ٿَڪ
چيم: ”پڇو“
چيائين: ”ھاڻ لکڻ ڇڏي ڏنو اٿئي، توکي ڪا منزل ملي وئي آھي ڇا؟“
مسڪرائندي چيم: ” نه ! مونکي ڪا به منزل ناھي ملي، نه ئي منھنجو ازيتن وارو ڪو سفر پورو ٿيو آھي. بس منھنجو دل ڀرجي وئي آھي“
چيائين: ”ڇا کان دل ڀرجي وئي آھي؟ ان عورت کان جنھن سان محبت ڪئي؟ يا ان سفر کان جنھن جي ڪا به منزل نه ھئي!؟“
چيم: ”ھا مان گُھٽ ۽ ٻوسٽ واري زندگي کان تنگ ٿي ويو آھيان، ھا، زندگيءَ جي مئخاني ۾ ڀڳل گلاس جي شيشن تي ھلي ٿڪجي پيو آھيان٠ زندگي ۾ روز پنھنجا خواب ٽٽندي ڏسان ٿو، تڏھن مجبور ٿي پنھنجي اکين مان عذابن جا ڪنڊا کڻي پنھنجي پنبڻين ۾ ٽنبي ڇڏيندو آھيان٠“