضه اُن ماءُ جو به قتل آھي، جيڪا هاڻي هن دنيا ۾ ڪنهن کي به ڏڪرا چئي سڏ نٿي ڪري سگهي. هي قتل اُنهن ٻن پتيورتا نارين جو به قتل آھي، جيڪي هاڻي ٻُٽين ٻانهن ۽ ٿڌين آنهن ۾ حياتيءَ جا ڏورها ڏينهن گهاريندي اُجڙيل سينڌن سان هر روز مرنديون رهنديون. اُهي اڀاڳڻيون هاڻي ڪڏھن به ڪڙوا چوٿ جو ورت رکي چنڊُ جو درشن ڪري نه سگهنديون. هي قتل اُنهن معصوم ٻارن جو قتل آھي، جن لئه رانديڪا ننڍپڻ ۾ ئي رُسي ويا آھن، جن جي اکين اڃان صحيح نموني روئڻ ئي ناهي سکيو. انهن اڀم ٻارڙن جي پويتر لبڙن جي پُڪار ۾ اُٿندڙ لرزش کي دُنيا جو ڪهڙو پيمانو ماپي سگهي ٿو؟ هي قتل ان امن جو قتل آھي، جنهن تي دنيا جون نظرون آھن.
مٺي! تنهنجي آغوش ۾ تڙپندي مري ويل تنهنجي معصوم ٻچڙن سان انصاف ڪير ڪندو.؟ اسان جون اُداس اکيون انصاف جي اوسيئڙي ۾ اٽڪيل آھن، اسين جهولي جهلي چيف جسٽس آف پاڪستان ۽ چيف آف آرمي اسٽاف پاڪستان کان انصاف جي بيک گهرون ٿا...
فقط مٺي جو شھر واسي