هڪ معصوم پُٽ جو پنهنجي بيروزگار پيءُ ڏانهن اُداس خط
الئه ڪيترا ڏينهن ٿيا آھن تون لاپته آھين. مون کي تو سواءِ سُک نه ٿو اچي. منهنجا پيارا بابل! آئون تنهنجي آڱرين جي ڇُھاءَ لاءِ سڪي ويو آھيان. آئون تو سواءِ اُداس آھيان، هتي منهنجي اُداسي ڪير به نٿو سمجهي سگهي. سواءِ جيجل جي ۽ اُها مون کي خوش رکڻ خاطر پاڻ ڪيترو ڀوڳي ٿي، اهو اُن جون خاموش اکيون ئي ٻُڌائي سگهن ٿيون، جن ۾ ڳوڙھن جي برف ڄمي ويئي آھي…! امان جي چهري جي ريکائن جو ڪتاب چوي پيو هُوءَ چکيا تي چڙهيل شَب وانگي سڙي رهي آھي. تنهنجي سماچار ملڻ جي اوسيئڙي ۾ اسان ماني به ناهي کاڌي. ننڍڙو ادڙو ذر ذر امان کان تنهنجي اچڻ جو پُڇي ٿو ۽ ھُوءَ ڏُکايل دل تي پٿر رکي مُرڪندي چوي ٿي بس ٻن ڏينهن ۾ اچي ويندو.
بابا! اسان کي تنهنجي بيروزگاري ئي قبول آھي بس تون موٽي اچ…! تون موٽي اچ ته اسان ۾ ساھُ موٽي اچي. اسين جيئرا لاش ٿي ويا آھيون. بابا! اسان کي جيئاري وڃ..!
مونکي خبر آھي توکي هن بي حس سماج ٽوڪيو آھي. تو جهڙي حساس ماڻھو کي ”واندي“ جو لقب ڏيندڙ هن سماج کي ڪهڙي خبر ته تون فطرت جي مظھر ۾ ڪيترو مشغُول هُئين. تنهنجي مصروفيت جا شاهد آھن تنهنجا اُهي شعر، جن کي پڙھي پٿر دل به ميڻ بڻجي وڃي. تون وڻن سان ويدنا اوريندو هئين. تون گگدام جانورن سان گُفتگو ڪندو هئين. تون جبلن جي جاگرافيءَ کي دل سان سمجهڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪندو هئين. تون ڀٽن سان ڀُڻڪا ڪري ڪچهريون ڪندو هئين. تون پکين کان فطرت جا نغما ٻُڌندو هئين. تون غريبن جي ٻارن کي آٿت جي خرچي ڏيندو هُئين. تون پرديس پرڻايل نياڻين جي نردوش اکين مان وهندڙ لُڙڪن کي ڏڍ جي رومال سان اُگهندو ھُئين. تون وڌوائن جي ورلاپن ۾ آلاپ بڻجي اوڇينگارون ڏيندو هئين. تون فقيرن جا خالي ڪشڪول ڏسي انهن ۾ آس جا سڪا وجهندو ھئين.
منهنجا قابلِ فخر بابل! تو هيترا ڪم ڪيا پوءِ به سماج توکي نڪمو چئي ننديو ۽ تون ناراض ٿي الئه ڪيڏانهن هليو وئين…؟ تو اُن سماج جي پرواھ ڪئي جنهن سماج کي سواءِ پئسي ميڙڻ جي، ٻيو فن اچي ئي ڪونه بابل…! مڃان ٿو توکي زماني وڏا وڍ ڏنا آھن. مون کي اهو ڏينهن اڄ به چٽي طرح ياد آھي جنهن ڏينهن تنهنجي سڳي سيڻ توکي وڏو ويڻ چوندي توکي ائين چيو هو ته، هاڻ وڃي چپڙا ڇاڻ توکان نوڪري ڪون ٿيندي ۽ تون سڄو ڏينهن رُنو هئين. تون ته تڏھن به رُنو هُئين، جڏھن ڊڊي وانگي ڊوڙڻ کان پوءِ به توکي روزگار نه مليو هو. تون ان ڏينهن به جهوناڳڙھَ وانگي جهُري پيو هئين، جنهن ڏينهن امان کي عيد جو نئون وڳو به وٺي نه ڏيئي سگهيو هئين.
هاڻي موٽي آءُ. موٽي آءُ انهن ماڳن تي جتي پاڻ گڏجي مريڙو چونڊيو هو. جتي پاڻ تراين ۾ تڙڳي وسڪاري جون آرتيون اُتاريون هيون.
جتي پاڻ پنهنجي ننڍڙي ٻنيءَ ۾ پوکيل ٻاجهر مان چپٽين سان چيهو چونڊي صدين جا ٿڪ ڀڃيا هئاسين. جتي پاڻ کنڀيون ڳوليندي ايترا خوش ٿي کليا هئاسين جو وڻن کي به وڻيا هئاسين. بابا…! تو سواءِ مون کي سيمون کائڻ اچن ٿيون. وسڪارو وھَ لڳي ٿو.
