جي رهان ٿو مان اگر ايمان ۾،
ليکيو ڇو ٿو وڃان بي ايمان ۾.
هڪ خدا ۾ جي پسن ٿا حُسن کي،
مان پسان ٿو حُسن سو انسان ۾.
سونهن مندر ۾ ڏسي جرڪيو پئي،
مون ڏٺي جا سندرتا ڀڳوان ۾.
ڪنهن پئي ٺاهي جاءِ جنت ۾ وڃي،
ڪو رهيو خوش دوزخي سامان ۾.
عشق الستي ڪنهن نه ڄاتو ڇو هتي،
پاڻ رهياسين حيف ۽ حيران ۾.
مان قدورت جو ڪڍي من صاف ڪيو،
مون ڏٺو پوءِ خدا کي انسان ۾.
مان وڃان ڇو تو جيئان محبوب ڏي،
پاڻ هو مون ڏي اچي ٿو گيان ۾.