ترائيل
ڪُڇون ڪيئن يارو! ڀلا ڪيئن ڳالھايون ؟
اسان گوڙ جي لئہ وڏي گار آهيون !
اسان ماٺ جي ڪاٺ ۾ يارَ آهيون!
اسان مصلحت جي ڪا ماٺار آهيون،
اسان گُنگنايون تہ ڪيئن گُنگنايون!
اسان ماٺ جي ڪاٺ ۾ يارَ آهيون!
ڪُڇون ڪيئن يارو! ڀلا ڪيئن ڳالھايون؟
اسان وقت جي واڳ ناهيون تہ ڇا؟
اسان اسان عشق جي آڳ آهيون پرين!
اسان نينھن جو ماڳ ناهيون تہ ڇا؟
اسان وقت جي واڳ ناهيون تہ ڇا!
اسان جوڳ جي جاڳ ناهيون تہ ڇا؟
اسان ڀوُنءِ جو ڀاڳ آهيون پرين!
اسان وقت جي واڳ ناهيون تہ ڇا؟
اسان عشق جي آڳ آهيون پرين!
اسان جا خواب ڀٽڪيل قافلن وانگي ٿڪيل آهن!
اسان جي ڏيھہ ڏکويل ۾ دُکن جون دلبريون آهن!
اسان جي گهگه اوندھہ ۾ لڪيل ڪي روشنيون آهن،
اسان جا خواب ڀٽڪيل قافلن وانگي ٿڪيل آهن!
اسان جي عاشقي ڪنھن ڄڻ تہ ڇوري ٻار جو ننڍپڻ،
اسان جون خواهشون ڀي ڄڻ انڌن جون آرسيون آهن!
اسان جا خواب ڀٽڪيل قافلن وانگي ٿڪيل آهن!
اسان جي ڏيھہ ڏکويل ۾ دُکن جون دلبريون آهن!
تون جڏهن هنج ۾ آهِلي هُئينءَ، تڏهن!
شعر منھنجا صنم! مور جا پرَ هُيا!
روئندي روئندي اچانڪ کِلي هئينءَ جڏهن،
تون جڏهن هنج ۾ آهِلي هُئينءَ، تڏهن!
ڀاڪرن ۾ ڀيڪوڙي ملي هئين جڏهن،
لفظ الھڙ جوانيءَ جا ڪَرَ هيا!
تون جڏهن هنج ۾ آهِلي هُئينءَ، تڏهن!
شعر منھنجا صنم! مور جا پرَ هُيا!
وري دستڪ ٿي يادن جي، وري دَر دل سندا کڙڪيا!
وري ساروڻيون سُلگيون، وري اکڙين ۾ لرزش ٿي!
ٻَري سِگري وري تَن ۾ هڏا ٽانڊن جيان ٽڙڪيا،
وري دستڪ ٿي يادن جي، وري دَر دل سندا کڙڪيا!
سُتل جذبا وري وِڦليا، وري اُٿليا، وري ڀڙڪيا،
اوهان جي دل لڳي ٿي ۽ اسان جي آزمائش ٿي!
وري دستڪ ٿي يادن جي، وري دَر دل سندا کڙڪيا!
وري ساروڻيون سُلگيون، وري اکڙين ۾ لرزش ٿي!
لفظ نہ آهن ڪوئلا، جو هٿ سيڪجن!
شعر نہ آهن هيرا جن سان خودڪشي ڪجي!
نيڻ ناهن ميڻ جن سان روشني ڪجي،
لفظ نہ آهن ڪوئلا، جو هٿ سيڪجن!
گيت نہ آهن ميت، جيڪي هنج آهلن،
بيت نہ آهن کيت، جن سان پيٽ جي ڪجي!
لفظ نہ آهن ڪوئلا، جو هٿ سيڪجن
شعر نہ آهن هيرا جن سان خودڪشي ڪجي!
اذيّت آ لذت واري، عجب جي زندگي آهي!
قھر جا ڪَرب ڀي آهن، بلا جا سُور ڀي آهن!
انوکي ڪشمڪش آهي، غضب جي دلڪشي آهي
اذيّت آ لذت واري، عجب جي زندگي آهي!
