ھڪ طرف محبت ۽ ٻي طرف حوس
تڏهن انهن ٻڌايو ھيس ته: ”تمام بي ڪار، عياش ۽ ڪوڙو ماڻهو آهي.“
پر گھڻي دير ٿي چڪي ھئي ھي ته سارنگ کي پنهنجو خدا مڃي چڪي ھئي. پنھنجو تن من ان کي سونپي چُڪي ھئي. جڏهن سارنگ سان ملي ھئي ۽ پنهنجي ڀائرن جي ان جي باري ۾ ڳالھيون ٻڌايائين تڏهن سارنگ ڪلمي جو قسم کنيو هو ته ھو اھڙو ناهي ۽ ھِنَ کي يقين ڏياريائين ته: ”ھي آذان جو قسم آهي، منهنجي زندگيءَ ۾ صرف تون آهين“ ۽ ھِنَ کي ڪيڏي نه ڦڪائي ٿي ھئي ته اجايون ويچاري تي شڪ ٿي ڪريان، منهنجي ڀائرن کي ڪا غلط فھمي ٿي ھوندي ۽ سارنگ جي من موھيندڙ معصوم شڪل تي ھي ته اڳي ئي دل ھاري چڪي ھئي، پر ان ڏينهن ھن جي دنيا انڌير ٿي وئي ھن جيڪي محبت جا ديپ سارنگ جي نالي پنهنجي اندر جلايا ھئا، پنهنجي محبت کي روشن ڪرڻ لاءِ تن ھن جو اندر ساڙي رکُ ڪيو. ھن سارنگ کي فون ڪري چيو:
” اڄ مون توهان کي پنهنجي اکين سان ڏٺو آهي.“
تڏهن سارنگ مڪرجي ويو ۽ ھن کي ڪنھن به ڳالهه جو کولي جواب نه ڏنائين ۽ فون بند ڪري ڇڏيائين. ھن ته سارنگ کي پنهنجي چپن جو امرت پياري اھو سمجهيو ھو ته ھاڻي سارنگ جي پيار جي اڃَ ھِنَ اُجھائي آهي، پر ھِنَ کي ڪھڙي خبر ته ھو بادلن جيان اُڃايل آهي، جنهن جي اُڃ ڪڏهن ختم نٿي ٿي سگهي. ھن پنھنجي جسم جو سڳند ڏيئي ان جي پيار جي بک مٽائڻ چاھي ھئي، پر سارنگ جي بک بگھيڙن کان به وڌيڪ ھئي. جيڪي پيٽ خالي ٿيڻ کان پوءِ وري نئين شڪار جي تلاش ۾ ھلندا آهن. انهن ۾ محبت ڪٿي به ناهي ھوندي. ھو ھوس جا پوڄاري ٿي چُڪا ھوندا آهن
اڄُ ان ڳالهه کي پورو ھفتو ٿي چڪو هو. ان ڏينهن کان پوءِ سارنگ ھِنَ سان ڪو رابطو نه ڪيو، ھي ڀڄي ڀورا ٿي چُڪي ھئي، ھِنَ بي وفائيء جي باھِ ۾ سڙي ھن جو تن من خاڪ ٿي چُڪو ھو. ھِنَ کي ھر طرف انڌيرو ئي انڌيرو نظر اچي رهيو هو. ھِنَ اکيون عرش ڏي ڪيون ۽ مسلسل آسمان کي تڪي رهي ھئي . جتي ڪھڙي وقت اڇا بادل ۽ ڪھڙي وقت انهن جي جگهه تي ڪارا بادل، تڏهن ھِنَ دل ۾ سوچيو، ”ڪاش ھن کي بادلن جو صرف ڪارو پن ئي نظر اچي ھا... جيڪي وسڻ کانپوءِ وري اُڃارا ٿي ويندا آهن، ڪاش اسان جي معاشري ۾ انسان،، انسان ٿي پوي، محبت جي پاڪ ۽ صاف جذبي سان سرشار ٿي وڃي، نه ڪي حيوان. پر حيوانن ۾ به ڪجهه رحم ايندو ھوندو، ته پوءِ سارنگ جھڙن مردن کي ڪھڙو نالو ڏجي. جيڪي معصوم دلين کي پنهنجي حوس جي نظر ڪري، پوءِ به خوش آھن.“
اھو سوچي زينت جي دل۾ سارنگ لاء نفرتن جون نديون ھِنَ جي اکين مان لار ڪري وھي پيون . ھِنَ کي ايئن لڳي رهيو هو ڄڻ سارنگ ھن تي ڇترو ڪري ٽھڪ. ڏيئي رهيو ھجي ۽ ايھو چئي رهيو ھجي ته
”ڏس منهنجي رچيل راند ۾ تون به بازي ھارجي وئينءَ...!“
۽ اڄ اھو ڏينهن شدت سان ياد پيو اچيس جڏهن ھن جي ننڍڙي ڀاءُ سارنگ جي گندي ۽ حوس ڀريل ڪارنامن جون ڪھاڻيون ٻڌايون ھيون. جنهن جو شڪار ھيءَ به ٿي چڪي ھئي.