اُڃايل آشائون
” چري شڪست زنده ٿي تنهنجي داستان ۾ شڪست ناهي لکيل، تون اڏول آھين پنهنجي جذبن جيان. تون حوصلو نه ھار انڪري جو تون کٽڻ وارن مان آھين، جيڪي ڪڏهن ھار نه مڃيندا آهن انڪري جو ھارائڻ، وڌيڪ کٽڻ جي جستجوءِ جو نالو آهي، تون جستجو آھين جيت جي.“
ڏسندي ئي ڏسندي ڪتاب جا ورق بند ٿيڻ لڳا. ڇَتِ تي لڳل پکي جا پَرَ آھستي آھستي ھِڪَ ٻئي پويان ھلي ھلي رُڪجي ويا. مان سڄي پگھر ۾ شَلُ ٿي ويس. لائيٽ ھلي وئي هئي. مشڪل سان اُٿي جارج واري لائيٽ ٻاريم، جنهن جي ھلڪي ۽ ٿڌي روشنيءَ ۾ گھر جي ھر شئي خوبصورتيءَ جو منظر پيش ڪري رھي ھئي. بلڪل منهنجي مَنَ اندر جي جي ڪيفيت جيان، جنهن کي مان ڄاڻي واڻي، ڌنڌلو ڪيو ھو. جئين ڏکن پيڙاھن جا پاڇا چٽا ٿي منهنجي زندگيءَ تي نروار نه ٿين. ۽ منهنجي اڳتي وڌڻ جي آشائن تي حاوي نه ٿين مان پنهنجي اُڃايل آشائن کي ايئن مرڻ نه ڏيندس مان ھِنَ سماج جي سڀني ناانصافين جو انت آڻيندس.
اھو سوچيندي سوچيندي، فرج جي مٿان رکيل دٻي مان ٻه گوريو ڪڍي تريءَ تي رکي انهن کي غور سان ڏسڻ لڳس. پنھنجو پاڻ کان سوال ڪرڻ لڳس ته: ”ڇا ھي ننڍڙيون گوريون منهنجي تڪليف کي ختم ڪنديون؟“
نه نه... ايئن ناهي ھي ته وقتي طور تي منهنجي دماغ کي منهنجي سوچ کي سمھاري ڇڏينديون. ۽ وري منهنجي ڪيفيت ساڳي ٿي ويندي.“
”نه نه... مان پاڻ کي چيو، ڇا مان انهن پتڪرين گورين کان به وڌيڪ ڪمزور آھيان...!؟“
نه ته مان اٽل آھيان، منهنجو نالو اُميدَ آهي، آشا آهي، جيت آهي. ايتري ۾ لائيٽ اچي وئي. ٿوري دير پهرين گھر جون شيون ھلڪي روشنيءَ ۾ خوبصورت منظر پيش ڪري رھيون ھون سي تيز روشنيءَ ۾ بدنما لڳي رھيون ھون. ۽ اُن تيز روشنيءَ سان گڏ مون پنهنجي اندر به اُجالا محسوس ڪيا جنهن ۾ مونکي ھن سماج جا داغَ چٽا نظر اچڻ لڳا. ۽ مان پنهنجي اندر جي اُڃايل آشائن کي نئين جذبن سان سيراب ڪري ھڪ ٿڌو ساهه ڀريو جنهن سان منهنجي اندر جي اُميد وري اُجاگر ٿي.