آ وِھہ جھڙي مگر وڻندڙ، هي ڪھڙي چاشني آهي؟
حياتي سُور ڀي آهن، پرينءَ جا پُور ڀي آهن
اذيّت آ لذت واري، عجب جي زندگي آهي!
قھر جا ڪَرب ڀي آهن، بلا جا سُور ڀي آهن!
هُو اندر ۾ ئي جِهڄندو ڇِڄندو هو،
ها بھرحال ! مُونجهہ ماري ويو!
نِراس رات جي تنھائي ۾ روئندو هو،
هُو اندر ۾ ئي جِهڄندو ڇِڄندو هو!
اُداس شام ۾ بيتاب نظم لکندو هو،
زبير شاعرِ جذبات هو، گذاري ويو!
هُو اندر ۾ ئي جِهڄندو ڇِڄندو هو،
ها بھرحال ! مُونجهہ ماري ويو!
آهي ڪنوارپ ڪامنا جي پياس ۾!
قرب جو آ ڪَربُ ڀي مـٺو سکي!
جيءُ جوڀن واسنا جو جي واس ۾،
آهي ڪنوارپ ڪامنا جي پياس ۾!
روح رچجي ويو عجب احساس ۾،
انگ انگ ۾ باھہ مٺڙي آ بَکي!
آهي ڪنوارپ ڪامنا جي پياس ۾!
قرب جو آ ڪَربُ ڀي مـٺو سکي!
دڳن جي ڌوڙ نہ آ، جو تڪڙ ۾ ڌوئي وٺون!
ستم جا درد ڏکيا هن، صديون لڳي وينديون!
هٿن جي ميندي نہ آهي، جو ڌوئي لاهي ڇڏيون،
دڳن جي ڌوڙ نہ آ، جو تڪڙ ۾ ڌوئي وٺون!
رِلھي جي موت نہ مئا هئا، جو رسمي روئي اُٿون،
اسان جا گهوٽ ڪُٺا هن، صديون لڳي وينديون!
دڳن جي ڌوڙ نہ آ، جو تڪڙ ۾ ڌوئي وٺون!
ستم جا درد ڏکيا هن، صديون لڳي وينديون!
سِٽَ آ، يا سنھي ڇوڪريءَ جو بدن!
شاعريءَ لاءِ اُتساھہ ڏي ٿو مون کي!
سانوري سانجهہ ۾ڪنھن نديءَ جو بدن،
۽ پَلن جي هٿن ۾ صديءَ جو بدن!
لفظ جي هنج ۾ شاعري جو بدن!
ڄڻ تہ واڪا ڪري ٿو سڏي ٿو مون کي!
چنڊ ڀاڪر ۾ آ چاندنيءَ جو بدن،
سِٽَ آ، يا سنھي ڇوڪريءَ جو بدن!
ڊسمبر جون ڊگهيون راتيون - وڇوڙو، وِلھہ، تنھائي!
وري ساروڻيون سُلگيون، وري نيڻن ۾ لرزش ٿي!
هي يادن جي نوازش ٿي، يا موسم جي ڪا سازش ٿي!
ڊسمبر جون ڊگهيون راتيون - وڇوڙو، وِلھہ، تنھائي!
تڙپ، پيڙا، غضب قھري، سهپ صحرا، نراسائي،
اوهان جوطلسمي جوڀن، اسان جي آزمائش ٿي!
ڊسمبر جون ڊگهيون راتيون - وڇوڙو، وِلھہ، تنھائي!
وري ساروڻيون سُلگيون، وري نيڻن ۾ لرزش ٿي!
نہ تون سيتا نہ مان ڪو رام، پوءِ بنواس ڇو ڀوڳيون!
مگر مَن، بنَ بِرندا جو، الائي ڪيئن بڻجي ويو؟
اِهو پيڙاءُ ڇو پاليون، اِهو احساس ڇو ڀوڳيون؟
نہ تون سيتا نہ مان ڪو رام، پوءِ بنواس ڇو ڀوڳيون!
زُليخا تون نہ مان يوسف، پوءِ ساڳي آس ڇو ڀوڳيون؟
تماشو پيار دنيا لئه، الائي ڪيئن بڻجي ويو!
نہ تون سيتا نہ مان ڪو رام، پوءِ بنواس ڇو ڀوڳيون!
مگر مَن، بنَ بِرندا جو، الائي ڪيئن بڻجي ويو؟