اُلا ڪي اُماس ۾
گهٽيءَ ۾ اوچتو شور. ماڻهن جو ميڙ، حيرت جون نگاهون، نفرت جون نگاهون، ڪاوڙ جون نگاهون، ڪورڌ ۾ ڀريل نگاهون، خاموش نگاهون، گهٽيءَ جي وچ ۾، ٻن وجودن تي.
رمونءَ جي ڀر ۾ هڪ ڀريل بدن واري عورت جو رت ۾ لت پت لاش پيو هو. عورت جا ڪپڙا ڦاٽل، مُنهن ۽ ڇاتين جو ماس پٽيل، لڳي پيو ڄڻ ڪنهن وحشي درندي پنهنجي خوني چنبن سان عورت کي پٽيو هُجي، چيڀاٽيو هُجي. چيٿاڙيو هُجي. پنهنجا نوڪيلا ڏند سندس ماس ۾ وجهي ٻوٽيون پٽي ويو هجي ۽ رمو، عورت جي رت ۾ ڳاڙهن ڇاتين تي هٿ رکي، سندس ڀر ۾ اکيون ٻوٽي تڪڙا تڪڙا ساهه کڻي رهيو هو ۽ پوءِ سمهي پيو... ابدي ننڊ... سندس مُک سان لڳي پيو ڄڻ معصوم ٻار، ماءُ جي ڇاتين مان ٿڃ ڌائيندي ڌائيندي سڪون سان سمهي پيو هُجي... پوءِ سائرن وڄائيندي ايمبولينس آئي ۽ ٻئي لاش کڻي، ساڳئي انداز سان موٽي وئي. ماڻهو ٽولين جي صورت ۾ ڇڙ وڇڙ ٿيڻ لڳا ۽ جانو چپ چاپ سڀ ڪُجهه ڏسندو رهيو. ٻڌندو رهيو ۽ پوءِ گهٽي سنسان ٿي وئي. ڄڻ ڪو راڪاس گهمي ويو هُجي.
”اف!... هي ڇا ٿيو ويو؟“ جانوءَ ٻئي لاش کڻي ويندڙ ايمبولينس کي گهٽيءَ جو موڙ ڪاٽي غائب ٿيندو ڏسي هڪ اونهو ساهه کنيو ۽ نستن قدمن سان هڪ طرف هلي پنهنجي ننڍڙي گهر جي دروازي تي بيهي هميشه جيان خالي خالي نظرن سان گهٽيءَ ڏانهن نهاريو پر اڄ رمو سندس پويان ڪونه هو. رمو ته ٿوري دير اڳ هميشه هميشه لاءِ هن کان ڌار ٿي ويو هو. کيس لڳو ڄڻ سندس وجود ٻن حصن ۾ ورهائجي ويو آهي. هڪ اهو جيڪو هن کان ڌار ٿي ويو. رمو ۽ ٻيو پاڻ، جيڪو سڀ ڪُجهه ڏسندي به ڪُجهه نه ڪري سگهيو هو. سندس اکيون ڀرجي آيون ۽ هن خالي خالي نگاهن سان گهٽيءَ ڏي نهاريو ۽ گهر جي چانئٺ ٽپي اندر ٿيو ته ڄڻ، اکين ۾ ڀرجي آيل ڳوڙها، نيڻن جا سڀ بند ڀڃي، اٿلي پيا ۽ پنهنجو پاڻ کي انهن ۾ ٻڏندو محسوس ڪيائين. کيس لڳو ڄڻ ڪا غيبي، قوت، سندس ڦڦڙن کي ٻنهي هٿن ۾ ڀڪوڙي رهي هُجي. لڳس ڄڻ سندس وجود ڪنهن اونهي کڏ ۾ لهندو. پاڻ کي کٽ تي ڪيرائي، ڪيتري دير تائين ڳوڙها ڳاڙيندو رهيو. گونگا ڳوڙها. کيس لڳو، جيڪڏهن آواز نڪتو ته سندس هيانءُ ڦاٽي پوندو. رمو سندس ڀاءُ ڪونه هو... مائٽ ڪونه هو... رمو ڪير هو؟... ڪٿان آيو هو؟... اُها به کيس خبر ڪانه هُئي. بس هڪ ڏينهن سندس استاد هڪ ڇوڪري کي وٺي آيو ۽ چيائين، ”جانو!... هي هاڻي هتي رهندو... توسان گڏ“ ۽ پوءِ هو اتي رهي پيو هو، جانوءَ سان گڏ. جانوءَ کي سڀ ڪُجهه ياد اچڻ لڳو.
