36
”ساڳيو حال آمريڪا جو آهي. جيڪو ان ڪِنو ٿئي سو موڪلين اسان ڏي. اَن جي عيوض اسان جو قيمتي رٻڙ کڻن، ناريل جو تيل کڻڻ، پر ماڻهن تي اهو اثر ته آمريڪا جهڙو ڪو همدرد ملڪ نه آهي. اڙي آئون چوان ٿو جي همدردي ڏيکارڻي اٿانوَ ته پهرين پنهنجي ملڪ جي ڪارن شيدين تي ڏيکاريو. انهن کي پورا پورا انساني حق ڏيو. اسان ته پوءِ به آمريڪا جي شيدين کان وڌيڪ جاهل، غير مهذب ۽ ڌاريان آهيون.“ هو زور زور سان تقرير ڪندو رهيو. اسان جي لهڻ جو هنڌ اچي ويو. کيس اڳتي شايد ”پيٽا“ وڃڻو هو. اسان موڪلائي اٿياسين. ڪلهي تي هٿ رکي چيائين:
”يار معاف ڪجو، دل ۾ نه ڪجو، آئون الائي ڇا جو ڇا چوندو رهيس، دوست! دراصل اسان کي پنهنجن پيرن تي بيهڻ کپي. شينهن جي پٺيءَ تي چڙهي پاڻ کي طاقتور سمجهڻ واري جو انت هميشه ان جي پيٽ ۾ ئي ٿيندو آهي.“
مظهر ۽ آئون بس مان هيٺ لٿاسين. مظهر کلي چيو:
”ڪو پراڻو دوست هئي ڇاــ؟“
”نه.“
”ڳالهايانوَ ته ائين پئي جو مون ته پري کان سمجهيو ته واقف مليو هجنئي.“
”نه يار. هونءَ هر انسان کي ڳالهائڻ جو بنيادي حق هجڻ کپي ۽ ان جا خيال ضرور ٻڌڻ کپن.“