دري ٿوري کليل ڇڏجو !
”۽ ڇت...!!!“ هن ڇت ڏي نهاري ڀڻڪيو: ”ڇت ته ڄڻ غيرت جي نالي تي قتل ٿيل بي گناھ ناريءَ جو وجود پئي لڳي“
هيء پٿر جون ديوارون جن سان منهنجي هر دعا ٽڪرائجي موٽي اچي ٿي . ٽڪرائجي ڪڏهن ٿي ؟؟؟؟ بد دعا ٿي منهنجي جهوليءَ ۾ ڪري ٿي. هوءَ سوچيندي رهي، سواءِ سوچڻ جي مون وٽ بچيو به ڇاهي“؟؟؟ هوءَ ڪنهن منجهيل سوال جيان پنهنجي اڳيان بيٺي رهي٠ هڪ سوال جنهن جو جواب نه سج ڏئي سگهيو هو، نه رات جي جوڀن تي اڀرندڙ چنڊ٠ هن هر موسم کان اهو هڪڙو ئي سوال ڪيو هو،اداس هوائون هن جي لاش جهڙي وجود سان ٽڪريئجي موٽي ويون هون، پر هوءَ تن موسمن جي اکين ۾ پنهنجي سوال جو جواب ڳولهي نه سگهي هئي. هو پڇڻ پئي چاهي ته: ”آخر ڇو اسان هنن چئن ڀتين جي ٺهيل قبر اندر ٻوساٽجي مري ويندا آهيون...؟؟“ ماءُ جي پيٽ واري قبر مان نڪري، هي قبر وري ٻي ۽ آخري قبر ! ڇا قبر کان شروع ٿي قبر جي گهگھ اونداهين تي ختم ٿيل جيون کي جيون چئجي....؟ زندگي ڪيڏي وڏي راند کيڏي آهي اسان سان ! اسان ته مرده آهيون بس لاشا، انا ۽ غيرت تي قتل ٿيل لاشا جيڪي جيون جي جيئندان لاءِ پاڻ پتوڙين ٿا، جيڪي بي گناھ قتل ٿيل ارمانن ۽ احساسن جي لاء انصاف جي گهر ڪن ٿا٠ هو جيڪي اسان تي ڪوٽ اڏين ٿا، تن کي هٿ جي اشارن سان ايلاز ڪيون ٿا ته:
”دري ٿوري کليل ڇڏجو“
هو ڪيڏي ته ڪن لاٽار ڪن ٿا٠
”هو ڇو اسان کي روشن سڄ ڏسڻ کان روڪين ٿا ؟؟؟ هو اسان کي گهپ اوندهين ۾ ڌڪي آخر ڪهڙو پنهنجي لاء سڪون ۽ ڪهڙو روشن صبح تلاش ڪن ٿا“؟؟؟
هن جي کاٻي اک مان ڳوڙهو وهي ڇڳل کٽ جي ٻانهنينء تي ڪِرِيو !