اتي اچڻ کان اڳ رمو فٽ پاٿ تي رهندو هو. هڪ پوڙهي فقير سان گڏ جانوءَ کي اهو سڀ ڪُجهه رموءَ ٻُڌايو هو ۽ چيو هُئائين، ”مون کي خبر ڪانهي ته مان ڪڏهن ۽ ڪيئن ان جاءِ تي پهتس پر جڏهن هوش سنڀاليم ته پاڻ کي اتي ڏٺم. فٽ پاٿ تي. هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين، کنگهندڙ، چنگهندڙ، بيمارن جي وچ ۾.“ جانوءَ کي ياد آيو ته رمو ٻُڌائيندي ٻُڌائيندي خاموش ٿي ويو هو ۽ گهڙيءَ کانپوءِ اوچتو پڇيو هُئائين. ”جانو! اهي فٽ پاٿ انهن ماڻهن لاءِ ٺهيا آهن؟“ سندس سوال ٻُڌي جانوءَ ڄڻ ڇرڪي، بي خياليءَ ۾ ڪنڌ لوڏي آهستي چيو هو، ”ها... شايد.“ پوءِ رموءَ معصوميت سان پڇيو هُئس، ”جاني! تون ڪڏهن فٽ پاٿ تي ستو آهين؟...“ ۽ جانوءَ جواب ڪونه ڏنو هُئس ته رموءَ آهستي چيو هو، ”ڪڏهن فٽ پاٿ تي هڪ رات گذاري ڏس ته خبر پوئي... اهو مان انڪري ٿو چوان جو اڄ پهريون ڀيرو کٽ تي ستو آهيان نه“ سندس ڳالهه ٻُڌي جانوءَ جي دل ڀرجي آئي هُئي ۽ کيس آٿت ڏيندي چيو هُئائين، ”رمو... مُنهنجا ڀاءُ!... هاڻي توکي فٽ پاٿ تي سمهڻو ڪونه پوندو... مُنهنجو استاد آهي نه... اهو ڏاڍو رحم دل اٿئي... تون ڪا ڳڻتي نه ڪر.“ سندس ڳالهيون ٻُڌي رمو سمهي پيو هو ۽ ”جانو ڪيتري دير تائين رموءَ جي ڳالهين تي سوچيندو رهيو هو. رمو هن کان ٻه ٽي سال ننڍو هو ۽ رموءَ جي اچڻ سان کيس ائين لڳو هو ڄڻ رمو سندس ننڍو ڀاءُ هُجي. رموءَ جون ننڍڙيون.... ننڍڙيون... معصومانه ڳالهيون ٻُڌي کيس رموءَ تي پيار اچي ويندو هو.
”جانو!.... توکي ماءُ آهي.“ هڪ ڀيري ائين ئي رمو پُڇيو هُئس. ”ها، پر مري وئي.“ جانوءَ کي ياد آيو ته هن اداس ٿيندي ائين چيو هو ته رمو به اداس ٿي ويو هو ۽ ڪافي دير کان پوءِ چيو هُئائين. ”جانو!... مُنهنجي ماءُ الاءِ ڪٿي آهي؟!“ رمو ڳالهه ڪري خاموش ٿي ويو هو ۽ حسرت مان رستي تان گذرندڙ عورتن ڏي نهاريندي چيو هُئائين، ”ڪڏهن ڪڏهن ائين لڳندو آهي ڄڻ انهن ۾ مُنهنجي ماءُ به آهي؟!“ گهڙي رکي چيو هُئائين، ”جاني!... مائرون به ائين ٻارن کي ڇڏي وينديون آهن، فٽ پاٿن تي؟!“ تڏهن جانوءَ کي ياد آيو ته رمو جڏهن دکي ٿيندو هو تڏهن کيس جاني چوندو هو. رموءَ جي ڳالهه ٻُڌي جڏهن جانوءَ چيو هُئس، ”الاءِ!... پر چون ٿا جيڪي حرامي ٻار هوندا آهن انهن جون مائرون ائين ڪنديون آهن“ تڏهن رمو ڄڻ تڙپي اٿيو هو ۽ دانهن ڪندي چيو هُئائين، ”نه... نه.. مان حرامي ناهيان...“ تڏهن جانوءَ جي وات مان الاءِ ڪيئن نڪري ويو هو ته، ”.... ته پوءِ تُنهنجي ماءُ توکي ڇو ڇڏي وئي؟!!“ تڏهن اُهي لفظ رموءَ جي ننڍڙي ذهن تي مترڪن جيان لڳا هُئا ۽ سندس اکين مان ڳوڙها وهي نڪتا هُئا ۽ سڏڪندي، قميص جي ميري ڪف سان اکيون اگهندي ڏڪندڙ آواز ۾ چيو هُئائين، ”مُنهنجي ماءُ مون وٽ ضرور ايندي... جاني!.... هوءَ.... هوءَ ايڏي ڪٺور ٿي نه ٿي سگهي...“ سندس ڳالهه ٻُڌي جانوءَ جي دل ڀرجي آئي هُئي ۽ کيس ڳراٺڙي پائيندي چيو هُئائين، ”رمو..... رمو... مُنهنجا ڀاءُ... مون کي معاف ڪر....“ ۽ پوءِ سندس اکين مان ٻه ڳوڙها وهي نڪتا هُئا ۽ پوءِ ٻئي چُپ ٿي ويا هُئا، پولار وانگر، اندر ۾ سوين پڙاڏا سانڍي.
