آسيہ مخدوم قريشي
ولد : مخدوم نعمت الله قريشي٠
جنم هنڌ: ديهه گهيڙ گجو، ڳوٺ متل خان آريجو٠
جنم تاريخ: 1 آگسٽ 1997ع
تعليمي لياقت: فرسٽ ايئر، (ڪاش اسين به ايئن پڙهي سگهؤن هان جيئن
دنيا جون ٻيون نياڻيون پڙهن ٿيون)
حفظِ قرآن: مدرسه عربيه مصباح الهدي خالد بن وليد مخدوم آباد ۽
جامعه بنوريه للبنات ڪراچي٠
هاڻوڪو پتو: سيال محله گچيرو روڊ مورو٠
ڪهاڻي ادب جي ظالم صنف آهي. ڪهاڻي دردناڪ سچ آهي. پير جي کُڙي ۾ ٻير جو ڪنڊو ۽ لهندڙ سج سان گڏ مري ويل گُل جي ٻيهر نئين جنم جي آس جو نئون نالو به ڪهاڻي آهي. اهو ويساهه شعور لاءِ جاڳندڙ ڏيئي جهڙو ڪافي آهي ته سنڌي جديد ڪهاڻي ٻڪرال مينهن جهڙي مزاج کان ڪڏھن به لاتعلق ناهي ٿي. ايڪهين صدي جي ڪهاڻي جو چھرو قبول ڪرڻ اسان جي ذميواري آهي.
اسان جي باشعور، بيباڪ، باصلاحيت ليکڪا مخدوم آسيه قريشي جون سنجيده ڪاوشون ساراهه لائق آهن. هن جي چند ڪهاڻين جي مطالعي مان پروڙ پوي ٿي ته هن وٽ شعور ۽ وجدان جو سنگم آهي. خاص ڳالهه اها آهي ته هن لفظن سان ڳالهائيندڙ ڪهاڻيون لکيون آهن. هن جون ڪجهه ڪهاڻيون نثري نظمن جهڙو مزاج رکن ٿيون ته ڪي مڪمل اصل ڪهاڻي جو اسلوب رکن ٿيون، پر خصوصيت اها آهي ته اهي مقصد سان ڀرپور آهن. (پيش امام) ڪهاڻي جي موضوعيت ڇرڪائيندڙ آهي ته ليکڪا جي شعوري ائپروچ ۽ بيباڪي به داد لائق آهي. (ديوارن کان اڳتي) ڪهاڻي انتهائي بامقصد ۽ دلڪش آهي، جيڪا گهڻو متاثر ڪري ٿي. اها ڪهاڻي انساني دانهن آهي، جنھن جي دائميت رهڻي آهي. (دريءَ ٿوري کليل ڇڏجو!) ڪهاڻي واقعي شاندار ۽ جاندار سان گڏ انتهائي روح رهڙيندڙ ۽ دردناڪ آهي، درد کي محسوس ڪرائڻ جي شاهڪار آرٽسٽ نگاري هن ليکڪا جي زبردست ڪاميابي سمجهان ٿو. مجموعي طور اهو چوندس ته هڪ نئين ليکڪا هئڻ باوجود هن ۾ جيڪو ڪهاڻي لکڻ جو روپهرو اتساهه ۽ پٿريلو حوصلو موجود آهي اهو بيمثال آهي.
ايوب کوسو