ٽهڪ ۽ لڙڪ
سندس نظرون هر هر نوڪريءَ جي انٽرويو لاءِ آيل ٻين اميدوارن جي چهرن ڏي کڄي ٿي ويون. کيس ائين لڳي رهيو هو ڄڻ هر اميدوار ۾ هو پاڻ آهي، ساڳيون مجبوريون، ساڳيون محروميون، ساڳي اميد ۽ نااميدي جي ڪيفيت.
ڪافي دير کانپوءِ سندس نالو پڪاريو ويو. هو دل ئي دل ۾ دعا گهري، ٻين ويٺل اميدوارن تي هڪ نظر وجهي انٽرويو جي ڪمري ڏانهن وڌي ٿو. ڪمري ۾ داخل ٿي انٽرويو وٺندڙ ميمبرس جي پئنل ڏانهن نهاري ٿو.
”ڪمري ۾ هڪ گنجو، هڪ ٿلهو ۽ هڪ سنهڙي هڏائين پڃري جهڙو ميمبر ويٺل هُئا جيڪي هُن کي ائين ڏسي رهيا هُئا ڄڻ شڪاري، شڪار کي. احمد اندر داخل ٿي سلام ڪري، فائيل سندن سامهون رکي ٿو.
گنجو ميمبر سلام جو جواب ڏيڻ ضرور نه سمجهندي، هن کي اشاري سان ويهڻ جو چئي ٿو.
احمد (ويهندي) ٿئنڪس سر
ٿلهو ميمبر فائيل کڻي ڏسي ٿو ۽ فائيل ٻين ميمبرن ڏانهن وڌائي ٿو، جيڪي فائيل ڏسي تعريفي انداز ۾ هن ڏانهن ڏسن ٿا.
گنجو، ”ها... ته مسٽر احمد! اوهان جي تعليمي قابليت ته ڏاڍي سٺي آهي.
احمد. ”ٿئنڪس سر“
ٿلهو ميمبر (گهوريندي)، ”اهو ته ٺيڪ آهي... پر تجربو...!؟ تجربو ڪٿي آهي؟؟
احمد (اعتماد سان)، ”جي سر... تجربو ته ڪم ڪرڻ سان ئي ايندو نه. جيڪڏهن ڪم ملي وڃي ته تجربو به اچي ويندو.“
سنهڙو ميمبر (سنهڙي آواز ۾)... اوهان جي ڳالهه صحي آهي مسٽر.... پر اسان کي هن اداري لاءِ هڪ انتهائي تجربيڪار شخص جي ضرورت آهي جيڪو اداري جي ڪرندڙ ساک کي سهارو ڏئي سگهي.“
احمد، ”جي سر!... پر جيتري مون کي خبر آهي ته هن پوسٽ تي پهريان به هڪ انتهائي تجربيڪار شخص ڪم ڪندو هو. پوءِ به اداري جي ساک خراب ٿي وئي!!؟... حيرت جي ڳالهه آهي نه.“
ٿلهو ميمبر (هلڪي ڪاوڙ مان) ”مون ڏي ڏس!“
احمد، ”جي سر....“
ٿلهو ميمبر (ساڳئي انداز مان)، ”تون ڇا ٿو چوڻ چاهين
احمد (ساڳئي اعتماد سان)، ”سر... جيڪڏهن تجربو ئي شرط آهي ته پوءِ اوهانجي اداري جي ريپوٽيشن خراب نه ٿيڻ گهرجي.“
گنجو (مٿي تي هٿ ڦيري)، ”ڇا مطلب آ تُنهنجو...“
احمد (طنزيه انداز ۾)، ”مُنهنجو مطلب آ، اوهان جهڙيون تجربيڪار شخصيتون جو ويٺل آهن هن اداري ۾.
احمد جا ريمارڪس ٻُڌي ميمبرن جي چهري تي خوشيءَ ظاهر ٿئي ٿي ۽ هو هڪ ٻئي ڏي تحسين جي نگاهن سان ڏسن ٿا. گنجو ڄڻ سڪون سان پنهنجي مٿي تي هٿ ڦيري ٿو. ٿلهو پنهنجي پيٽ تي ۽ سنهڙو پنهنجي نڪ تي ويٺل مُک کي اڏاريندي هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏي ٿو پر اوچتو احمد جو طنزيه انداز محسوس ڪري دانهن ڪندي، ”وهاٽ ڊو يو مين!؟“
احمد، ”مُنهنجو مطلب آهي سر... ته تجربو ئي ڪافي ناهي، ڪُجهه ٻيون ڳالهيون به هونديون آهن ڪاروبار هلائڻ لاءِ.
