ڇڻي ويل گلاب
”رولاڪ! تنھنجي خاطر آئون ھر صليب کي لبيڪ چونديس“
آئون خاموش رھيس، ھوءَ منھنجي خاموشيءَ واري طوفان کي سمجھي وئي ھئي٠ چيائين:
”رولاڪ! ڇا ٿو سوچين؟“
اکيون چورائندي چيم:
”آئون پنھنجي زندگي حق مھر ۾ ڏيڻ جي ڊگھي سازش سوچي رھيو آھيان! آئون زندگي حق مھر انهيءَ کي ڏيندس، جنھن کي مون تصورن جي دنيا کان وٺي خوابن تائين چاھيو آھي پر تعبيرن ۾ رڳو وڃايو آھي٠ آئون پنھنجي جيون جا سڀ ساھ ھن جي نالي ڪرڻ چاھيان ٿو، ھا آئون تنھنجا سڀ درد سمجھي سگھان ٿو تڏھن خاموش آھيان ! آئون آسمان جي وستعن ۾ گم ٿي ويل پنھنجي نصيب جي تحرير ڳولي رھيو آھيان“
ھن جون اکيون ڳاڙھيون ٿي ويون ڪجهه چئي نه سگھي٠ شايد ھن جي ڳلي ۾ لڙڪ اٽڪي پيا، مونکان اکيون چورائندي چيائين:
”رولاڪ! آئون سمجھان ٿي تون ڇا سوچي رھيو آھين!“
چيم: ”ڇا سوچي رھيو آھيان؟“
اکين ۾ سوين لڙڪ تري آيس چيائين:
”رولاڪ! تنھنجي محبت ڪوٽن ۾ قيد آھي، ھُو زندان جي قيدياڻي آھي، جيڪڏھن تنھنجي ٿي...“
چپن تي ھٿ رکندي چيم:
”نه سائنڻ! نه، مان تنھنجي لاءِ وڙھندس، تنھنجي لاءِ مرندس، آئون توکي پنھنجو ڪندس، ھا اھُو سچ آھي ته تاريخ جي ھر دور ۾ تون مونکان جدا ٿيندي رھي آھين ! تون بَرحق منھنجي آھين! تون ازل کان ابد تائين صرف منھنجي آھين! توکي چاھڻ جي سزا ۾ مونکي انيڪ سزائون مليون آھن، ڪڏھن پلصراط جو سفر، ڪڏھن پنھنجي ئي ڪلھن ٿي صليب کڻي سسئي! توکان بنا رڻ ۾ رلندو رھيو آھيان! تون منھنجي زندگي آھين! تون ئي منھنجي بندگي آھين! تون ئي منھنجي من جو ڀڳوان آھين! مون تنھنجي تصورن سان پنھنجي دل جي دنيا آباد رکي آھي! تون منھنجي رڳن ۾ رت وانگر ڊوڙندي آھين! تون منھنجي ساھ جي تند مثل آھين. آئون توکان جدا ٿيڻ جو سوچندو آھيان ته اٻاڻڪو ٿي سوچن جي سمنڊ ۾ غرق ٿي ويندو آھيان٠ روح ڪروڌ جي ور چڙھي ويندو آھي! دل وري غفائن ۾ دفن ٿي ويندي آھي.“
ھن آآڱرين ۾ رئو وٽيندين ٽيبل تي پيل گلدان جي گل ڏانھن اشارو ڪندي چيائين:
”رولاڪ! ھن گل کي مون ڪڏھن ڪومائجندي ناھي ڏٺو نه وري ڪڏھن ٽاريء کان جدا ٿيندي“
چپن تي مبھم مرڪ تري آئي چيم:
”اھُو گل وڻ جي ٽاري تي ناھي ٽڙيو اھُو گل ڪاغذ جو گل آھي!“
ٿوري اداس ٿي وئي چيائين:
”رولاڪ! تون پاڻ کي گودڙو فقير ڇو چوندو آھين؟“
ھن جي سوال تي ٿوري مرڪ تري آئي چيم:
” منھنجي ھٿ ۾ خالي ڪشتو آھي !مونکي تنھنجي دنيا وارا جيڪو دان ڏيندا آھن سو مان وري رولاڪين ۾ موٽائندو آھيان! مان ماڻھن کان پِنا نٿو،
مونکي پوءِ به ڪجهه نه ڪجهه ملي ويندو آھي! ڇو جو آئون رولاڪ زندگي جي ٽاريء تان ڇڻي ويل گلاب آھيان...“