هاءِ هرجائي سودائي رُسڻا پرين!
منھنجي محبت جو محور اڃا ڀي تون آن!
هاءِ هرجائي سودائي رُسڻا پرين
منھنجي محبت جو محور اڃا ڀي تون آن
ها! اڃا ڀي منھنجي هر طرف آهين تون
منھنجي ٻاهر ۽ اندر اڃا ڀي تون آن
تنھجي چُپ تي تہ چنڊ کي گرهڻ ٿو لڳي
تون ٿي مُرڪين تہ ڪڪريون مِڙي ٿيون اچن
تون هلين ٿي تہ نديون بيھي ٿيون رهن،
تون بيھين ٿي تہ پلَ برفجي ٿا پون
رات تنھنجي ڇَتن کان ٿي بيتاب ٿئي
تو ڳلن کان سُهائي وٺي باک ٿي
چنڊ تنھنجي چڳن جو کڻي ٿو قسم
شاعري سچ تنھجي جي ڏئي ساک ٿي
چاندني رات ۾ تنھنجو چاندي بدن
کاجو راهو جي مندر جي مورت هيو
جسم هو يا هيو ڪوئي صندل جو وڻ
موت جي واسُ تنھن رات صورت هيو
تنھنجي هٿڙن تي مينديءَ جو ڦُلڙيون ڏسي
اک اُلر ٿي ڪري، دل قھر ٿي ڪري
تنھنجي اکڙين سان سانجهي ہھرجي پئي
سامري مُرڪ تنھنجي سحر ٿي ڪري
تون ڏسين ٿي ننڊاکيل اکين سان جڏهن
منھنجي بگڙيل قسمت ٺھي ٿي پوي
تون رُسين، شاعري ڀي رُسي ٿي پوي
منھنجي هستيءَ جي سِر سِر ڊهي ٿي پوي
مان صديون جنھن جي سوداوَ ۾ ئي رهيس
ها اُها اپسرا تون ئي آن، تون ئي آن
جنھن ۾ هيجان، وجدان، جولان آ
دلبري، دلربا! تون ئي آن، تون ئي آن
تون منھنجي من تصور تخيّل منجهان
هِن جنم ۾ تہ نڪري سگهين ئي نٿي
مان جيان، مان مران، مان ٻران، ڇا بہ ٿيان
ڪنھن بہ صورت تون وسري سگهين ئي نٿي
منھنجي تقدير ڪنھن لوح قلم ۾ نہ آ
تنھنجي زلفن جي سنورڻ ۾ آهي پرين
موت منھنجو نہ آ ڪنھن ملائڪ هٿان
تنھنجي ناراض ٿيّڻ ۾ آهي پرين
تنھنجي الھڙپڻي، بي نيازيءَ هٿان
منھنجي ساڃاھہ سگريءَ ۾ آ سڙي
منھنجي ساري سراپا کي تيلي لڳي
منھجي اوقات ئي ڄڻ جلي ڀَسم ٿي
مان مڃان ٿو تہ توکي مون سان دل هئي
منھنجي محبت مگر تنھنجي منزل نہ هئي
تو محبت کي رونشو ٿي ڄاتو مگر
منھنجي تھذيب ان شيءِ جي قائل نہ هئي
هاءِ وڇڙي تون مون کان تہ آهين مگر
منھنجي دل کان اکين کان تہ وڇڙي نہ آن
منھنجي گهر جي ڀتين کي بہ تون ياد آن
۽ اڱڻ جي پکين کان بہ وڇڙي نہ آن
جي وڇڙي بہ آهين تون مون کان تہ پوءِ
منھجي سپنن ۾ ڇالئہ اچين ٿي اڃان
منھنجي نظمن جي مصرعن ۾ ڇو ٿي وسين
منھنجي تخليق ۾ ڇو رچين ٿي اڃان
مان ٽامو آن پڄران ٿو ٿي ڌرتتي،
جي تون پارس آن مون کي سَڃين ڇو نہ ٿي
۽ سري ڪونہ ٿي تنھنجي مون کان سوا
او هٺيلي سکي تون مڃين ڇونہ ٿي
مون سان مصروف صبحن ۾ تون ٿي رهين
۽ فرصت جي شامن ۾ ڀي تون ئي آن
آهين بيتاب سانجهين اداسين ۾ تون
هاءِ بي چين راتين ۾ ڀي تون ئي آن
جيئن جيون مان نڪري وئي آهين تون
تيئن يادن مان نڪري وڃين ڇو نہ ٿي
جيئن تو کان مان وسري ويو آن، الا
تيئن مون کان بہ وسري وڃين ڇو نہ ٿي
هاءِ هرجائي سودائي رُسڻا پرين!
منھنجي محبت جو محور اڃا ڀي تون آن!