آخري پٿر
سندس نظرون پول جي هيٺيان بلب جي پيلي، بيمار روشنيءَ ۾ سڪون سان سُتل ڪُتي ڏانهن کڄي وڃن ٿيون ۽ ڪُتي کي عجيب نظرن سان گهورڻ لڳي ٿو، ”ڪيڏي نه سڪون سان ستو پيو آهي!... مون کي به گهر وڃڻ گهرجي...“ ڪُتي کي گهوريندي، وک وڌائي وري بيهي رهي ٿو. الاءِ ڇو کيس ڪُتي جو ائين سڪون سان سمهڻ سٺو نه ٿو لڳي ۽ سندس من ۾ ڪتي لاءِ نفرت ۽ Jealousy جا جذبا اڀرڻ لڳن ٿا.
”.....سڪون!...“ سندس نظرون آس پاس جي گهرن ڏانهن کڄي وڃن ٿيون. ماٺ جي ڪفن ۾ ويڙهيل جايون. لڳيس ٿو ڄڻ سڀ گهر خالي هُجن يا گهر ڌڻي ڪنهن اڻ ڄاتل خوف سبب سڀ در، دريون، روشندان بند ڪري پنهنجي ساهن جي Suffocation ۾ ئي گُهٽجي گُهٽجي مري ويا هُجن، تڏهن سندس ساههُ ڄڻ مُٺ ۾ ڀڪوڙجي ٿو وڃي. جيءُ ۾ اچيس ٿو زور زور سان رڙيون ڪري گهرن اندر ستل مُڙدن کي اُٿاري وجهي، ڪُجهه سوچي، جُهڪي هڪ پٿر کڻي زور سان ڪُتي کي هڻي ٿو. رات جي سانت ۾ ڪٿي جا ڪونڪاٽ ڄڻ ٿرٿلو مچائي ٿا ڇڏين. ڪُتو ڪو نڪاٽ ڪندو هڪ طرف ڀڄي وڃي ٿو. ”... هونهه! پبلڪ پريشان آهي ۽ ڪُتا سڪون سان ٿا سمهن، تڏهن اوچتو سندس ذهن ۾ جاسوس ڪتن جو خيال اچي وڃي ٿو ته ڇرڪ ڀري، خوف ۽ دهشت مان هيڏي هوڏي نهارڻ لڳي ٿو... ”اوهه!... مون کي گهر وڃڻ گهرجي... پر.... پر....“ ڊپ مان هيڏي هوڏي نهاري ٿو، ”.... پر مان گهر ڪيئن ٿو وڃي سگهان!؟“ ياد ٿو اچيس ته ڪيئن نه اُهي جاسوس ڪُتا نوس نوس ڪندا سندس گهر تائين پهچي ويا آهن... ”اسان Watch ٿا ٿيون.... ها.... اسان جي چرپر Watch ٿي ٿئي... اسان جو ڳالهائڻ.... اسان جو کلڻ.... اسان جو روئڻ Watch ٿو ٿئي.... اف! اسان پنهنجا پيرا ڊاهي به ته نه ٿا سگهون نه. اهو عمل اسانجي وجود جو نفي ڏانهن سفر ٿيندو. اسان وٽ اسان جي قومي وجود جي Residence Certificate کي ڪير مڃي ڪٿي ٿو!؟. هتي ته سڀ جعلي Domicile تي مالڪ بنجي ويٺا آهن ۽ اسان.... نه.... نه... مون کي گهر وڃڻو ئي پوندو. ڪُجهه به ٿي پوي مان پنهنجي Residencial Address بدلائي نه ٿو سگهان. جهڪي هڪ پٿر کڻي، ائين ئي هروڀرو پول کي هڻي ٿو ڪڍي. هڪ زوردار آواز... آواز جي گونج پولار ۾ ڦهلجي ٿي وڃي. وايو منڊل ۾ آهستي آهستي مدهم ٿيندڙ گونج ڪيڏي نه پياري ٿي لڳيس. زندگيءَ جي علامت. لڳس ٿو ڄڻ رات جي سانت ۾ گونجندڙ آواز سندس نس نس ۾ سرور ڀري ڇڏيو هُجي. هو هڪ ٻيو پٿر کڻي پول کي هڻي ٿو ۽ اکيون ٻوٽي آواز جي گونج ۾ ڄڻ پاڻ کي سمائجندو محسوس ڪري ٿو. Sound Velocity ۾ کيس پنهنجو وجود، آواز جي لهرن سان گڏ Space ۾ ڦهلجندو محسوس ٿئي ٿو. اڳتي وڌي پول کي ٽيڪ ڏئي بيهي رهي ٿو ۽ آهستي آهستي سگريٽ جا ڪش هڻڻ لڳي ٿو. بيٺي بيٺي اوچتو جاسوس ڪتن جو خيال اچيس ٿو ته سندس ڪنن ۾ هردشا کان ايندڙ هزارين ڪُتن جي ڀونڪڻ جا آواز، گونجڻ لڳن ٿا. ”اوه! مان هتي بيٺو آهيان روشنيءَ ۾!... ڪنهن ڏسي ورتو ته....؟؟...؟؟