بابا! مون کي يتيم لفظ کان ئي ڊپ ٿئي ٿو. مون لئه تنهنجا خالي هٿ ئي وڏي شفقت آھن. تنهنجون چُميون مون لئه مکڻ باداميون آھن. تنهنجي مُرڪ مون لئه سنسار ۾ سڀ ڪجهه آھي. تنهنجو پيار منهنجي ڪُل پُونجي آھي.
توکي خبر آھي آئون توسان ڪيترو پيار ڪيان ٿو. آئون توسان ايترو پيار ڪيان ٿو جيترو منهنجي ماءُ مون سان ڪري ٿي. آئون ڄاڻي واڻي چوندو آھيان مون کي پيٽ سُور آھي ته هُوءَ ايترو روئندي آهي جو هُن جي پيٽ ۾ سُور پئجي ويندو آھي.
بابا…! تون منهنجي ڪا به ڳڻتي نه ڪر. آئون توکان ڪڏھن به اهڙي گهُر نه ڪندس جو تو لئه باعثِ درد بڻجي. آئون پنهنجي غُربت جي دُنيا ۾ سموريون خواهشون تياڳي جيئڻ جي ڀرپُور ڪوشش ڪندس. بس رڳو تون موٽي آءُ!
توکي لڳي ٿو ته مون کي اسڪول ۾ بُک لڳندي هوندي نه منهنجا بابل...! مون کي بُک ناهي لڳندي. ڇاڪاڻ ته آئون صبح سوير امان جي چُمين جو نيرڻ ڪري ويندو آھيان. تنهنجي آشيرواد جي لسيءَ پي ايترو ڍوءَ ڪندو آھيان جيترو هڪ امير جو ٻار ست رڇيون طعام کائي به نه ڪري سگهندو آھي. اسڪول ۾ ٻين جا ٻار رسيس جو فاسٽ ڦُوڊ کائيندا آھن آئون فاسٽ ڊوڙڻ جي پريڪٽس ڪندو آھيان. ٻين جا ٻار سائيڪل هلائيندا آھن آئون وڻ تي ويهي اُن جي ٽارن تي پير رکي ائين هلندو آھيان، جئين اُهي سائيڪل جا پيڊل هلائيندا آھن.
منهنجا اڻڀا وار ڏسي ڪلاسي ٻار کلندا آھن، تڏھن آئون مُرڪندو آھيان پنهنجي مقدر تي. منهنجي ٽُٽل چپل جي آڱوٺي کي ديويءَ جي ڪنڊي سان قابُو ٿيل ڏسي ماڻھو مون کي ماڻھو به نه ٿا سمجهن پوءِ به جيئان ٿو. منهنجي چوليءَ تي لڳل چَتيون ڏسي مون تي اڪثر ڇوڪرا ٽوڪون ڪندا آھن. انهن کي ڪهڙي خبر ته منهنجي ڦاٽل چوليءَ تي چَتيون ڏيندي منهنجي جيجل جي دل ۾ جيڪي چَتيون لڳيون آھن انهن تي مرهم دُنيا جو ڪو به معالج نٿو رکي سگهي. محبت واري حس کان بي حس معاشري ۾ مري به جيئڻو پوي ٿو منهنجا بابل...!
بابل…! توکي نوڪري نه به ملي ۽ سماج تنهنجي قدرشناسي نه به ڪري، تڏھن به مايوس نه ٿجانءِ. بابا تون علي بابا وانگي ڏُکن کي زندگي جا زيور سمجهي جيئڻ جو هُنر هٿ ڪجان. ڀٽائيءَ جي اُن ڀيد کي پنهنجو منشور بڻائجانءِ، جنهن ۾ سُکائون ڪري سُور سانڍڻ جو سبق سمايل آھي.
تون ايڏو مايوس نه ٿي. ٻُڌو اٿم سنڌ جي ”حاتم طائي حُڪومت“ هڪ لک نوڪريون ڏيڻ جو پڙو گهمايو آھي. لک مان هڪ توکي به ملندي. آئون پنهنجا ٻئي هٿ آڪاش ڏي اُڀا کڻي تو لئه ڌڻي در دعا منگان ٿو. منهنجي دعا ضرور اگهبي، ڇاڪاڻ ته، آئون معصوم ٻار آھيان. منهنجا پتڪڙا هٿ انجيل مقدس جي حرفن جيان پويتر آھن. منهنجا هٿ گناهن کان پاڪ آھن. انهن هٿن جي لڄ مالڪ ضرور رکندو...!
بابل…! تنهنجي جُدائي ۾ وهايل منهنجي لُڙڪ لُڙڪ جو قسم تون آتم هتيا نه ڪجانءِ. آتم هتيا ڪندين ته اسين يتيميءَ جي دوزخ ۾ ٻري وينداسين. اسان کي بُک ڪونه ماريندي، پر نڌڻڪائي وڻ ئي وڄائي ڇڏيندي....!
بابل…! تون وري آءُ. آئون ڏُکن ۽ بُکن سان مقابلا ڪري پڙھندس ۽ نيٺ تنهنجا سڀئي لُڙ لاهيندس، پر تون جي ويندين هليو ته آئون ٽُٽي ويندس. ننڍپڻ ۾ ٽُٽل وري مشڪل سان جُڙي سگهندو. ان ڪري تون وري آءُ …آئون اکيون ڏيئا ڪري تنهنجي واٽ ڏسان پيو..
فقط تنهنجو معصوم پُٽ
پريتم