هائيڪا
اوڏڻ جي کاريءَ ۾،
سُرمو ۽ مُساڳ !
ٻار وهنجن ٿا !
شاخ لڳ ديويءَ تي،
ڪپڙا سُڪن ٿا !
ائين تنھنجي سار !
سوڪھڙي جي مند ۾،
جيئن ڌرتيءَ ۾ ڏار !
ائين تنھنجي سار !
جيئن اَڏيءَ تي تکي،
ڪاتيءَ سندي ڌار !
ائين تنھنجي سار !
رانديڪي جي ڳالھہ تان،
ڄڻ ڪو رٺل ٻار !
ائين تنھنجي سار !
جيئن شھيد جي تڌي
تي امڙ جا پار !
گُل نِکريا هِن !
مينھن سان ٿي ريج ويو،
کِرا ڀريا هِن !
کارو ڇنڊي ٿو !
مهاڻو وڪڻي مڇيون،
پيسا ڳڻي ٿو !
اندر ۾ آڙنگ !
مينھن وسندو، ٻوڙيندو،
خواهشن جو جهنگ !
روڊ ڄڻ درياھہ !
سارو حسن مينھن جو،
ٿي ويو تباھہ !
آيو جيءَ جهٻو !
منھنجي گاڏيءَ کي لڳي،
ڪبوتر مُئو !
بڻجي لانگهائو !
ڏٺم ٻار تُڙڳندا،
تارِ مِٺڙائو !
ڪاليجي هڪ نار !
بيھي بس اسٽاپ تي،
ڪري انتظار!
گوريون گُرگليون !
چانديءَ جي ويڻيءَ ۾،
ڪچ جون چُوڙيون !
ڪُلف ڪُنڊيءَ ۾ !
تون مڙهي ڇڏجانءِ،
مون کي مُنڊيءَ ۾ !
ائين نہ ڇوري ڀيل!
لپ ماپ اُرھہ ۽،
ڏيڍ گراٺ چيلھہ !
سج ڪَني ڪڍي !
مينھن ويو، ڀاڄيءَ واري،
ريڙهي آ ڪڍي !
يڪو مينھوڳي !
ڪڪر ڪڪر ٿي ويو،
جيئڙو جوڳي !
وري شڪارپور!
موٽي آيس ماڳ تي،
هانوَ ۾ هُرکُر!
رابيل، عليزا !
ڀيڻ! تنھنجي گهر ۾،
ٻہ مهڪندڙ گلڙا !
چتائي ڏسي:
”ڇا ٿا لکو جان جان؟“
ڀاڻيجي پڇي!
تنھنجا ڳاڙها ڳل !
ڏٺا چِٽي ڏينھن ۾،
وسريا ڦڳُڻ ڦُل !
پيرن کي ٿس ميندي !
وڃي ٿو ويھي رهانس،
هاڻي ڪاڏي ويندي !
ڇو رُٺين ڪِنا ؟
پرچائڻ کان پوءِ چيئين ؛
”ڪجانءِ نہ اڳنا !“
کِڙيو سانجهيئڙو!
دل جي جاري ۾ اُداس،
ٻريو ڏيئڙو!
ريل دري ــ منظر!
”ٽاٽا“ ڪندڙ ٻارڙا،
ٺري پيو اندر!
ٻنيون هي سايُون!
نٽھڻ اُس ۾، ڦٽيون،
چُونڊين ٿيون مايُون!