اماوس جي رات
يا ھن جي ھر رات ڪاري ۽ دل ٻوڙيندڙ ھوندي آھي پوءِ اڄ ڇو ھوءَ ايتري اداس ھئي ؟ انڪري جو ڪڏهن ڪڏهن زندگيءَ جي اداس راتين سان وڙهي وڙهي ھوءَ ٿڪجي پوندي هئي يا شايد جڏهن سور حدون ٽپي ويندا ھئس ته پنهنجي ئي منھن انهن کي ميارون ڏيندي ھئي ۽ ويھي ڪلاڪن جا ڪلاڪ آسمان کي گھوريندي ھئي ته متان ڪٿي چنڊ نظر اچي ڪيترن سالن کان ھن چوڏهين جي چنڊ جي روشني ڪان ڏٺي هئي. ھن جڏهن چوڏهين جو چنڊ ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي يا بادل چنڊ کي گھيرو ڪري ويندا هئا يا ڪڏهن چنڊ کي گرھڻ لڳي ويندو هو ۽ ايئن ھن جي زندگي اماوس جي رات جيان انڌيري ئي انڌيري ھن ھڪ نظر ڦيرائي پنهنجي پاسي ۾ ستل مڙس کي ڏٺو. جنهن ھر روز جيان اڄ به ھن جي رات کي اماوس بڻايو ھو. آخر گھڻي دير کان پوءِ ھن جي اک لڳي ۽ خواب ۾ ھي چوڏهين جي چنڊ سان ملي. ھن جي خوشيءَ جي حد نه رهي ته چنڊ بلڪل ھڪ خوبصورت انسان جيان ھن اڳيان اچي بيٺو ۽ ھن کي پنھنجي ڀاڪر ۾ ڀري ھن جي نراڙ تان چمي ورتي. ۽ چوڻ لڳس:
” اچ منهنجي محبوبه! اڄ تنهنجو صدين جو انتظار ختم ٿي ويو آهي. مان تنهنجو ئي چوڏهين جو چنڊ آھيان، جنهن کي ڏسڻ لاءِ تون ڪيترائي سال تڙپي آهين. مان تنهنجي صدين جي تڙپ ختم ڪرڻ لاءِ آيو آهيان منهنجي مٺي...!“
خوشيءَ وچان ھوءَ جھومي رهي هئي. ھن جي دل اندر ئي اندر رقص ڪري رھي ھئي. چنڊ ھن جي اکين ۾ نھاريو جن ۾ ھن لاءِ صدين جي رکيل محبت ڀريل پئي ھئي. چند ھن جي وڏن ۽ خوبصورت وارن ۾ آڱريون ڦيري، ھن جا وار پنهنجي منهن تي اوڍي ڇڏيا. ايتري ۾ ھِن رڙ ڪري چنڊ کي چيو:
” نه نه پنهنجي منهن تي منھنجا وار نه اوڍ، مونکي تنهنجي چهري تي ڪجهه به اچڻ پسند ناهي. مونکي تنهنجي روشنيءَ ۾ زندگيءَ جي جوت نظر ايندي آهي.“
ايتري ۾ سج پنهنجون ڪرڻون نمودار ڪيون ۽ چنڊ جي روشني مڌھم ٿي وئي. چند ھن کي الوداع چيو. ھِن رڙ ڪري چيس:
” مونکان الوداع نه ٿي مان توسان گڏ رهڻ چاھيان ٿي، مان زندگيءَ جي انڌرن کان اڪتائجي پئي آھيان.“
چند وراڻيس: ”پنھنجو ميلاپ بس، ان ئي حد تائين آهي. مان آسمان جو چنڊ آھيان، ۽ تون زمين جي.“
” پر منهنجو ڇا ٿيندو ...؟“ ھن چنڊ کان سوال ڪيو.
”مان ھر اماوس جي رات تنھنجي زندگيءَ ۾ روشني ٿي ايندس.“
ھن کان رڙ نڪري وئي ڇرڪي اٿي ڏسي ته صبح جي آذان ٿي رھي ھئي. آسمان ٿورو ٿورو صاف ٿيڻ لڳو. اڄ پھريون دفعو ھن جي چپن تي مرڪ تري آئي ۽ ھي اماوس جي رات جو انتظار ڪرڻ لڳي.