دردن جي ڪٿا تہ درد وارو ئي لکندو: حليم باغي
اياز ۽ نياز سنڌي شاعريءَ کي فرسودہ مُدي خارج اثر کان فارغ ڪيو، اهڙيءَ ريت ڪشنچند بيوس جي ٻاريل شمع کي سنڌي سماج جي مزاج سان ٺھڪائڻ اُدم ڪيو. انھيءَ شڪارپور جي سرزمين مان جنم وٺندڙ زبير سومري جي شاعريءَ ۾ بہ اياز ۽ نياز جي روايت موجود آهي. زبير سومرو سنڌيءَ ٻوليءَ جو سٺو ليکاري آهي. شڪارپور جي مردم خيز زمين مان جنم وٺي هن نوجوان نئين ٽھيءَ جي نوجوان شاعرن ۾ چڱوخاصو نالو ڪمايو آهي. زبير هن کان اڳ ۾ سنڌ جي ڪلاسيڪي صنف ”بيت“ ۾ جيڪو ڪتاب لکيو آهي، اهو پڻ هڪ اهم ڪتاب ۽ ڏاڍو قيمتي لاڀائتو آهي.
انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ زبير سومري جي شاعريءَ ۾ سندس زندگيءَ جو تجربو ۽ دماغ سوزي سمايل آهي. اهو ظاهر آهي تہ جيترو ڀوڳي ٿو اوترو لکي ٿو “دردن جي ڪٿا” واضع آهي تہ درد وارو ئي لکندو. غم، درد، سوداءَ ۽ عشق جي لقمان کي ڪھڙي خبر، جيستائين هو ڀوڳي نہ ٿو تيستايئين کيس ڪھڙي خبر تہ ”درد ڇا ٿيندو آهي“؟ شاھہ ڀٽائيءَ جيڪڏهن سسئيءَ جا سور ڳايا آهن تہ ان جو سبب اهو آهي تہ ڀٽائيءَ پاڻ سورن جي ساڃاھہ رکندو هو:
“سُورن اسان ساڻ، ننڍي هوندي نينھن ڪيو!”
اسان جو هيءُ نوجوان شاعر بہ گهڻو لکي پيو ۽ ظاهر آهي تہ ڀوڳنا کان سواءِ ڏات جو هي سفر ناممڪن آهي. اميد آهي تہ سندس اڳئين قلمي پورهئي وانگر هي ڪتاب بہ پڙهندڙن وٽ مقبول ٿيندو ۽ کيس سُٺي موٽ ملندي. اسين زبير سومري جي ڏات جي ترقي، اوسر ۽ واڌ ويجهہ جا تمنائي آهيون.
حليم باغي
روحل واءِ، عمرڪوٽ
03.9.2009