دوها
هٿ جي پُٺي چُمي چيائين: ”توسان گڏ هلان“!
سُومل بڻجي چانڊوڪي جو توسان گڏ سُتي،
هاءِ! اسان جو من راڻو هو، اُن کي چِڙ لڳي!
هٺُ نہ تنھنجو هيٺ ٿيو، ڀڳي نہ تنھنجي هوڏ!
پريت اسان جي گُرگِلي ۽ خواب اسان جا اوڏ!
ڌرتي داتا ڌرتي ماتا، ڌرتي دَياوان،
ڀاڳوَندن ڀاڳين جي لئه، ڀُونءِ بڻي ڀڳوان!
سنڌو توکي ڀاڪر پائي، چميون ڏئي ٿو چنڊ،
ڄامشوري پُل تي بيٺي، مون ڏٺو هي منڊُ!
سنڌو تنھنجي بستري، چنڊ لھرن ساڻ سُمھي!
لھر لھر سان پنڌ ڪري ٿو، سڀ گهير گهٽ گهمي!
وِير وِير ۾ هَٺ آ تنھنجي، لھر لھر ۾ هوڏ،
سنڌو دريا بادشاھہ تنھنجي، لکُ لھي ٿي لوڏ!
سنڌ گدڙ ويا کائي يارو، ڇڏيو اها اَنا،
اڃان بہ نہ اک پٽي جي، ٿي وينداسين فنا!
سڏ نہ اسان ويندڙن کي، او وِرچي ويٺل!
تو سان ٺاھہ نہ، غير سان، تون پرچي ويٺل!
مرڪي مرڪي پرين جي گسَ کان ٿيندا وينداسين!
مقتلن ڏانھن يارن کي ڀي نِيندا وينداسين!
جيءَ ۾ پنھنجي جهار آ، ۽ ڇاتيءَ ۾ آ ڇَڇَ،
تو وٽ کانڀاڻي ڀي آهي، تو وٽ پڻ آ رڇ َ!
روزي آ رزاق جي هٿ ۾، آ آسرو ﷲ،
ڇَڇ ۾ مڇي، ڪڇ ۾ رڇَ، پيو وڃي ملاح!
تنھنجون اکڙيون جهار او سانئڻ، منھنجي ڇاتي ڇڇَ،
مون وٽ آهي کانڀاڻي ۽ تو وٽ آهي رڇَ!
ٻيلا حسرتن جا ها، سي ٻاراياسين يار!
خواب ٿي پيا ها باغي ويڙهو، ماراياسين يار!
اڄ اداس ڪري ڇڏيو تو اي اياز گل!
ڪھڙا ڪھڙا شعر لکين ٿو، ڪھڙا يار غزل!
پڇيم پاڻ کان ڇڏيم، ڇا لاءِ شڪارپور؟
نيڻين ڪڪريون ڀرجي آيون، هاءِ شڪارپور!
مينھوڳي مينھوڳي اکڙيون، بادل بادل ياد،
رڃ ئي رڃ اکيون اسان جون، جل ٿل جل ٿل ياد!
اوجاڳي جون راتڙيون، رسامي جا ڏينھن،
تو سان منھنجون ڳالھڙيون، تو سان منھنجا نينھن!
ڪيڏا ويل وهايا ڌارين، ڪيڏا ڪيس ڪيا،
ڌرتيءَ لئہ ڪو تئُہ نہ اچي ٿو، حياءُ ڪر ڪو هَيا!
مايا ڪايا سمجهہ نہ آئي، سمجهہ نہ آئي ڙي؟
مُرڪ چپن جي، اک جو پاڻي، ڳالھہ اها ئي ڙي!
چنڊُ چريو ٿي پيو آ تو تي، چانڊوڪي ڇِتي،
تو مٿان ٻلھار وڃي ٿي، هيءَ دل بي پِتي!
تنھنجي اک ۾ اڇَ، اسان جي ڇاتيءَ ۾ آ ڇڇَ،
نڪري وينداسي پاڻي ٿي، توڙي رائون رَڇ!
پرتس پنھنجو پاڻ سان، تہ رٺو سارو لوڪ،
پنھنجو پاڻ تان انا جو، پر مون لاٿو طوق !