ڪئنڊل نه ٻارڻ جو ڏُک
“ابو ڪيڪ ڪٽيو !” بيبي جي مٺن طوطن سندن کيس خيالن مان ڪڍيو. بيبي جي دل رکڻ لاءِ ڪيڪ ڪٽي گهر ڀاتين ۽ مهمانن کان پرتي نويڪلي ڪرسيءَ تي ويهي رهيو. ٻارڙن هيپي برٿ ڊي جو الاپ ٿي ڪيو ۽ ڦوڪڻا ئي ڦاڙيا ڪئنڊل ٻارڻ سواءِ ڪيڪ ڪٽڻ ! پڪ ڪيڪ منهنجي موٽڻ کان اڳ ڪٽيو ويو آهي. احساسن ۾ لڙهندي ٿي ويو. کيس ياد پيو ته سالگره لاءِ چار وڏا ڪيڪ ۽ هڪ 4 عدد واري ڪئنڊل ورتي وئي هئي.
“حد ڪري ڇڏيئي، گهر جو وڏو ٿي ڪري اوپرن وانگر پرتي ويٺو آهين ڪيڪ کڻ !”
گهر واري جي آواز تي خيال ٽٽي پيس. گهر واري سهپ ، ڌيرج واري ڪيتريون ڳالهيون درگذر ڪريو کيس نه ٻڌائيندي آهي.
“ڪيڪ کڻ !” گهر واري پليٽ ڏنس ۽ پوءِ مهمانن ڏانهن موٽي وئي. ڪئنڊل نه ٻارڻ ۽ ڪيڪ اڳي ڪٽجڻ جي احساس ۾ ڪيڪ بي سواد لڳس. ڪئنڊل ڪنهن نه ٻاري هوندي، پهرين ڪنهن نه ڪنهن ضرور ڪيڪ ڪٽيو هوندو !؟ موٽڻ ۾ دير ٿي ته ڇا ٿيو؟ ٿورو ته انتظار ڪن ها !؟ احساسن ۾ ويو ٿي لڙهندو. گهر ڀاتين کي هونئن به منهنجو ڪهڙو خيال احساس ؟ ڪيڏانهن وڃڻ لاءِ پئسا ۽ ڪار جي چاٻي گهرندا ۽ پوءِ دير سان موٽندا الڪي ۾ ننڊ وِهه ٿيو وڃي...! ماڻهو ته گهر کان وڌ دوستن ۾ خوش، پر دوست !؟ مڙئي ڪنهن چاهه ۾ گاڏو پيو گهلجي. دوست هجن يا گهر ڀاتي نڀائڻو ٿو پوي.
“ابو ڪيڪ کائو !” بيبي ويجهو ايندي وات ۾ ڪيڪ وڌس. بيبي جي حجت کيس وڻي ۽ هن سوچيو... عمر نه آهي اها بي فڪري واري ، وڏو ٿيڻ به هڪ قسمت جو عذاب آهي. ننڍن سان ننڍو ئي هلجي نه ته زندگي ڏاڍي ڏکي.
“ابو ڪيڪ سٺو آهي نه !؟” بيبي پڇيس
“ڪيڪ کان وڌيڪ تون مٺي سُٺي” هن وراڻيو.
“ابو منهنجا ٻه ڪيڪ ڪٽيا ويا !” بيبي سمجهي وچان راز تان پردو کنيو. هونئن به چوري جا پير نه هوندا آهن.
“ٻه ڪيڪ ....!” پهرين ڪئنڊل ڪنهن ٻاري ڪيڪ ڪٽيو.؟”
بيبي کي مٺيون ڏيندي پڇائين.
“بابا سائين !”
“ڪهڙو بابا سائين ؟”
“هلو ته توهان کي ڏيکاريان .” بيبي کيس هٿ مان ورتو. ٻارڙن جي گوڙ ۽ مهمانن جي وچ مان وٺي کيس ماءُ پيءُ جي بيڊروم وٺي وئي. بيڊ جي ديوارن تي بيبي، بيبي جي ماءُ پيءُ ۽ ناناڻي آڪهه جا فوٽو فريم ٿيل هئا. بيڊ جي ڪنهن به ڪنڊ ۾ پنهنجو ۽ پنهنجي گهر واريءَ جو فوٽو نه ڏسي کيس ڏک ٿيو.
“ابو مون کي کوڙ گفٽس مليون آهن. وڏو بال ۽ باربي گُڏي .” بيبي کيس ٻڌايو.
“بيبي سالگره جي ڪئنڊل ڪنهن ٻاري ڪيڪ ڪٽيو ؟”
بيبي الماڙي کولي تاڪ جي اندرين پاسي فوٽو ڏانهن آڱريون کنيون.
”تنهنجي ان بابا سائين ته رڻ ٻاري ڇڏيا آهن.”
هن ڄڻ پنهنجي ليکي ڳالهايو. اکين ۾ اڻ لکي پاڻي لهي آيس.
“ابو رڻ ....! ڇا هوندو آهي؟ ڇا اهو به ڪئنڊل وانگر ٻرندو آهي؟ بيبي معصوميت وچان پڇيس.
“بيبي ! زندگي جي رڻ ۾ جڏهن منافقون ۽ سازشون ٿينديون آهن. تڏهن احساسن جي ڪئنڊل زندگي کي ڀنڀٽ ڪريو ڇڏي. !”
اکين ۾ پاڻياٺ ڪجهه وڌيڪ لهي آيس. ديوارن تي فريم ٿيل فوٽو ۽ خود بيبي کيس ڌنڌلي نظر آئي.
“ابو توهان رئو پيا؟ توهان جي اکين ۾ لُڙڪ ڄڻ ٻرندڙ ، ڳرندڙ ڪئنڊل !”
بيبي ٽشو سان سندس لُڙڪ اگهيا ۽ مس پتڪڙين ٻانهن جون پنکڙيون ورائي ڇڏيون.