دسرت ٿريءَ کي لکيل خط
تُنهنجي جنم ڏِڻ تي توکي لفظن جا ٻه گُل ارپي نه سگھڻ جي ڏُک جتي تنهنجي دل کي رنج رسايو هوندو، اُتي منهنجي روح کي به روئاڙيو آھي. يار ڪڏھن ڪڏھن چاهيندي به ماڻھون ڪجهه لکي ناهي سگهندو. لفظ رُسي ويندا آھن. لفظ تڏھن رُسي ويندا آھن، جڏھن سماجي ذميوارين جي زنجيرن ۾ جڪڙيل ذهن کي ڳڻتين جو ڳرهڻ لڳي ويندو آھي. اڌ ورهايل انسان اُن قيدي وانگر هوندو آھي، جنهن کي پنهنجي منشا مطابق مانيءَ به ناهي ملندي. ڪڏھن ڪڏھن ڏات به اُن رات جهڙي لڳندي آھي، جنهن ۾ چنڊُ هوندي به انڌوڪار هوندي آھي. ڪڏھن ڪڏھن ماڻھو چاهيندي به روئي ناهي سگهندو، لُڙڪ اکين جي سمنڊُ ۾ ٻُڏي ويندا آھن!
پيارا…! تُون امبر جي اکين مان ڪريل اُهو لُڙڪ آهين جنهن کي ھن صحرا پنهنجي اکين ۾ سُرمو ڪري پاتو آھي!
تون رڻ ڪڇ جي رُڃ ۾ اُڃ مري ويل اُن هرڻ جو همزاد آھين، جيڪو پنهنجي پريتم جي اکين کي چُمڻ لئه هُن پار ويندي ويرگتي کي رسيو هو. تُون اُداس ڪوئل جي آڪاش پولارن ۾ رهجي ويل اُها ڪوڪ آھين، جنهن کي ٻُڌي هوائون هوش وڃائي ويهنديون آھن. تون تاڙي جي اک ۾ ڦٿڪندڙ اهو ٿر آھين، جنهن جي سُورن کي سمجهڻ لئه صدين جا سفر ڪرڻا پوندا. سڄي عمر سُورن جي حُورن کي اکين جي پالڪي ۾ سمائي هلندڙ منهنجا دلبر دوست تنهنجي لبن تي ترندڙ تبسم جو قسم تون اُهو سانتيڪو سمندر آھين، جنهن جي اندر ۾ لڪيل دردن جي طوفان کي وقت جو ڪو به پکي اڳواٽ پروڙي نه ٿو سگهي…! تون موهن ڪلپنا جي آتم ڪٿا بُک، عشق، ادب جو اهو باب آھين، جنهن ۾ هڪ ڌرتيءَ جو پُٽ پنهنجي ماءُ لاءَ سڪي سڪي مري ويو. نردوش هوندي به زندان جي زيارت ڪري آيل منهنجا يار! تو پنهنجي حياتيءَ ۾ جيترا ڏُک ڏٺا آھن، ايترا تنهنجي مٿي تي وار به ناهن پوءَ به ڪڏھن مايوس ناهين ٿيو ڇاڪاڻ ته، تون مري به جيئڻ ڄاڻين ٿو. تو وٽ حالتن کي مُڙس ٿي منهن ڏيڻ وارو هُنر هٿيڪو آھي. ڏُکايل دل کي ڏڍ ڏيڻ وارو ڏانءُ به ڪو تو کان سکي..! تون پنهنجو غُربت جو گاڏو (رڪشو) سڄو ڏينهن مٺي جي روڊن تي ڊوڙائيندي زندگيءَ کي رَسڻ جي ڪوشش ڪندي ڪڏھن به ناهين ٿڪو. اِن هڻ هڻان واري حياتيءَ ۾ به توکي جڏھن به ڪنهن دوست سڏ ڪيو آھي تو جيءَ جيءَ چئي ورنايو آھي. پنهنجن ڏُکن، پيڙائن ۽ ڀوڳنائن کي هڪ پاسي رکي دوستيءَ جو ڀرم ڀلي ريت نڀايو آھي.
چڀڙيال جي چنچل چارن کي ڇڏي مٺي جي موڪري گهٽيءَ ۾ ڪنهن جي واسينگ وارن جو اسير ٿيڻ تائين واري ننڍڙي سفر ۾ تو جيڪا حياتي گُذاري اها ئي تنهنجي زندگي هُئي، باقي هاڻي ته بس مون وانگي ساھ کڻي لوڪا لڄ جيئين پيو.
ڊيئر دسرت …!
اڪ جي جهوني وڻ جي نيرن ڦُلين هيٺ ڪنهن جي پن پاتلين اکين تي فدا ٿي تو گهڻو ڪجهه ڀوڳيو به آھي. جنهن جا شاهد اُهي درديلا خط هئا، جن کي ريڍيو پاڪستان مٺي جي اسٽوڊيو ۾” آن ايئر“ پڙھندي، آئون ڪيئي ڀيرا رُنو هئس. رُنا ته اُهي ريگيولر لسنرز به هئا، جن جي دلين ۾ تنهنجا لفظ آرو پار مٽيا هئا، پر احساس نه ٿيو هو ته هڪ اُن بي وفا وجود کي جنهن کي تو صحرا جو سُڏڪو سان گڏ وفا ڊي ايم جو نالو ڏنو هو.
سدائين مرڪن جا گُل ورهائيندڙ دسرت…!
تون جيون ۾ هر ڏُک مقدر جو تحفو سمجهي قبول ڪندو رهين، پر توکي صحرا جي سُڏڪي جي بي وفائي واري سوکڙيءَ جي صدمي جيئري ماري ڇڏيو. هاڻ تنهنجي مرڪ ۾ به لُڙڪ لڇن ٿا. تنهنجي ٽھڪن ۾ اوڇنگارن جهڙي اذيت محسوس ٿئي ٿي. تنهنجي ماٺ ۾ زندگي خودڪشي ڪري چُڪي آھي، پر يار توکي همٿ ۽ حوصلي سان جيئڻو پوندو. ان لاءِ مايوس ٿي مرڻ اجايو آھي، جنهن لئه شيڪسپيئر گهڻو وقت اڳ چئي ويو آھي ته، ’’اي عورت! تنهنجو ٻيو نالو بي وفائي آھي…! ‘‘
تنهنجي هيلوڪي جنم ڏڻ تي آئون توکي فقط هي لفظن جي اجرڪ اوڍائي، هڪ فلائنگ ڪِس جو ڪيڪ ڏيئي سگهان ٿو..اُميد ته منهنجو احساسن سان ڀريل تحفو قبول ڪندين...!
فقط تنهنجو پنهنجو امر