جانوءَ جي آلين اکين اڳيان ڌنڌليون ڌنڌليون تصويرون هڪ ٻئي پٺيان ڦرڻ لڳن ٿيون. ڇت کي گهوريندي، لڳيس ٿو ڄڻ اها هيٺ لهندي پئي اچي. کيس چيڀاٽڻ لاءِ. کيس ياد اچڻ لڳو... رمو اڪثر هيڪلائپ ۾ پنهنجي ماءُ کي ياد ڪندو رهندو هو ۽ استاد جي اسڪوٽرن جي دڪان تي ڪم ڪندي، رستي تان گذرندڙ عورتن ڏي چتائي نهاريندو رهندو هو. ڪيترائي ڀيرا ائين ٿيو هو جو رمو ڪنهن عورت کي ڏسي بي اختيار ٿي ان ڏانهن ڇڪجي ويندو هو ۽ ان سان اڃان ڪُجهه ڳالهائڻ لاءِ سوچيندو ئي مس هو ته عورت کيس نظر انداز ڪري هلي ويندي هُئي، ته ڄڻ هُو پرزا پرزا ٿي ويندو هو. عورت سان ڳالهائڻ جي آس، نراس ٿي ويندي هُئس ۽ هو اُداس ٿي ڪم کي لڳي ويندو هو... هڪ ڀيري... جانوءَ کي ياد اچڻ لڳو.... هڪ ڀيري هڪ اسڪوٽر جو ويل کوليندي، هڪ عورت کي ڏسي، پانا ڦٽي ڪري بي خوديءَ ۾ ان ڏانهن وڌي ويو هو ۽ جڏهن ان عورت کيس فقير سمجهي، ڪهل کائي سندس هٿ تي سڪو رکي گذري وئي هُئي ته کيس لڳو هو ڄڻ هلندي سندس سيني تي ڪنهن مُڪ وهائي ڪڍي هُجي ۽ هو هٿ تي رکيل سڪي کي حيرت ۽ ڏُک مان ڏسي عجيب محروميءَ جي احساس سان پٺي ڏئي ويندڙ عورت کي ڪافي دير تائين ڏسندو رهيو هو. ائين ئي هڪ ڀيري، جڏهن سندن دڪان ڀرسان فٽ پاٿ تي هڪ چمڪدار ڪار اچي بيٺي هُئي، جنهن ۾ هڪ مرد ۽ عورت ويٺل هُئا. مرد ڪُجهه گهڙين لاءِ ڪار مان لهي هڪ دڪان تي چڙهي ويو هو ۽ عورت ڪار ۾ اڪيلي رهجي وئي ته رمو جي نظر مٿس پئجي وئي هُئي ۽ هو پانو ڦٽي ڪري ڪار جي ڀرسان وڃي بيٺو هو ۽ حسرت مان ڪار ۾ ويٺل عورت کي تڪڻ لڳو هو، عورت رمو کي ائين پاڻ ڏي نهاريندو ڏسي الاءِ ڇو مُرڪي ڏنو هو ته رمو کي لڳو هو، ڄڻ سندس من ۾ خوشين جا الاءِ ڪيترا ڦوهارا ڦاٽي اٿلي پيا هجن. ۽ پوءِ مرد موٽي آيو هو ۽ ڪار هلڪو زوزاٽ ڪندي هلي وئي هُئي ته رمو اداسائيءَ مان ڪيتري دير تائين ويندڙ ڪار کي ڏسندو رهيو هو ۽ ڪافي دير تائين سندس ذهن ۾ ڪار جي زوزٽ جو آواز گونجندو رهيو هو. ڪار واري عورت جي اُها مُرڪ کيس ڪيڏي نه وڻي هُئي. ان ويل کيس وري پنهنجي ماءُ جي ياد ستائڻ لڳي هُئي. ۽ پوءِ ڪيتريون ئي راتيون هو ان خوبصورت ڪار ۽ ڪار واري عورت جا سپنا لهڻ لڳو هو.
