مڪليءَ جي مُردن سان
ذاڪر تسلي ڏيندي پڇندو هوس:
”عامر تنھنجي زندگي ۾ اھڙو ڇا آھي، جو تون اڪيلائين ۾ ويھي مڪلي جي قبرستان مان نڪري آيل مُردن کي ڳراٺڙيون پائي پھرن جا پھر روئندو آھين؟“
عامر پنھنجي اکين جا لڙڪ اُگھندي چوندو هو:
”ذاڪر منھنجي ويران زندگيءَ ۾ رڳو سُڃ ئي سُڃ آھي، منھنجي دل جي اُڃاري ڌرتيءَ تي ڪڏھن به ڪو بادل اوھيرا ڪري ناھي وسيو، نه وري منھنجي دل جي بنجر زمين تي احساسن جو ڪو ريج ٿيو آھي.“
عامر جو آواز ڀرجي آيو وري ماٺ ٿي ويو۔ ذاڪر ھن جي اکين ۾ درد ڏسڻ لڳو پر عامر جي اندر جو راز سمجھي نه سگھيو! ذاڪر جڏھن عامر کي زور ڀريو ۽ دل جي حالت ٻڌائڻ لاء التجا ڪئي ته عامر اٿي بيٺو منھن ٻئي پاسي ڪندي چيائين:
”ذاڪر انسان زندگي ۾ ڪڏھن ڪڏھن پنھنجن جي ھٿان ئي ھارائيندو آھي “.
ذاڪر ڪلھي تي ھٿ رکندي چيس:
”عامر تون مرد آھين مرد جبل جيان مضبوط ھُوندا آھن، انھن کي ڇڄڻ جو خوف ناھي ھُوندو“
عامر چھري تي ڦِڪي مرڪ آڻي چيو:
”ھا ذاڪر! سچ ٿو چوين جبلن کي ڇڄڻ جو خوف ناھي ھُوندو ڇو جو جبلن جا اولاد ناھن ھُوندا، جبلن جا احساس ناھن ھُوندا، پر آئون رت جي رشتن کان وٺي محبت جي رشتن تائين بس محبت پيار لکي ڏيڻ تائين ھارائيندو رھيو آھيان٠ منھنجي جنھن ڇوڪري سان شادي ٿي ان کي آئون ڪڏھن پسند نه آيس نه وري ڪڏھن ھن مون سان محبت ڪئي. ڇو جو ھُو شادي کان اڳ ڪنھن ٻئي شخص سان محبت ڪندي ھُئي ان مونکي ڪڏھن به نه چاھيو پر دنيا جي ڏيکاءُ لاءِ ھڪ سمجھوتو ڪيو ھو. پوءِ ھن منھنجي عزت نه رکي ۽ مون تي ڪيترائي الزام ھڻي مونکي ڇڏي پنھنجي ماء جي گُھر وڃي رھڻ لڳي، مون تي دنيا جي اڳيان وحشي تشدد ڪري گھران ڪڍڻ جو الزام ھڻي ھميشه جي لاء آزاديءَ جي حام ھنيائين٠ ھاڻ ھُو آزاد آھي“.
ذاڪر ڪلهي تي ھٿ رکندي چيو:
”عامر! تون ٻئي شادي نٿو ڪري ڇڏين؟“
عامر جي اکين ۾ لڙڪ ڀرجي آيا چيائين:
”ذاڪر آئون جنھن ڇوڪريءَ سان محبت ڪيان ٿو ان کي ھاڻ مون تي اعتبار ناھي رھيو ھُو مونکي بيغيرت ٿي سمجھي مان ھن جي نظر ۾ غيرتون ڇڏڻ وارو مرد آھيان، ھُو روز مونکي طعنن جي تلوارن سان روۡح تائين زخمي ڪندي آھي، ھا ھُو نڪاح کان اڳ مونکان سڀ لکرائي وٺندي مون ھن کي زندگي حق مھر ۾ ڏيڻ جو سوچيو آهي پر ھُو ڪجهه ٻيو لکرائڻ ٿي چاھي ڇو جو آئون ھاڻ ھن جي اعتبار جي لائق به ناھيان ھن جي انھن لکرائڻ واري سوال منھنجي دل جي مٿان ارغونن جي گھُوڙن جيان ھڻڪاريندا اچي نيٺ سارو وجود اونداھين ۾ غرق ٿي ويو“
ذاڪر آسمانن جي وسعتن ڏانھن ڏسندي چيو:
”عامر اھُو سچ آھي ته جوڙا آسمانن تي ٺھندا آھن...؟“
عامر اکيون صاف ڪندي چيو:
”ھا ذاڪر! جوڙا ٺھندا آسمانن تي آھن پر ذليل وري زمينن تي ٿيندا آھن“
ايئن چئي عامر مڪليءَ جي مُردن سان ڀاڪر پائي اوڇنگارون ڏئي روئڻ لڳو وري ھن جي چھري تي مرڪ نه آئي، نه وري ھن جي اڱڻ تي ڪڏھن ڪنھن به خوشين جنم ورتو...!!!“