پنجڪڙا
ڇا تہ ستارن ميلو آهي
پوءِ بہ چنڊ اڪيلو آهي
وسوسن ۾ منڊجي ويا هون
پاڻ وهم ۾ وٺجي ويا هون،
لفظ سوداوَ ۾ ٻُڏل آهن،
شاعري وِسوسا وڌائي ٿي!
ضبط کي ڄڻ تہ آزمائي ٿي،
درد ڪنھن گهاوَ ۾ ٻُڏل آهن!
لفظ سوداوَ ۾ ٻُڏل آهن!
مان اجايو ٿو وِسوسا پاليان
ڳالھہ دل جي نہ آ، ڀرم جي آ،
جيڪو پرچي نہ تنھن شرم جي آ
ڪيسين هن زندگيءَ سان جاليان،
مان اجايو ٿو وسوسا پاليان!
رات لاڪون لڳي آ بيتابي،
شام لاڪون رڳو اداسي آ!
دل ۾ اُڻ تُڻ الائي ڇاجي آ؟
عمرِ لاڪون آ هيءَ بيچيني،
رات لاڪون لڳي آ بيتابي!
جهنڊن جيان پوءِ روشنيون ڀي سُرخ ٿي ويون!
شھيد! تنھنجي خون سان جڏهن ٻريا ڏيئا!
۽ تيل وانگي رت سان اسان ڀريا ڏيئا،
پوءِ موسمون بہ مقتلن جي شام تي پيون!
جهنڊن جيان پوءِ روشنيون ڀي سُرخ ٿي ويون!