”جانو!... توکي خبر آهي؟“ هڪ ڀيري رمو نيڻن ۾ خمار آڻيندي چيو هو. ”رات جو جڏهن مان سمهي پوندو آهيان نه... تڏهن اُها ڪار مُنهنجي در تي اچي بيهندي آهي ۽ ڪار واري مائي مون کي پنهنجي ڀرسان وهاري. جڳ مڳ روشنين جي شهر جي شيشي جهڙن روڊن تي هلڻ لڳندي آهي... پوءِ مون کي ڏاڍو گهمائيندي آهي.... الاءِ ڪٿي ڪٿي.... مون کي بوتل پياريندي آهي.... آئيس ڪريم کارائيندي آهي ۽..... ۽.... موٽندي کوڙ ساريون ٽافيون وٺي ڏيندي آهي ۽.....۽....۽....“ رمو جڏهن اُها ڳالهه ڪندو هو تڏهن سندس مُک تي خوشيءَ جا انيڪ رنگ ڦري ايندا هُئا ۽ هو اکيون ٻوٽي ڄڻ سپنن جي دُنيا ۾ هليو ويندو هو.
”رمو! اهڙا خواب نه لهندو ڪر“ هڪ ڀيري رمو جو نئون خواب ٻُڌي جانو مُرڪي چيو هُئس. ”ڇو؟“ رمو شو ڪجي پڇيو هُئس، تڏهن جانو آهستي چيو هو، ”الاءِ!... پر چون ٿا خواب سچا ناهن ٿيندا.“ ان ويل رمو چپ ٿي ويو هو، پل اَپل لئه کوئجي ويو هو پوءِ آهستي چيو هُئائين، ”جاني! جڏهن مان فٽ پاٿ تي رهندو هُئس نه.... تڏهن اتي هڪ ڪالو به هوندو هو. مون کان ٿورو وڏو هو... تو جيترو ٿيندو.... ڪالو چوندو هو! رمون!.... توکي خبر آهي؟... مون وٽ هڪ شيشي جو محل آهي. جنهن ۾ کير جا ڦوهارا آهن ۽ پريون ناچ ڪنديون آهن. تڏهن مان سندس ڳالهه ٻڌي اچرج ۾ پئجي ويو هُئس. پو ڇا ٿيو هو....“ جانو ائين! ئي پُڇيو هُئس ته رمو جي لهجي ۾ الاءِ ڇو درد اوتجي آيو هو ۽ ڄڻ خلا ۾ گهوريندي چيو هُئائين، ”.... هڪ ڏينهن اوچتو هڪ جيپ فٽ پاٿ تي چڙهي آئي هُئي ۽ ڪالو ان جي هيٺان چيڀاٽجي مري ويو هو.....“
”اوه!“ سندس لهجو محسوس ڪري جانوءَ کي لڳو اُها جيپ ڄڻ سندس سيني مٿان چڙهي وئي هجي. سندس من تڙپي اُٿيو پاڻيءَ جا ٻه ٽي ڍُڪ پي وري کٽ تي ويهي هيڏي هوڏي نهارڻ لڳو.... رمو جي خالي کٽ ڏي نهاري سندس اکيون ڀرجي آيون ۽ هو اکين تي ٻانهن رکي ليٽي پيو... سندس ذهن ۾ رمو جي تصوير ڦرڻ لڳي ٿي.... ائين ئي ٻنهي جا ڏينهن گذرندا رهيا ۽ پوءِ هڪ ڏينهن اوچتو رمو کي الاءِ ڇا ٿي ويو هو. جانو کي لڳو، ڄڻ رمو جون نسون سايون ٿيڻ لڳيون هُجن ۽ هو هاڻي جوانيءَ جي حدن ۾ داخل ٿي چُڪو آهي. کيس ياد آيو ته رمو اڳي به عورتن ڏي نهاريندو هو پر هاڻي سندس نهار جو انداز اُهو نه هو. بس عجيب نظرن سان، نُنهن کان چوٽيءَ تائين، عورتن کي گهوريندي سندس اکين ۾ ڄڻ چمڪ اچي ويندي هُئي ۽ سندس چپن جا ڪنارا ڄڻ آهستي آهستي ڦرڪڻ لڳندا هُئا.... ۽ پوءِ رمو هڪ ٻي حرڪت شروع ڪئي هُئي.
