روح ٿي رهـــــڙي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
ننڍ ڏي وينـــــدڙ سڀئي،
رستا ٿي موڙي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
ڪاغذن جـــــي ديس ۾،
خيما ٿي کوڙي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
شاعري جـــــي سمنڊ ۾،
خيال ٿي لوڙهي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
شاعري
عشق جي آرسي
هي ڪتاب وفا گولو صاحب جي شاعريءَ جو مجموعو آھي ساجد سنڌي لکي ٿو:
”وفا گولو جون ڪوتائون ڪنهن اپسرا جي انگڙاين ۾ گم ٿيل نگاهن جي عجيب ڪيفيتن جو داستان به ٻڌائين ٿيون ته محبتي موهه تي ڦهليل طلسمي تبسم جي سحر ۾ به جڪڙي ڇڏين ٿيون. هو جتي زميني خدائن خلاف سراپا احتجاج بڻيل آهي ته اتي مرڪن ۽ محبتن جو ٻج ڇٽي چوطرف سرنهن جي ڦولار جهڙي مهڪ واسڻ جو خواهان آهي، وفا جي شاعريءَ ۾ سڪ، سونهن، اوسيئڙي ۽ آس جا اولڙا هر پني تي پاڻ پسائي اسان کي ڄڻ ته اسان جي احساسن جي نمائندگي ڪندي نظر اچن ٿا. “
”وفا گولو جون ڪوتائون ڪنهن اپسرا جي انگڙاين ۾ گم ٿيل نگاهن جي عجيب ڪيفيتن جو داستان به ٻڌائين ٿيون ته محبتي موهه تي ڦهليل طلسمي تبسم جي سحر ۾ به جڪڙي ڇڏين ٿيون. هو جتي زميني خدائن خلاف سراپا احتجاج بڻيل آهي ته اتي مرڪن ۽ محبتن جو ٻج ڇٽي چوطرف سرنهن جي ڦولار جهڙي مهڪ واسڻ جو خواهان آهي، وفا جي شاعريءَ ۾ سڪ، سونهن، اوسيئڙي ۽ آس جا اولڙا هر پني تي پاڻ پسائي اسان کي ڄڻ ته اسان جي احساسن جي نمائندگي ڪندي نظر اچن ٿا. “
- 4.5/5.0
- 1885
- 421
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- وفا گولو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- حقيقتن ۽ محبتن جو شاعر
- شاعري روح جو عڪس آهي
- غزل
- عشق جي آرسي جو ٽٽي اوچتو
- روح جون رنگينيون رهجي ويون،
- تو مٺي کان دور ٿيندو ٿو وڃان،
- روز برسات ٿي، ڏات مون تي لٿي،
- پاڻ سمجهون ٿا بدن جي خاموشي،
- سج لهي ٿو رات ٺري ٿي،
- آءٌ توري سکي،
- عشق جي راهه ۾، ٿا اڪيلا رُلون،
- گلابي بدن تي، ادا ڪا رهي ٿي،
- شهر سارو اُداس توبن،
- جو نظر کي، گهاءُ تازو ٿو لڳي،
- ديد هڪڙي، ٻکي دل سان،
- سونهن صداقت، وارا ماڻهو،
- روشني جا پير، ميرا ٿي ويا
- سکي جي سار پياري ۾ رات گذري ٿي،
- روح جو احساس ٿو چيڀاٽجي،
- جي رهان ٿو مان اگر ايمان ۾،
- سانوري مون کي تنهنجي ادائن ڪُٺو،
- سونهن جو سنسار آهين ڇوڪري،
- ننڊ خواب جي قيد ۾ آهي،
- نه آ ڪا پيار جي خوشبو،
- پاڻ کي عشق تي جو ايمان ٿيو،
- جڏهن تنهنجا پور پون ٿا،
- پيار پنهنجو غزل جانان،
- سونهن کي پوڄيو سمجهي رام،
- اسان جي روح ۾ هي جا جڳن کان روشني آهي،
- دل ڇُهي ٿي عڪس هڪڙو،
- هوا جا پر ڪٽيل آهن،
- عشق هن جي ڪيو ظاهر،
- نانءُ تنهنجو ٿو کڻان آئون،
- انڌن جي شهر ۾ روشني ڀٽڪي پئي،
- عشق آهي وفا گهرجي
- درد جا هي ڊگها سلسلا ٽوڙجن،
- زندگي ريل پٽڙي ٿي وئي،
- دوستن کي سارجي،
- تو سوا هي ڏات روئي ٿي،
- آءُ ڌاري عشق الستي،
- چنڊ جي آ چاندني ڪنهن بدنظر جي ور چڙهي،
- ڪيڏا هون آوارا ٿي ويا،
- ٿا وڃن سار جا چنگ خيالن ۾،
- سونهن ماڻي وٺون،
- پيار جو پنڇي سڏائين ٿو ميان،
- اسان جي رهي آهي رياضت چمي،
- آءُ تازو ڪر،
- دُکي ٿي پئي دل،
- پيار جو پڇتاءُ وڌندو ٿو وڃي،
- عشق جو آواز بڻجي ٿا جيئون،
- اسان وٽ محبتون ساڳيون،
- ڪيترو پاڻ کي رولجي زندگي،
- وايون
- بي خوف ٿي گذاري
- ساڳي ساڳي چاهت ڏي،
- کـِــــلـــــي بيٺـــــو درازن ۾،
- منهنجي مـــــن ۾،
- ڌرتي آزارن ۾،
- دل جــي ويران وستي،
- ڳوڙهـــــا ڳوڙهـــــا ٿي،
- چاهتن جـــــي ديـــــس ۾،
- پـــــيـــــار آهـــــي زندگي،
- روح ٿي رهـــــڙي ڇڏي،
- اسٽوپا تـــــي چنڊ لٿو،
- مـــــڪـــــلي کـــــي جاڳــائي،
- ڪير اوندهه مـــــان ڏسي،
- ڌرتـــــــــي لـــــئــــه آهـــــي،
- نظم
- چاهت
- حسن درس کي ڀيٽا
- چُمي
- ڀنورو
- دوکو
- موڪلاڻي
- مانگر مڇ
- ڌرتي
- ثقافت
- بغاوت
- ڪاري سياست
- زخمي چانڊيو کي ڀيٽا
- وقت
- اسان عثمان مروندي
- سُرت
- سڦل زندگي
- مدن فقير
- اياز جاني کي ڀيٽا
- نثري نظم
- عشق
- مذهب
- سونهن
- شاعري
- ڪائنات
- پالنا
- فراريت
- اَلميو
- معذرت
- تبديلي
- ڀيانڪ تصوير
- پورٽريٽ
- پاڪ رشتا
- جيون
- ڪراس نوٽ
- سهارو
- ٽي لفظ
- انڪار
- روشني
- اڏوهي
- زندگي
- اکيون
- پنجڪڙا
- پنجڪڙا
- بئڪ ٽائيٽل پيج
ڏات جي ديوي ميان.
ننڍ ڏي وينـــــدڙ سڀئي،
رستا ٿي موڙي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
ڪاغذن جـــــي ديس ۾،
خيما ٿي کوڙي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.
شاعري جـــــي سمنڊ ۾،
خيال ٿي لوڙهي ڇڏي،
ڏات جي ديوي ميان.