مسلط ٿيل محبت ۽ گم ٿي ويل احساس !
”تون منهنجي ملڪيت آھين، تنهنجي عيوض پنجاھ ھزار ۽ سڱُ ڏنو آهي.“
افففف...! ڪيترن سالن کان ھي ايھو جملو ٻڌندي جيئندي ۽ مرندي پئي اچي. ھن کي نفرت ٿي وئي هئي مرد جي نالي کان ئي. دنيا جو ھر مرد ھن کي گِدُ لڳندو هو. جيڪو صرف عورت جي جسم کي نوچي نوچي کائڻ جي خواهش ۾ رڌل ھوندو آھي. پر ان ڏينهن مرد جي باري ۾ ھن جي سوچ پاسو مٽايو. تنهن ڏينهن نورل ۽ ٻيا گهر ڀاتي ڪٿي ويل ھئا. هوءَ گھر ۾ اڪيلي ھئي.
” نورل... او نورل...!“
ايتري ۾ وري زور سان در تي کڙڪو ٿيو. ھن ڊوڙ پائي در جو پردو مٿي کنيو. سامھون بيٺل ساجن تي نظر پوندي ئي ھن جي دل جي ڌڙڪن تيز ٿي وئي. ساجن ھڪدم حيران ٿيندي چيو.
” رضي تون ڪٿي ھلي وئين ھئينءَ...!؟“
ھن اتاولو ٿي رضي کان سوال ڪيو. ھيءَ ڇا جوا، ڏي، بت بڻجي بيھي رهي. ساجن ھن جو ننڍ پڻ جو پاڙيسري ھو. جنهن کي ھي دل جان سان چاھيندي ھئي پر ھن جي پيءُ ٽڪن عيوض ھن جي شادي نورل سان ڪرائي ھئي. تڏهن ڪنهن مجبوريءَ سبب ساجن وارا لڏي ويا ھئا. پر اڄ ايترن سالن کان پوءِ ساجن کي پنهنجي ايڏو ويجهو ڏسي ھوءَ حيران ٿي وئي هئي. آرسيءَ جي اڳيان بيھندي ھن کي ڪافي دير ٿي وئي هئي. اڄ ھن جو وجود ڪنهن گد نه پر ھن جي محبوب جي خوبصورت ٻانهن جو ھار بڻيو هو. ھن پنھنجي ڳلن تي ھٿ ڦيريو جن تي ساجن جي چپن جو ڇھاءُ ھو. ھن پنھنجي ڇاتيءَ مان پنهنجي محبوب جي پگھر جي خوشبو محسوس پئي ڪئي. زندگيءَ ۾ پهريون دفعو ھن جي دل وھنجڻ نه پئي چاهيو. متان ھن جي جسم مان پنهنجي محبوب جي پگھر جي خوشبو نه نڪري وڃي. اڄ ڪترن سالن کان پوءِ ھن جا محبت ڀريل احساس لڀي ويا جيڪي ڪٿي گم ٿي ويا ھئا.