ڪيڏا هون آوارا ٿي ويا،
چنڊ ۽ مان ناڪارا ٿي ويا.
تنهنجو گذر ٿيو آ شايد،
خوشبو جو هن چارا ٿي ويا.
ٻهڪي پيو آ گهر ماڻهن سان،
چپ ڇو آهن جارا ٿي ويا.
تنهنجي ٽهڪن سان هي منهنجا،
جذبا هن تاسارا ٿي ويا.
محبت مس هئي جاڳي من ۾،
دشمن سڀ تر وارا ٿي ويا.
عاشق ٿي مان شاعر ٿي ويس،
حيران ڇو ڏاها سارا ٿي ويا.