31
هڪ ڏينهن مٿيون پنجويهن سالن جو جوان سلوني ڪلارڪ مون وٽ آيو. ساڻس گڏ سندس هم عمر هڪ ٻيو به ڇوڪرو هو. وار کنڊريل ۽ چيڙهه لڳل. ڏاڙهي وڌيل. چمپل اڊڙيل ۽ ڇڳل. نالو ’وجي‘ ٻُڌائين.
جهاز گھمائڻ ۽ مون سان ملائڻ لاءِ کيس سندس دوست ڪلارڪ وٺي آيو هو ۽ مون سان فري هجڻ جي ڀريل هام پوري ڪرڻ لاءِ ان ڏينهن مون سان حجت سان ڳالهائڻ لڳو.
ريفريجريٽر کولي سيون اپ جا دٻا کولڻ لڳو. مون سان سندس دوست جو تعارف پنهنجي سلوني نموني جي تکي ۽ اڌ اکري انگريزي ۾ ڪرائين:
”سر! سر! هي وجي آهي نه، تمام سٺو شاعر آهي.“ ۽ پوءِ مون ڏي رڙهي راز واري لهجي ۾ چيائين:
“He is a great drinker. Too much whisky” (ڏاڍو شراب ٿو پئي)
يعني اها هن جي شاعر هجڻ جي ثابتي آهي ته شراپ پيئي ٿو. مون هن ڏي نهاري طنزيه مسڪرايو ۽ دل ۾ سوچيو ته اسان جي ملڪ پاڪستان، هندستان يا سلون ۾ شاعر يا فنڪار لاءِ اهو ڇو لازمي سمجھيو وڃي ٿو ته هو شرابي (Alcoholic) ۽ غمگين ضرور هُجي. هن جا حال افعال بُڇڙا هُجن.