چنڊ جي آ چاندني ڪنهن بدنظر جي ور چڙهي،
جو وڃي هو وحشي ڪڪر جي ور چڙهي.
هن اکين جي آرسي ۾ جاڳ جا ئي داغ ها،
جي لٿا پر زندگي اڻ کٽ سفر جي ور چڙهي.
دانهن ٿي ڪنهن ماءُ جي ۽ اُڀ ڏري هو پيو،
زندگي معصوم ڪا گدلي گٽر جي ور چڙهي.
عاشقي جي ناوَ کي منزل ملي ها عشق جي،
پر وڃي هو اوچتو ڪنهن پٿر جي ور چڙهي.
نفرتون مليون هيون سڀ محبتن جي عيوضي،
ڳوٺ کان دل ڌار ٿي هئي شهر جي ور چڙهي.
تون هئين هي زندگي هئي تاج محل جهڙي حسين،
توکان پوءِ هي زندگي آ کنڊر جي ور چڙهي.