33
ٿوري دير کان پوءِ لانچ واري، انجڻ جي فلاءِ ويل تي رسو ٻڌي ان کي ڇڪيو ۽ انجڻ اسٽارٽ ٿيڻ سان ڍنڍ جي چؤڌاري ڊگھن وڻن تي ويٺلن پکين ۾ ڦيٽاڙو پئجي ويو. خاموشيءَ ۽ سانت جي پٺ ۾ ڄڻُ ڪنهن ڇُرو وهائي ڪڍيو. سانت جي پُٺ ۾ ڇُرو وهائڻ! ــ لڳي ٿو ته اها تشبيهه ڪنهن تازي پڙهيل افساني جي دماغ ۾ ويٺل آهي. پڪ نسيم کرل يا قمر شهباز جو افسانو هوندو.
ٿورو اڳتي هلي ڍنڍ جي وچ ۾ هوٽل جي ننڍي جيٽي سان ٻيڙي لڳي. سڀُ مسافر لهي هوٽل ۾ آياسين. هوٽل ۾ هلڪي هلڪي روشني هُئي. چيني شمعدانن ۾ ڳاڙها ۽ ميٽوڙي رنگ جا بلب ٻري رهيا هُئا. هڪ ٻه نوجوان جوڙا هوٽل جي ورانڊي ۾ ڪاٺ جي ٻنوڙي کي ٽيڪ ڏئي آهستي آهستي ڳالهيون ڪري رهيا هُئا. عجيب اداسي ڇانيل هُئي. اهڙي اداسي حميد سنڌيءَ جي افسانن ۾ هوندي آهي يا بندرگاهه ڇڏڻ وقت جهاز تي هوندي آهي. هلڪي هلڪي ميوزڪ وڄي رهي هُئي. سچ ٿو چوان ته ماحول ۾ عجيب قسم جي سنسني هُئي. ائين ٿي لڳو ڄڻُ هيءَ ممتاز دمساز، حاتم طائي يا گُل بڪاولي جهڙن ناولن واري طلسمي دنيا هُجي ۽ اجھو ته خوفناڪ ديو آدم بوءِ آدم بوءِ چوندو آيو. هي طلسم ڄاڻ ته ڀڳو ۽ اسان سڀ سرنهن جا داڻا ٿي وينداسين.
مظهر ۽ آئون چپ چاپ فروٽ جيلي کائڻ لڳاسين. نيٺ مظهر کي چيم ته يار ڪجھه ته ڳالهاءِ ته هي جادو ٽُٽي. عجيب خوف طاري ٿي رهيو آهي. پوءِ ٻئي کلڻ لڳاسين. با ادب بئري مظهر جي چوڻ تي هڪ سڄو بند ٿيل فروٽ جو دٻو ۽ اوپنر اچي اڳيان رکيو. دٻو کولي جيليءَ ۾ وڌيڪ فروٽ ملائڻ لڳاسين.
پپئي، گدري، صوف، انناس جا ننڍا ننڍا ڳترا هئا ۽ ان کانسواءِ انگورن ۽ رسپ بيريءَ جا ڪجھه ڪڻا پيل هُئا.
ميوي جو بند دٻو آمريڪن هو. دٻي جي هيٺان Consolidated Foods Corporation Chicago USA. لکيل هو. مظهر پڙهي چيو:
”برادر هي ميوو خبر ناهي ڪهڙين خوبصورت آمريڪن ڇوڪرين ڇلي ٽُڪرا ٽڪرا ڪري هن دٻي ۾ بند ڪيو هوندو. کين بند ڪرڻ وقت ڪهڙي خبر ته هي خاص دٻو سلون جي هڪ ويران جڳهه جي هوٽل ۾ ٻه پاڪستاني چَٽُ ڪندا.“
مون کان کل نڪري وئي، ڇو جو مهينو ڏيڍ اڳ جپان ۾ پڻ مظهر ان قسم جي ڳالهه ڪئي هُئي. جپان ۾ گھڻو ڪري پاڪستان کان آيل گانگٽن جا بند دٻا استعمال ٿين. هڪ هوٽل ۾ گانگٽ کائيندي مظهر چيو ته خبر ناهي هي ڪهڙين پاڪستان جي خوبصورت ڇوڪرين گانگٽ ڇلي دٻن ۾ بند ڪيا هوندا.
”گھڻو خوشفهميءَ ۾ نه پئه. جهاز تي ويندي وقت روز کارادر جي بس اسٽاپ تي ڪجھه ڊگھن ميرن چولن ۾ مڪراني پوڙهين عورتن کي ته ڏٺو هوندءِ. جي فش هاربر ڏي ويندڙ بس ۾ وڙهندي چڙهنديون آهن؟ ته بس تماچي صاحب اهي ئي خوبصورت نوريون آهن جيڪي روز گانگٽ ڇلي دٻن ۾ پئڪ ٿيون ڪن.“
مظهر به شايد اها ڳالهه ياد ڪري کلڻ لڳو ۽ ٽيبل تي رکيل ٺڪر جي ننڍڙي گھُگھيءَ مان مگن ۾ پاڻي اوتيو. مظهر پنهنجو شرم پرچائڻ لاءِ گھگھي طرح اشارو ڪري ان بابت عمر خيام جي رُبائي ٻُڌائڻ لڳو.
”اي ٺڪر جا ڪپڙ! ائين ته نه آهي جو ڀيم ۽ ارجن جوڌن جي ٻانهن جي مٽيءَ مان تنهنجي ڳچي جُڙي هُجي؟
متان لقمان حڪيم يا ارطاليس فيلسوف جي بدن جي خاڪ مان تنهنجو هي گول ڪنارو ٺهيو هُجي ــ؟
ائين ته نه آهي جو تنهنجو ترو قارون ۽ سڪندر جي سٿر مان بڻيو هُجي؟“