ڀنورو
ٻولي ڄڻ ڦلواڙي آهي
جنهن ۾ سرها لفظ گلن جا
خوشبو وانگر کڙندا آهن
تن جو واس وٺڻ لئه ڀنورا
هر هر ڦيريون پائيندا آهن
لفظن جي گل مکڙين کي
هر هر پيا چاهيندا آهن
تن ڀنورن مان هڪڙو ڀنورو
ٻين ڀنورن کان بنهه نرالو
ڳاڙهي تازن گلن ڦلن جو
رس چوسيندو رهندو آهي
گيت ڳائيندو رهندو آهي
خوشبو وارن گل لفظن مان
سرها سرها پيار ڀريل هو
شعر ٺاهيندو رهندو آهي
ڀنورو بنهه نرالو ڀنورو
لوڪ چوي ٿو جنهن کي شاعر
ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جو شاعر.