ٿلهو ميمبر (گهوريندي) ”مثلن؟“
احمد (وضاحتي انداز ۾) مثلن، دماغ، خود اعتمادي، رويو (Behavior) ڊيلنگ (Dealing) وغيره.
گنجو ٻئي هٿ مٿي تي رکي ڪرسيءَ تي آهلجندي)، ”بهرحال اسان هن وقت ڪنهن نا تجربيڪار ماڻهوءَ کي رکڻ جي رسڪ (Risk) نه ٿا کڻي سگهون.“
ٿلهو (اوڳرائي ڏيندي)، ”بلڪل“
سنهڙو تڪڙا تڪڙا ساهه کڻندي سندن ها ۾ ها ملائيندي ڪنڌ لوڏي ٿو.
احمد (ميمبرن جي رويي تي مايوس ٿي، پنهنجي اندر جي غصي کي قابو ۾ ڪندي)، ”اُها ته اوهان جي مرضي آهي سر... اف يو ڊونٽ مائينڊ... هڪ ڳالهه چوان؟“
سڀ ميمبر، ”...!؟...!!؟...؟؟!“
احمد (پنهنجي جذبات تي قابو پائيندي، بردباريءَ سان)، ”ڪوبه معاملو، ڪوبه ڪاروبار رسڪ Risk کڻڻ کانسواءِ نه ٿو هلي سگهي ۽.... (احمد جو لهجو تلخ ٿيندو پيو وڃي)... ۽ اوهان جهڙا جهونا پاپي رٽائر ٿيڻ جي باوجود Extension تي Extension وٺي ڪرسين کي چنبڙيا پيا هوندئو ۽ اسان جهڙن نوجوانن کي تجربي جي آڙ ۾ (Reject) يا نظر انداز (Ignore) ڪندا رهندؤ ته اهو ئي رويو اسانجي قومي تباهيءَ جو سبب آهي.“
ميمبر (حيرت مان احمد ڏانهن نهاريندا رهن ٿا. سندن چهري جي ڪيفيت مان لڳي پيو ڄڻ هنن کي احمد جو ائين ڳالهائڻ ناگوار لڳي رهيو آهي.
”.... جنهن قوم پنهنجي نوجوان نسل کي نظر انداز ڪيو آهي“، (احمد ساڳئي انداز ۾ پنهنجي ڳالهه جاري رکندي) ”تاريخ ان کي نظر انداز ڪيو آهي. اوهان کي اِهو سمجهڻ گهرجي ته نوجوان نسل قومن جو تسلسل (Continuity) هوندو آهي.“
ٿلهو ميمبر (ڪاوڙ ۾ دڙڪو ڏيندي)، ”شٽ اپ...“
گنجو ميمبر (مٿي تي هٿ ڦيري)، ”هي ته ڏاڍو ڊينجرس (Dangerous) پيو لڳي.
سنهڙو ميمبر (ٻين ميمبرن ڏي نهاريندي سنهڙي آواز ۾)، ”مون کي ته ڪنهن دهشتگرد تنظيم جو ميمبر ٿو لڳي. اوهانجو ڇا خيال آهي.“
ٿلهو ميمبر (اوڳرائي ڏيندي)....يس......يس... وهاٽ!
گنجو (مٿي تي هٿ ڦيري)، ”مان ٿو معاملو صاف ڪري ڏيکاريانوَ... هي ڏسو.“
”سنهڙو (گنجي جي مٿي ڏانهن نهاريندي) پر اتي ته ڪُجهه به ڪونهي!“؟
ٿلهو ڀونڊو ٽهڪ ڏئي، لڏندڙ پيٽ تي هٿ رکي)... يعني لالا مال خلاص ”هاهاها“
گنجو (ڪاوڙ مان)، ”شٽ اپ، مُنهنجي مٿي ۾ ڇا ٿا ڳوليو؟“
سنهڙو (کلندي)، ”معاملو“
گنجو (ساڳئي انداز ۾)، ”ڪهڙو معاملو“
ٿلهو، ”اهو ئي جنهن کي اوهان صاف پيا ڪيو
گنجو (حيرت مان)...!؟... يعني...!؟؟
سنهڙو (کلندي) لالا مال خلاص
گنجو (ڪاوڙ مان گهنٽيءَ جو بٽڻ دٻائي، ”Next“
احمد خاموشيءَ سان پنهنجو فائيل کڻي ٻاهر نڪري نوجوانن جي مستقبل تي هڪ وڏو ٽهڪ ڏنو ۽ پوءِ،
هن جي اکين مان ٻه لڙڪ ڳلن تان ترڪندي زمين ۾ جذب ٿي ويا.