پاڻ سمجهون ٿا بدن جي خاموشي،
ڪو ته سمجهي هي چپن جي خاموشي.
سونهن منهنجي ساهه منهنجو سي پنڇي،
ڳولهي ٿي سي چمن جي خاموشي.
ٿي ويا جذبات هن سرد سارا،
ٿي وئي خاموش رڳن جي خاموشي.
روح پنهنجو روشني جو آ غزل،
ٿي چوي مرڪي اکين جي خاموشي.
ٿي رکي پڙلاءُ ڪيڏو ڪو سُڻي جي،
انقلابي ير وطن جي خاموشي.
تون مٺي ناهين اُداس گهر آهي،
پئي روئي تولئه صحن جي خاموشي.