34
Those were the days my friend
We thought they will never end…
مون کي اوچتو ائن لڳو ڄڻُ آئون هن هوٽل ۾ پهرين به اچي چُڪو هجان. ڄڻُ آئون هن هنڌان پهرين به هڪ دفعو ٿي ويو آهيان ڄڻُ هر شيءِ ساڳئي ترتيب ۾ ٿي رهي هُجي. هوبهو ساڳيو ڏٺل وائٺل محسوس ڪيل ماحول ــ ماڻهو کڻي هن دفعي بدليل آهن. وقت کڻي بدليل آهي پر ڪيڏي ساڳائي آهي!
O come alone with me
To my little corner of the world
And dream a little dream
To my little corner of the world.
قرت العين حيدر جو ناول ”سيتا هرن“ توهان پڙهيو آهي؟ ان ۾ سيتا نالي هڪ سنڌي ڇوڪري ورهاڱي بعد آمريڪا ۾ تعليم دوران لکنو جي هڪ مسلمان ڇوڪري جميل سان شادي ڪري ٿي. کيس پٽ راحل اتي ڄمي ٿو. ڪجهه گهرو اڻ بڻت جي ڪري هوءَ مڙس کان رُسي جميل جي مائٽن وٽ هندستان اچي ٿي رهي. راحل کي پيءُ پاڻ سان ئي رکي ٿو. جميل جا ڪجهه مائٽ لڏ پلاڻ وارن ڏينهن ۾ پاڪستان وڃي رهيا آهن. ڪجهه وقت کانپوءِ جميل جون ڀينرون پنهنجي مائٽن وٽ گهمڻ ڪراچيءَ اچن ٿيون. سيتا به انهن سان گڏ اچي ٿي. ڪار رستي ڪراچي کانپوءِ ٺٽي، خيرپور، سکر ۽ جيڪب آباد مان ترسندا مٿي ملتان ۽ لاهور تائين وڃن ٿا. قرت العين حيدر ان ناول ۾ سنڌ جو ڪافي ڪلچر ۽ تاريخ ٻڌائي آهي. نه فقط سنڌ ۽ پنجاب جي پر اڳتي هلي ناول جي پوئين اڌ ۾ سلون ۽ فرانس بابت پڻ، جتي پڻ اها سنڌي ڇوڪري سيتا وڃي ٿي.
سيتا کي خبر ٿي پوي ته سندس مڙس جميل جيڪو (U.N.O) ۾ ڪم ڪري رهيو آهي، ان سان ملڻ لاءِ سيتا ڪولمبو پهچي ٿي ۽ جميل جي هڪ ٻئي مائٽ عرفان (جيڪو پڻ انهن ڏينهن ۾ ڪولمبو آهي) سان ملي ٿي ۽ ٻئي جميل کي پرچائڻ ۽ پٽ سان ملڻ لاءِ پروگرام ٺاهين ٿا. ان سلسلي دوران هڪ ڏينهن سيتا عرفان سان گڏ انهيءَ مٿئين هوٽل ”سان مشيل“ ۾ ئي اچي ٿي.
مونکي ياد اچي ويو ته هن هوٽل ۽ ماحول بابت مون ڪجهه وقت اڳ قرت العين حيدر جي ان ناول ”سيتا هرن“ ۾ پڙهيو هو. سيتا ۽ عرفان هوٽل ۾ داخل ٿين ٿا، ڊچ برگر ڇوڪري هن ئي ماحول ۾ مائيڪروفون تي مٿيون گانو ڳائي رهي آهي:
O’ come alone with me
To my little corner of the word.
رات جا ساڍا نَوَ اچي ٿيا هئا. مظهر کي اتي ڏاڍو سڪون اچي رهيو هو. پر مونکي ننڊ تپائي ڏنو. اوٻاسين جو ڦهڪو لاهي ڏنم. مظهر اٿڻ جي نه پئي ڪئي (شايد ڪنهن قسم جي ڊراپ سين جي انتظار ۾ هو). آخر کيس ڇڪي هوٽل کان ٻاهر ڪڍيم. اچي لانچ جو انتظار ڪرڻ لڳاسين. چوڌاري ڍنڍ جي پريان اونداهه ۾ ڊگها ڊگها وڻ هيبتناڪ لڳي رهيا هئا. رکي رکي ڪنهن کڙ کٻيتي چمڪاٽ ٿي ڪيو. آسمان تي ڪو به رءُ يا ڪڪر نه هو. سڀ تارا ۽ گرهه صاف نظر پئي آيا. ڪپيلا، وينس، ويگا، سيرس serius حمل Hammal...... مظهر ڪِن تارن ۽ سيارن جا نالا وٺڻ لڳو، جن جي هو روزانو هن وقت سمنڊ تي سائيٽ وٺي جهاز جي پوزيشن معلوم ڪندو آهي ته جهاز ڪيترو هليو ۽ سمنڊ جي ڪهڙي حصي ۾ آهيون.
”انهي سڀني ستارن ۽ سيارن تي پنهنجي پنهنجي دنيا آهي، پڪ انهن تارن تي به ههڙي رومانٽڪ هوٽل هوندي...“ مظهر آسمان ڏي گهوري مون کي جاگرافيءَ جو دور ٿي شروع ڪرايو (يا ته هو حد کان وڌيڪ رومانٽڪ ٿيڻ جي موڊ ۾ هو.)
”ها،“ مون اوٻاسي ڏئي اڌ ۾ ڪٽيومانس، ”ها ههڙي رومانٽڪ دنيا هوندي يا ته دادو ۽ جيڪب آباد ضلعي جهڙي گرمي ۽ سڃ هوندي.“
لانچ اچڻ تي ان ۾ چڙهي پياسين.