گلابي بدن تي، ادا ڪا رهي ٿي،
اسان جي چپن تي، صدا ڪا رهي ٿي.
اوهان زلف پنهنجا، کليل ئي رهڻ ڏيو،
اسان جي مٿان ڄڻ، گهٽا ڪا رهي ٿي.
اکين تان چمي ڏي، گلابي آ موسم،
چپن تي چمين جي، ڪٿا ڪا رهي ٿي.
ڪڏهن باک مرڪي، ڏٺو ڪونه مون ڏي،
رڳو پاڻ وٽ ير، سنجها ڪا رهي ٿي.
وڃي ٿي هٿن مان، پئي دل اسان جي،
اچي دل اندر جو، جفا ڪا رهي ٿي.
وري تون نگاهون، کڻي ٿي نهارين،
وري دل چپن تي، خطا ڪا رهي ٿي.
اچو سڀ اچو ديس، سڏي ٿو اسان کي،
وطن ۾ اڃا ڀي، “وفا” ڪا رهي ٿي.