دودو ڌوڙ ـــ چنيسر ڇائي
ائين محسوس ٿئي ٿو ته اسان نوٽڻ جون ڳوٽون آهيون، جيڪي کيڏندڙ مسلسل پنهنجن پنهنجن ٽڻن ٺاهڻ لاءِ استعمال ڪري رهيا آهن. کيڏندڙ کاٻي ڌر کان ويهي ته به مقصد ٻيگھي ٺاهڻ، جي ساڄي ڌر کان ويهي ته به مقصد ٻيگھي ٺاهڻ. مجلس شوريٰ ۾ ويٺو ته به ٻيگھي، پارليامينٽ ۾ ويٺو ته به ٻيگھي، پوليس جو ساٿاري ٿيو ته به ٻيگھي، ڌاڙيلن جو يار ٿيو ته به ٻيگھي، دهشتگردن جو غمخوار ٿيو ته به ٻيگھي، اسلام جو علمبردار ٿيو ته به ٻيگھي، ڪلهه جو چنيسر اڄ جو دودو ٿيو ته به ٻيگھي ..... ليڪن سوال اهو ٿو پيدا ٿئي ته ڪنهن ۾ ’دودو ڌوڙ، چنيسر ڇائي‘ کي سڃاڻڻ جي ساڃهه ڇو نه آهي ..!؟
نوابن، سردارن ، خان بهادرن، پيرن ۽ ميرن کي جياريندي جياريندي ڪيترا نسل پاڻ مارائي ويا! پر هن سجاڳ صديءَ ۾ به انهن لاءِ ’جيئي! جيئي!‘ ڪندا، پاڻ مارائيندا رهياسين. ليڪن پاڻ کي جيارڻ ۽ اُجارڻ جو خيال ڇو نه آيو؟ انهن جي چوڻ تي ڪڏهن غازي ٿياسين، ڪڏهن شهيد ٿياسين ..... ڇا اسان کي زندگي ان ڪري ملي آهي ته : بابي جا تابعدار آهيون ..... گولا، غلام آهيون .... حڪم جا بندا آهيون ...! جُتي جا ڪوڪا آهيون .... وڻين ته مارين وڻين ته جيارين ...! ڇا اسان کي پاڻ مان قيادت ٺاهڻ جو حق نه آهي؟ ڇا اسان ڪوڙهه مغز آهيون ؟ ڇا اسان جو ڪم صرف پوئيواري آهي؟ لٺ سردارن، ڀوتارن، خاني خانن ۽ سياسي سامرين جي اُڇليل لٽ اکين تي رکڻي آهي؟ يا اکين تان ذات پات جي دز، ننڍ وڏائيءَ جي رئي تعصب جي ڇائي ۽ ظلم زبردستي جي ڌوڙ هٽائڻي آهي . ....!؟
هيءَ صدي بيدار انساني گروهن کي آواز ڏئي رهي آهي ..... صحيح قدم کڻڻ جو، صحيح راهه تي هلڻ جو، صحيح سوچ جو، صحيح عمل ڪرڻ جو ..... انهيءَ آڌار تي دنيا جا ڪيترائي انساني گروهه ’محبت! محبت!‘ ڪندا، ’امن، آشتي‘ ڪندا،’ ڳانڍاپو! ڳانڍاپو‘ ڪندا اڳتي وڌي رهيا آهن. ليڪن پاڻ ڪنهن جي ڪڍ آهيون!؟ انهن جي، جيڪي ويڙهه جيڙهه جو جنون رکن ٿا، انسانن کي مذهب ۽ قومن جي نالن تي ورهائن ٿا يا ذات پات، طبقاتي روايتي ۽ ثقافت جي نالي تي پيڙڻ گهرن ٿا!؟
ڇا اسان لاءِ انهيءَ لٽ کي اکين تان لاهڻ ۽ دنيا کي پنهنجين شفاف اکين سان ڏسڻ جو اڃا وقت نه آيو آ . ....!؟ جي اڃا وقت نه آيو ته پوءِ ڪڏهن ايندو ....!؟؟
اکـيـون لـٽ اوراٽـيـون، ڪـي ڪـڙيـا پـيـر،
لٽ لاهيندو ڪيـر، مون جيـهي مـعـذور جي.
(ڀٽائي)