لڙڪ هي ڪنھن بي وڙي وانگي هُيا !
چاندني ۾ چنڊ وانگي ۽چڙي وانگي هُيا !
لوڪ جي ٽل سان ٽُٽي پل ۾ پيا،
خواب سھڻيءَ جي گهڙي وانگي هُيا !
موڪلائڻ مهل هُن جا لفظ ڄڻ،
برف جي ڳرندڙ ڳڙي وانگي هُيا !
دل دراوڙ جي هئي سنڌوءَ جيان،
درد موئن جي دڙي وانگي هُيا !
شعر پنھنجا ڪيمخوابي ڪونہ ها،
ڪنھن ٿريليءَ جي پڙي وانگي هُيا !
جن کي ڀيٽيو هو اسان آڪاش سان،
سي تہ در جي بند ڪڙي وانگي هُيا !