نظر جو فريب
مرڪندي چيم:
” بس وري دل ضد ٿي ڪري“
حيرت ۾ اچي چيائين:
”ضد وري ڪھڙو“؟؟
چيم: ”بس وري تنهنجي در تي جھڪڻ ٿي گھري دل“
چيائين:
” ڪيڏو نه معصوم آھين تون! “
چيم: ”نه مونکي گاريون نه ڏي“
چيائين: ”گاريون ڪھڙيون ڏنم؟“
چيم: ”جيڪا ھاڻ ڏني سا “
ھن جي چھري تي مرڪن جا مينھن وسڻ لڳا٠
ھن جا ٽھڪ منُھنجي ڪنن ۾ ڀٽائيءَ جي سرن وانگر گونجڻ لڳا ۽ صبح جي سھڻي لات ۾ سيوهڻ جي ڌمال جيان وڄندا رھيا۔
ٿورو کلندي چيائين:
” چئو ڀلا ڇا ٿو چوين؟“
چيم: ”مان توکان درد جي خيرات گھرڻ آيو آھيان، مان توکان دردن ۽ لڙڪن جا تحفا وٺڻ آيو آھيان! مان توکان اڄ خيرات نه گھرندس، بس پنھنجو حق وٺڻ آيو آھيان٠ مان تنھنجي در تان پنھنجو دامن غمن سان ڀري کڻي ويندس ! مون محسوس ڪيو آھي ته تون ھڪ حسين دوکو آھين! تون ھڪ نظر جو فريب آھين! اسان نه دنيا داري سِکي سگھياسين،
نه دنيا سان گڏ ھلڻ سکياسين، اسان جڏھن به راھِ وفا ۾ نڪتا آھيون، تڏھن تون جھڙين ڇڙواڳ ڇوڪرين جي ور ڇڙھيا آھيون٠ يا وري شھر جي گھٽين ۾ مٽيءَ جا بت بڻيا آھيون٠ اڄ جي دور ۾ پٿرن جي کوٽ ڪونھي، پر شايد گل ھوائن ۾ ڇڻي ويا آھن....!!!