پيش امام
ھو گسائيندو ڪون ھو. ھر روز پابنديءَ سان انهيَ ويران وقت ۾ ايندو ضرور ھو ! ماڻهن کي خبر ڪون پئي، مسجد جون ڀتون شاھد ھيون.
ھي آيو.... ٻئي اندر ويا ..... مسجد جا در بند ٿيا .... مون اڱڻ مسجد جي تي لڳل ڪوسن جھولن کان پڇيو. ھنن ڪنن تي ھٿ رکي اکين مان ڳوڙھا ڪڍي ڏيکاريا. مان سمجهي ويس. گهڻي دير اڪيلائي ۾ اندر رھيا ۽ پري پري کان ٻانگون آيون ٻپھريءَ جون پئي آيون. در کليا .... کنھنڪر ٿي. آيل مھمان مولانا ڪپڙا صحيح ڪندو غسل خاني ڏانهن ويو. اندر ويٺل پيش امام نھايت شريف ، سلوار صحيح ڪري اٿيو ٻپھريءَ جي آذان ڏيڻ!
قرآن ويڙھيل شفاف ڪپڙن ۾ پيا رھيا، نکون وڇايل ھيون ۽ پھرين صف ۾ وڇايل نک جا گھنج ڪبيري گناھ جا شاھد ھيا. ماڻهن کي خبر ڪون پئي
مسجد جون ڀتون، در، دريون، مقدس ڪتاب شاھد ٿيا. ۽ مونکي ڪنهن جي ياد آيا ڪنهن جا ڏکوئيندڙ لفظ:
”اڪثر ملا تقريبن لوط جي قوم مان آهن“