مون گهڻو رنو آهي پر ڪجهه به ته نه وريو !!! ڳوڙها اسان جا ايئن ڌرتي پي وئي ٿر جي پياسي واريء جيان٠ ڪنهن در جو ڪڙو کوليو ٻاهران هوءَ واپس موٽي اداسين جي جهان مان عاليشان بوٽ پاتل ٻه پير اڳتي وڌيا هن کي لڳو ته هو ڪو ٻيو آهي ڇو ته سوٽ بوٽ ٻيا ها پر نه ... هو ساڳيو هو، هن جي اکين ۾ اهائي اناپرستي جرڪي پئي، هن جي هلڻ ۾ اهوئي هوڏ ۽ هٺ هو٠
”ڪجهه کپئي ته نه“؟؟؟؟
رعب ۽ ڪروڌ مان چيل لفظ ڀتين جي ڪنن سان ٽڪرايو۔
هن سوچيو هي هيترن سالن ۾ ڪجھ نه ڏئي سگهيو آهي، سِوائي خيرات جي ٻن ٽڪرن ۽ ٽن لَٽن جي، سو هاڻ ڇا ڏيندو؟؟؟ ڇو جو هن وٽ ڏيڻ لاء اگر ڪجھ هيو ته بس ٻه ٽڪر خيرات جا ۽ اوگهڙ ڍڪڻ لاء ٽي وال ڪپڙو !! هو اگر ڏئي به سگهيو هو ته بس غيرت، انا، نفرت، ڪِروڌ جون نظرون ۽ حاڪميت ! ڇو نه ڪري حڪم ڀلا ؟؟؟ هو پاڻ کي هر حڪم ڏيڻ جي قابل جو سمجهي ٿو. هي معاشرو هن جو ٺهيل آهي٠
”ڪاٿي گم ٿي وئينءَ توکان ڪجهه پڇيم“
حاڪم جو منهن ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي ويو،
محڪوم بي جان بت جان اڳيان بيٺي رهي٠
” مون کي .... م .....“ مون کي هن چپ چوريا۔
(ڇا اڄ به هميشه جيان ساڳي خيرات گهران؟؟ اهو ته ٻٻرن کان ٻير گهرڻ ڪيڏي بيوقوفي آهي) ضمير هن کي ملامت ڪئي٠
”مون کي ڪجهه نه کپي بس ... ويندي ويندي دري ٿوري کولي وڃجان ! ته جيئن آئون آڪاش جي ستارن سان ڳالهائي سگهان، پرھ جو سورج پسي سگهان، ڪئي سال ٿيا آهن هوا سان ملاقات ناهي ٿي٠ بس مهرباني ڪري دري ٿوري کليل ڇڏجو٠“
هن جون اداسيون ويراڳ بڻجي هن جي اکين ۾ لهي آيون !
”نه .... نه اهو ناممڪن آهي “
حاڪم جا لفظ هن جي تنهائين کي وڌائي ويا ۽ دروازو زور سان بند ٿيو. اونداهي ڪمري ۾ سرٻاٽ ڪرڻ لڳي، هوءَ ڇنل کٽ تي پاڻ ڪيرائي ڇڏي ٿي٠ هي ساٿي جيڪي جيئري ئي هن جي قبر ۾ رکيا ويا ها، ڇنل کٽ اونداهي ۽ ڳوڙها !! پَرِين ڀت جي جارَي ۾ رکيل هڪ پراڻو ڏيئو، جيڪو صدين کان انداهين سان وڙهي وڙهي ٿڪجي پيو هو٠ تنهن ڀڙڪا پي کاڌا، ڏيئي جا سڏڪا هن دل کي ميڻ جيان ڳاري رهيا هئا ! هن جون اکيون ڏيئي ۾ کپي ويون هون جيڪو آخري پساهن ۾ هو٠ سوچ هن جو ساٿ نه ڇڏيو.
”اڄ به دري نه کلي هئي “
هن جي نيڻن جا بند ڀڄي پيا٠ هن اکيون بند ڪري ڳوڙهن کي ڳلن تي ڪرڻ ڏنو٠ وري اکيون کوليون ۔۔۔ وري بند !
”ڇا ڏيئي جي تقدير ۾ فقط جلڻ ۽ ٻين کي روشني ڏيڻ آهي؟؟؟“
گلابي جوڀن کان وٺي چمڙيءَ جي ڪومائجڻ تائين هن کي ڪنهن به سوال جو جواب نه ملي سگهيو هو. هو ڪيڏي ته ڪن لاٽار ڪ ڪن ٿا، هو ڇو اسان کي روشن سڄ ڏسڻ کان روڪين ٿا.
اسان...ک ... ي... اونداهين ... ۾ ڌڪي ....
هن جون اکيون بند ٿيون، ڏيئون وسامي ويو .
لَڙيو سِج لَڪن۾ راسيون رَتائين،
مون کي ماريائين اديون اونداهي ڪري٠