هو فلم ايڪٽريس جي تصوير الاءِ ڪٿان کڻي آيو هو، ۽ پنهنجي کٽ جي سامهون ڀت تي هڻي ڇڏي هُئائين.... پوءِ.... ٻي... ٽين..... ڇوٿين ۽ پوءِ سڄو ڪمرو عورتن جي فوٽن سان ڀرجي ويو هو. ”جانو!.... هاڻي ڪمرو ڪيئن ٿو لڳي؟“ هڪ ڀيري رمون هڪ ڪُنڊ ۾ ڪنهن ايڪٽريس جو فوٽو هڻي، خوشيءَ مان فوٽو ڏي نهاريندي چيو هو. ”ها ٺيڪ آهي.... پر عورت ڏاڍي خطرناڪ شئي اٿئي.“ جانوءَ، استاد جو رٽيل جملو چيو هو ۽ رمو هڪ زوردار ٽهڪ ڏئي چيو هو، ”هوندي... مُنهنجو ڇا؟.... مون کي ته هي سڀ سٺو ٿو لڳي.“ ۽ پوءِ رمو جي دلچسپي رڳو اُها ئي وڃي رهي هُئي. دڪان تي ڪم ڪندي جيئرين جاڳندين عورتن کي ۽ گهر ۾ فوٽن کي گهوريندو رهندو هو. سندس اُهو جنون ڏينهون ڏينهن وڌندو ويو هو. ان ڏينهن جانو کيس ڏاڍين رحم ڀرين نگاهن سان ڏٺو هو. جڏهن پهريون ڀيرو رمو اٿي، هڪ تصوير جي سامهون وڃي. ان کي گهوريندي پنهنجا چپ، ائڪٽريس جي ڀريل ڀريل چپن تي رکي ڇڏيا هُئا ”هي ڇا ٿو ڪرين؟“ جانو مُرڪي آهستي پُڇيو هُئس ته رمو کلندي چيو هو، ”مُنهنجي دل ٿي چئي ته انهن چپن کي ائين ئي چوسيندو رهان. پوءِ ڇسائپ مان کلي اک ڀڃي چيو هُئائين، ”جانو خبر اٿئي؟... هي سڀ رات جو جيئريون ٿي پونديون آهن ۽ پوءِ مُنهنجي هنڌ ۾ اچي مون سان گڏ سمهي پونديون آهن...“ رمون جي ٽهڪ سان جانو به ٽهڪ ڏنو هو.... ڦڪو... ڦڪو. ان ويل کيس لڳو هو ڄڻ هو اجايو... بي مقصد کليو هُجي ۽ پوءِ دل ۾ چيو هُئائين، ”مان ڇو کليس؟“ جانو ڪمري جي ڀتين تي ڦاٽل فوٽن ڏانهن نهاري ٿو. کيس ياد ٿو اچي ته ڪيئن نه رمو جي دل ۾ جيئري جاڳندي... ماس واري عورت کي ڇهڻ جي خواهش جنم ورتو هو ۽ پوءِ هو ڪم ڪندي ڪندي ڪنهن خوبصورت عورت کي ڏسندو هو ته ڪم تان اٿي ان جي پويان هلڻ لڳندو هو. پوءِ جڏهن عورت جنهن گهر ۾ گهڙي ويندي هُئي ۽ ڪافي دير کان پوءِ به نه نڪرندي هُئي يا ڪا عورت ائين ئي ڪنهن رڪشا ۾ چڙهي هلي ويندي هُئي ته سندس من بيچين ٿي ويندو هو ۽ مايوس ٿي موٽي ايندو هو ۽ ڪڏهن ڪنهن سهڻي عورت کي ڪنهن مرد سان هٿ ۾ هٿ ڏئي هلندي ڏسندو هو ته سندن من ۾ ڄڻ رقيبانه جذبا اُڀري ايندا هُئا. ”مُنهنجي دل ٿي چئي ان مرد کي خون ڪري ڇڏيان!