اسان جي روح ۾ هي جا جڳن کان روشني آهي،
اوهان جو عشق آ جانان، اوهان جي دل لڳي آهي.
جواني يار پنهنجي ٿي هر پل آس ۾ ڀٽڪي،
نه اکڙين جي ڪا کينچل آ، نه ئي ڪا هڪ چمي آهي.
گهڙي سا ڪيئن ٿي وسري اکين آڏو هئي گذري،
اها وينگس ڏٺي جا مون صفا ڪا جل پري آهي.
اوهان جي ئي شهر ۾ ڪو اوهان کي يار چاهي ٿو،
اوهان کي ڄاڻ ڪانهي ڪا، اوهان جي سادگي آهي.
نه پنهنجا پير روڪين ها، نه پنهنجي ڇير ڇوڙين ها،
ڏسين ها ناچڻي دل کي مسين راحت ملي آهي.
سوا تنهنجي نه چين آهي، اکيون صحرا ويون بڻجي،
ٻُسي توکان سوا ٿي وئي اکين جي آرسي آهي.
اسان جو حال ڪهڙو آ نه جيئڻ ئي ته جهڙو آ،
غريبن جي جهُڳي وانگي هي اُجڙيل زندگي آهي.
نه آ فڪر خيالن ۾ وزن جي کوٽ ۾ ورتل،
چون ڏاها پيا مرڪي اها ڪا شاعري آهي.
چيائين ڪيئن گهارين ٿو اڪيلو ائين تون ساجن،
چيم توکان سوا هي زندگي ڄڻ وهه وٽي آهي.
غزل سارو لکيو جانان “وفا” تنهنجي تصوير ۾،
پڙهي سارو وري ڏس شعر ۾ شائستگي آهي.