هوا جا پر ڪٽيل آهن،
صدا جا پر ڪٽيل آهن.
هٿن ۾ ڪا لرزش ناهي،
دعا جا پر ڪٽيل آهن.
نه ٿي مون وٽ پهچي،
جفا جا پر ڪٽيل آهن.
اوهان جي سونهن جي اڄ،
ادا جا پر ڪٽيل آهن.
نڀايان مان ڪيترو آخر،
“وفا” جا پر ڪٽيل آهن.
شاعري
عشق جي آرسي
هي ڪتاب وفا گولو صاحب جي شاعريءَ جو مجموعو آھي ساجد سنڌي لکي ٿو:
”وفا گولو جون ڪوتائون ڪنهن اپسرا جي انگڙاين ۾ گم ٿيل نگاهن جي عجيب ڪيفيتن جو داستان به ٻڌائين ٿيون ته محبتي موهه تي ڦهليل طلسمي تبسم جي سحر ۾ به جڪڙي ڇڏين ٿيون. هو جتي زميني خدائن خلاف سراپا احتجاج بڻيل آهي ته اتي مرڪن ۽ محبتن جو ٻج ڇٽي چوطرف سرنهن جي ڦولار جهڙي مهڪ واسڻ جو خواهان آهي، وفا جي شاعريءَ ۾ سڪ، سونهن، اوسيئڙي ۽ آس جا اولڙا هر پني تي پاڻ پسائي اسان کي ڄڻ ته اسان جي احساسن جي نمائندگي ڪندي نظر اچن ٿا. “
”وفا گولو جون ڪوتائون ڪنهن اپسرا جي انگڙاين ۾ گم ٿيل نگاهن جي عجيب ڪيفيتن جو داستان به ٻڌائين ٿيون ته محبتي موهه تي ڦهليل طلسمي تبسم جي سحر ۾ به جڪڙي ڇڏين ٿيون. هو جتي زميني خدائن خلاف سراپا احتجاج بڻيل آهي ته اتي مرڪن ۽ محبتن جو ٻج ڇٽي چوطرف سرنهن جي ڦولار جهڙي مهڪ واسڻ جو خواهان آهي، وفا جي شاعريءَ ۾ سڪ، سونهن، اوسيئڙي ۽ آس جا اولڙا هر پني تي پاڻ پسائي اسان کي ڄڻ ته اسان جي احساسن جي نمائندگي ڪندي نظر اچن ٿا. “
- 4.5/5.0
- 1885
- 421
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- وفا گولو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- حقيقتن ۽ محبتن جو شاعر
- شاعري روح جو عڪس آهي
- غزل
- عشق جي آرسي جو ٽٽي اوچتو
- روح جون رنگينيون رهجي ويون،
- تو مٺي کان دور ٿيندو ٿو وڃان،
- روز برسات ٿي، ڏات مون تي لٿي،
- پاڻ سمجهون ٿا بدن جي خاموشي،
- سج لهي ٿو رات ٺري ٿي،
- آءٌ توري سکي،
- عشق جي راهه ۾، ٿا اڪيلا رُلون،
- گلابي بدن تي، ادا ڪا رهي ٿي،
- شهر سارو اُداس توبن،
- جو نظر کي، گهاءُ تازو ٿو لڳي،
- ديد هڪڙي، ٻکي دل سان،
- سونهن صداقت، وارا ماڻهو،
- روشني جا پير، ميرا ٿي ويا
- سکي جي سار پياري ۾ رات گذري ٿي،
- روح جو احساس ٿو چيڀاٽجي،
- جي رهان ٿو مان اگر ايمان ۾،
- سانوري مون کي تنهنجي ادائن ڪُٺو،
- سونهن جو سنسار آهين ڇوڪري،
- ننڊ خواب جي قيد ۾ آهي،
- نه آ ڪا پيار جي خوشبو،
- پاڻ کي عشق تي جو ايمان ٿيو،
- جڏهن تنهنجا پور پون ٿا،
- پيار پنهنجو غزل جانان،
- سونهن کي پوڄيو سمجهي رام،
- اسان جي روح ۾ هي جا جڳن کان روشني آهي،
- دل ڇُهي ٿي عڪس هڪڙو،
- هوا جا پر ڪٽيل آهن،
- عشق هن جي ڪيو ظاهر،
- نانءُ تنهنجو ٿو کڻان آئون،
- انڌن جي شهر ۾ روشني ڀٽڪي پئي،
- عشق آهي وفا گهرجي
- درد جا هي ڊگها سلسلا ٽوڙجن،
- زندگي ريل پٽڙي ٿي وئي،
- دوستن کي سارجي،
- تو سوا هي ڏات روئي ٿي،
- آءُ ڌاري عشق الستي،
- چنڊ جي آ چاندني ڪنهن بدنظر جي ور چڙهي،
- ڪيڏا هون آوارا ٿي ويا،
- ٿا وڃن سار جا چنگ خيالن ۾،
- سونهن ماڻي وٺون،
- پيار جو پنڇي سڏائين ٿو ميان،
- اسان جي رهي آهي رياضت چمي،
- آءُ تازو ڪر،
- دُکي ٿي پئي دل،
- پيار جو پڇتاءُ وڌندو ٿو وڃي،
- عشق جو آواز بڻجي ٿا جيئون،
- اسان وٽ محبتون ساڳيون،
- ڪيترو پاڻ کي رولجي زندگي،
- وايون
- بي خوف ٿي گذاري
- ساڳي ساڳي چاهت ڏي،
- کـِــــلـــــي بيٺـــــو درازن ۾،
- منهنجي مـــــن ۾،
- ڌرتي آزارن ۾،
- دل جــي ويران وستي،
- ڳوڙهـــــا ڳوڙهـــــا ٿي،
- چاهتن جـــــي ديـــــس ۾،
- پـــــيـــــار آهـــــي زندگي،
- روح ٿي رهـــــڙي ڇڏي،
- اسٽوپا تـــــي چنڊ لٿو،
- مـــــڪـــــلي کـــــي جاڳــائي،
- ڪير اوندهه مـــــان ڏسي،
- ڌرتـــــــــي لـــــئــــه آهـــــي،
- نظم
- چاهت
- حسن درس کي ڀيٽا
- چُمي
- ڀنورو
- دوکو
- موڪلاڻي
- مانگر مڇ
- ڌرتي
- ثقافت
- بغاوت
- ڪاري سياست
- زخمي چانڊيو کي ڀيٽا
- وقت
- اسان عثمان مروندي
- سُرت
- سڦل زندگي
- مدن فقير
- اياز جاني کي ڀيٽا
- نثري نظم
- عشق
- مذهب
- سونهن
- شاعري
- ڪائنات
- پالنا
- فراريت
- اَلميو
- معذرت
- تبديلي
- ڀيانڪ تصوير
- پورٽريٽ
- پاڪ رشتا
- جيون
- ڪراس نوٽ
- سهارو
- ٽي لفظ
- انڪار
- روشني
- اڏوهي
- زندگي
- اکيون
- پنجڪڙا
- پنجڪڙا
- بئڪ ٽائيٽل پيج
صدا جا پر ڪٽيل آهن.
هٿن ۾ ڪا لرزش ناهي،
دعا جا پر ڪٽيل آهن.
نه ٿي مون وٽ پهچي،
جفا جا پر ڪٽيل آهن.
اوهان جي سونهن جي اڄ،
ادا جا پر ڪٽيل آهن.
نڀايان مان ڪيترو آخر،
“وفا” جا پر ڪٽيل آهن.