“ ڪروڌ مان بلب ڏي نهاري ٿو، ”هي بلب به جاسوس ڪتن جو ساٿاري آهي.“ لڳيس ٿو ڄڻ بلب جي پيلي روشنيءَ ۾ اگهاڙو بيٺو هُجي ۽ سندس چوڌاري عمارتن جي ڳڙکين، روشندانن ۾فٽ ٿيل رائيفلن جون نالون سندس نشاني تي هجن ۽ ڪيڏي مهل به، Whistle وڄڻ تي لڪل هٿ رائيفلن جا ٽرئگر ڇڪي کيس پرڻ ڪري ڇڏيندا.... ”Firing Squad.... اوه!“ تحفظ جي احساس هيٺ جهڪي هڪ پٿر کڻي زور سان بلب کي هڻي ٿو ”ٺا.“ ۽ هر طرف انڌيرو.
هو ڀڄڻ لڳي ٿو.
”مان Surrender نه ڪندس... مان سڀ بلب ڀڃي ڇڏيندس... مان.... مان...“ ڊوڙندي هڪ نئين تعمير ٿيندڙ مسجد اڳيان رکيل پٿرن جي ڍير مان پٿر کڻي کيسن ۾ ڀرڻ لڳي ٿو. ”ڪنهن کي نه ڇڏيندس... جيڪو به مُنهنجي راهه ۾ ايندو...“ هڪ پٿر عمارت جي مين گيٽ تي لڳل بلب کي هڻي ٿو ۽ ڊوڙندي رستي تي نظر ايندڙ هر بلب کي ڀڃندو وڃي ٿو ۽ پوءِ ڪيترائي موڙ ڪاٽي پنهنجي گهر واري گهٽيءَ ۾ پهچي، گهر جي در تي بيهي رهي ٿو. ”گهر ۾ گهڙندي ڪنهن ڏسي ورتو ته پوءِ؟....؟؟؟...“ درجي ڪنڍي ڏانهن هٿ وڌائيندي ڪُجهه سوچي، هڪدم در کان پري هٽي وڃي ٿو. سندس نظرون بي اختيار سامهون لڳل پول جي بلب ڏانهن کڄي وڃن ٿيون. ”اوه!.... يعني هن روشنيءَ ۾ اسان پنهنجي گهرن ۾ به نه ٿا وڃي سگهون!؟... هاڻي پنهنجي گهرن ۾ به چورن وانگر داخل ٿيڻو پوندو!؟... لعنت آهي اهڙي زندگيءَ تي ۽.... ۽.... هي ماڻهو.. اٿن ڇو نه ٿا.... بزدلن وانگر پنهنجن گهرن جا دروازا بند ڪري، ڄڻ پنهنجو پاڻ کي ئي خوف جي قيد خاني ۾ بند ڪري ڇڏيو آهي...“ ڪاوڙ مان هڪ پٿر زور سان بلب کي هڻي ٿو ”ٺا“ ۽ سڄي گهٽيءَ ۾ گهپ انڌيرو. ”هاڻي ٺيڪ آهي... هاڻي مون کي ڪير به ڏسي نه سگهندو... پر نه.... مان چور ناهيان... ها مان چور ناهيان... گهر ڌڻي آهيان... پر هي ماڻهو!؟... نه .... نه مان هنن کي جاڳائيندس... هنن کي... اڄ نه ته سڀاڻي جاڳڻو ئي پوندو...“ هن کيسي کي هٿ لاتو. هڪ پٿر... آخري پٿر... ها، اهو صحي آهي. مان ڪوشش ڪيان ٿو. شايد... نه... نه شايد نه، پڪ سان ماڻهو جاڳندا.“ پٿر کي زور سان پول تي هڻندو ٿو رهي. گهپ انڌيري ۾ هن جي ٽهڪن سان گڏ پول مان نڪرندڙ آواز پڙاڏا ٿي وايو منڊل ۾ گونجڻ لڳن ٿا. هڪ تسلسل سان.... رات جي ڪک مان ڪنهن انقلاب جي جنم جو سنديش.....