ڌرتي
نرالي ڪا پري آهي
اها جا ڇوڪري آهي
رهي ٿي ڄام شوري ۾
هڳائن جي هندوري ۾
اکيون ڄڻ هن جون سيتا جي
پويتر مورتي وانگي
چپن تي پياس ٿي تانگهي
ته هر هر نيڻ پيا چمجن
نوان ڪي واس پيا وٺجن
جڏهن هوءَ زلف ٿي ڇوڙي
تڏهن خوشبو ٿي شرمائي
وڃي ٿي رخ بدلائي
نشيلا نيڻ جاني جا
چمي ٿي روز چانڊوڪي
جڏهن سامهون اچي ٿي هو
ته دل تيزيءَ سان ڌڙڪي ٿي
جتائي عشق ٿي جڏهن
تڏهن هي خيال جاڳي ٿو
اسين رولاڪ رستن جا
نه پنهنجو ڪو ٺڪاڻو آ
اسان جي سيج گهاڻو آ
اسان جو عشق سرتي سان
اڃا تائين هلي ٿو پيو
اهو اعزاز ماڻيون ٿا
وري دل ڳاڙهي جهنڊي ڏي
ڏسي هي يار مرڪي ٿي
چوي پاٻوهه مان هيئن ٿي
اهي ساريون حسينائون
ڇڏيان مان ديس ٿا گهوري
ڏيان هي ماس ڀي ڪوري
اسان جو سنڌ سرمايو
اچو سڀ سيني سان لايو
اسان جو عشق ڌرتي سان
اسان جو پيار ڌرتي سان.