آئون هيڪلو صدين کان
پر منھنجي اندر ۾ احساس محبت پيار جون ننڍيون ننڍيون قبرون آھن٠
انھن شمشان گھاٽن تان لھندڙ سج جڏھن ڌرتيء جي ھنج ۾ لڪي ويندو آھي، تڏھن رات جا پَھر به گذري ويندا آھن، پوري ڪائنات ماٺ جي قبر ۾ غرق ٿي ويندي آھي. تڏھن منھنجي من جي قبرستان ۾ عجيب آواز ايندا آھن! ھا ڪڏھن ڪا رات ڏائڻ جھڙي به ايندي آھي، رات جي خاموشي جسم جو ماس کائي ويندي آھي، ڏات جي ديويء تي ڪاريھر نانگ ڦڻ ڪڍي ويھي رھندا آھن٠ تڏھن منھنجي اندر مان تنھنجي ھڪ ھڪ سڏ لاءِ لبيڪ جا ورد وري ايندا آھن٠ منھنجون ھڙئي راتيون عذاب جھڙيون گذرنديون آهن! مان کلڻ چاھيندو آھيان پر کلي ناھيان سگھندو٠
مان مرڻ چاھيندو آھيان پر مري ناھيان سگھندو٠ ڇو جو مان ناستڪ آھيان! مان ڪافر آھيان ، مونکان موت به منھن مٽيو آھي، منھنجي لاءِ شايد زمين به جاءِ ناھي رکي، منھنجي ذھن ۾ اھڙا وھم ۽ ھزارين خيال اڀري ايندا آھن! آئون رولاڪ اٿندي، ويھندي ،گھمندي، ڦرندي پنھنجي وھمن کي پرچائندو پيو آھيان ! مان ڇا لکڻ چاھيان ٿو ڇا لکي وڃان ٿو؟ لفظ مونکي درد لکڻ تي مجبور ڪن ٿا، احساس منھنجا احساس ڪمتريءَ جو شڪار ٿيل آھن٠ احساس لاوارث ٻار جيان سڀ ڪجهه وڃائي ويٺا آھن! آئون گرم صحرا جو اڪيلو مسافر آھيان! آئون ان جھنم جو رهواسي آھيان جنھن کي دوزخ جي باھ ۾ سڙڻ کان سواء ڪجهه نه ملندو! آئون پلن ۾ جيئندس ۽ پلن ۾ مري ويندس٠