“ هڪ ڀيري ائين ئي هڪ جوڙي کي ڏسي ڏند ڪرٽي ڪروڌ مان چيو هُئائين. تڏهن جانو کلي چيو هُئس، ”ڇتو نه ٿي پوين.... هروڀرو بُک اٿئي ته پوءِ کوڙ ٿيون گهمنديون وتن.... ڪارو مُنهن ڪرين ڇو نه ٿو؟“ تڏهن هن ڪراهت جي انداز ۾ چيو هو، ”نه.... نه.... اُهي ميريون گدليون مون کي نٿيون وڻن.... پگهر جي ڇتي بوءِ... سالن ۾ به ڪو وهنجنديون هُجن... ٻڌ! مون کي هوءَ ڏاڍو ٿي وڻي... هوءَ.... نرس... گٽڪي... رانون ته ڪيڏيون نه ڀريل اٿس ۽ ڇاتيون... آها.... توکي خبر آهي... اُها روز مُنهنجي خوابن ۾ ايندي آهي.“ سندس ڳالهه ٻڌي جانو چيو هُئس، ”اسان ته رڳو خواب ئي لهي سگهون ٿا“ تڏهن رمو ماٺ ٿي ويو هو ۽ اُها سڄي رات پاسا ورائيندي گذاري ڇڏي هُئائين. ٻئي ڏينهن تي کين دڪان تان موڪل هُئي ۽ رمو ماٺ هو. ڪُجهه سوچيندو من ئي من ۾. کٽ تي ليٽي فوٽن کي گهوريندو رهيو هو ۽ پوءِ اوچتو کيس الاءِ ڇا ٿي ويو هو، بس اوچتو ئي اوچتو ٽِپ ڏئي اُٿيو ۽ ڪمري ۾ لڳل سڀ فوٽو پاڳلن جان ڦاڙڻ لڳو هو سندس مُنهن ڪروڌ ۾ ڀريل هو. ”اڙي... اڙي... هي ڇا ٿو ڪرين؟“ جانو کيس چرين جهڙيون حرڪتون ڪندي دانهن ڪئي هُئي. ”ڪُجهه ناهي... ڪُجهه ناهي.... هي سڀ.... سڀ مُنهنجو مذاق ٿيون اڏائن.... مون تي کلن ٿيون جاني!....“ پوءِ اوچتو سندس نظر دريءَ جي ٻاهران گهٽيءَ ۾ ايندڙ نرس تي پئي هُئي. نرس جو ڀريل ڀريل بدن ڏسي سندس وات مان گڦ نڪري پئي هُئي ۽ جسم جو سڄو رت ڄڻ اکين ۾ لهي آيو هُئس ۽ سندس دل تيزيءَ سان ڌڙڪڻ لڳي هُئي. جانو سندس اُها حالت ڏسي ڊڄي ويو هو. جيستائين هو ڪُجهه ڪري ئي، ان کان اڳ رمو ڊوڙ پائي در کان نڪري ويو هو ۽ پوءِ اوچتو گهٽيءَ ۾ چيخون اڀريون هيون. رمون نرس کي پٽ تي ڪيرائي سندس مٿان چڙهي ويو هو ۽ پاڳلن جان سندس ڪپڙا ڦاڙي چپ سندس چپن تي رکي ڇڏيا هُئا.... ۽ پوءِ هو صفا پاڳل ٿي پيو. وحشين جان پنهنجا چنبا نرس جي ڀريل ڀريل ڇاتين ۾ ٽنبي سندس ماس پٽڻ لڳو. سندس چپن ۽ ڳلن کي چڪن سان پٽي رهيو هو. سندس وات مان گڦ وهي رهي هُئي ۽ هو سهڪندي عورت کي چيٿاڙي رهيو هو. پوءِ هو، عورت جي رت ۾ ڳاڙهين ڇاتين تي هٿ رکي، سندس ڀر ۾ اکيون ٻوٽي تڪڙا تڪڙا ساهه کڻي رهيو هو ۽ پوءِ سمهي پيو هو... ابدي ننڊ... سندس مُک مان لڳي پيو ڄڻ معصوم ٻار ماءُ جي ڇاتين مان ٿڃ ڌائيندي ڌائيندي سمهي پيو هُجي.... سڪون سان....