پکين ڳايو، گُلن مُرڪيو، اُڀن تي ڇَمر ڇايا،
پسيون پِنبڙيون، ٻُسي دل ٿي، پرينءَ جا نيڻ ياد آيا!
اسان سڀ حسرتون گروي رکي تُهمت ڪمائي سي،
ڪئي سي ننڊ جي جُوئا، سمورا خواب هارايا!
وئي ڙي زندگاني وئي ڀيڪوڙيل مُٺ جي واريءَ جان،
نہ ڪوئي عشق نمٽايو، نہ ئي ڪم ڪار اُڪلايا!
اسان کي ظرف جي سُوليءَ تان ڪو لاهي سگهي ٿو ڇا؟
اوهان جا گسَ، اوهان جا ڏسَ، اسان جي ڪنھن نہ ڪم آيا!
اسان جا نيڻ قيدي ها، اسان جا شعر باندي ها،
اسان جا خواب باغي ها، الائي تہ ڪنھن مارايا!
جتي سپنا هئا نِپنا جتي هي حسرتون تاتيون،
اُهي سڀ جهنگ ساڙايا، اُهي ٻيلا ئي ٻارايا!