سرحدن جي سور کا آشنا ماڻھو
ماضيءَ جي گُونا گُون گهٽين ۾ رُلندي رهي
هوءَ روئندي رهي
۽ بدلجي ويل پنھجي ئي شھر کي
اجنبين جيان ڏسندي رهي
هوءَ روئندي رهي
پُوني جي هڪ رهواسڻ
سُوسي جنھن تي سُونھي ٿي
سنڌ ۾ پنھجو گهر ٿي ڳولي
ماضيءَ جا منظر ٿي ڳولي
هُن جي اندر جي شھر ۾
اڌ صدي آواره آهي
۽ هُن جي ڏاڏاڏڻي شھر ۾
سو اڱڻ بہ الائي ڪاڏي ويو
جنھن بنيادن ۾ هڪڙي
تيرهن ورهين جي نينيگريءَ جون
رانديون پُوريل آهن، يادون پوريل آهن
ننڍپڻ دفن آهي ۽ ٽھڪ دفن آهن
تن ٽھڪن جا پڙاڏا اڄ بہ
تاريخ جي تھہ خانن ۾ گونجن ٿا پيا
هُن جنم جنم جي سنڌياڻيءَ هجرت نہ ڪئي هئي
ها اڄ بہ اُهي يادون ۽ ننڍپڻ
سنڌ جا رهاڪو آهن
هوءَ روئي پئي، هوءَ پرچي نٿي
۽ هوءَ موٽڻ چاهي نٿي
۽ اڄ وري هوءَ تيرنھن ورهين جي لاڏلي نينگريءَ جيان
پنھنجي اباڻي اڱڻ ۾ راند ڪرڻ جي لاءِ ضد ٿي ڪري
ڪير هُن کي پرچائي، ڪير هُن کي سمجهائي
تہ “سرحدن جي سور کا آشنا ماڻھو” ضد ناهن ڪندا
اُهي تہ بس ويچارا ويچارا هوندا آهن
اُهي تہ بس نماڻا نماڻا هوندا آهن
۽ هُن جي جيون ڪٿا بہ ڄڻ ڪنھن جلا وطن جو قصو آ
۽ اڄ بہ سنڌ هُن جي وجود جو هڪ حصو آ
هي اڌ صديءَ جو نوحو جيڪو، اکين ۾ جهڙ ٺاهي ٿو
۽ روح جي عمارت کي هڪڙي پل ۾ ڊاهي ٿو
هند جي هيءَ سنڌ ڄائي، وري واپس هلي ويندي
۽ تحفي هي نوحو سنڌ مان کڻي ويندي