سمجهوتو (Compromise)
شازي کان پنهنجي پيءُ جي حالت ڏٺي نه وئي. هن جي دل ۾ آغا صاحب لاءِ بي پناهه نفرت سمائجي وئي ۽ هن ڪُجهه سوچي ان شاديءَ لاءِ پنهنجو راضپو ڏيکاريو.
شازي بي جان پٿر جي مورتيءَ جان.... بيڊ تي ليٽيل، سندس ٻئي اکيون بند. هيٺيون چپ ڏندن ۾ ڀڪوڙيل ڀانءَ ڄڻ ٻرندڙ جبل کي ڦاٽڻ کان روڪڻ جي ڪوشش. اندر آڳ جي تپش سندس مُک تي. آغا صاحب سندس مُڙس. سندس ڀر ۾ سُتل آهي ۽ سندس هٿ شازيءَ جي ڇاتيءَ تي رکيل ۽ پوءِ اهو هٿ شازي جي بدن جي لاهين چڙهين تي ڦرڻ لڳي ٿو... شازيءَ جون ٻئي اکيون بند، سندس تڪڙن تڪڙن ساهن جي گرمائش آغا صاحب کي ڇرڪائي ڇڏي ٿي.
۽ پوءِ آغا صاحب ناڪام ڪوشش ڪندو رهيو.
هڪ سيڪنڊ
ٻه سيڪنڊ... اف!
آغا صاحب سهڪندي بيڊ تي پير لڙڪائي ويٺل. آڱر سان پيشانيءَ تان پگهر اگهي چور نظرن سان شازيءَ ڏي نهاري ٿو. شازيءَ جون ٻئي اکيون بند، تڪڙا تڪڙا ساهه. آغا صاحب شازيءَ جي تڪڙن ساهن سبب هيٺ مٿي ٿيندڙ ڇاتين جي نوڪن کي ڏسي ڄڻ ڏڪي وڃي ٿو. لڳيس ٿو ڄڻ انهن هماليه جي چوٽين تان ڪري سندس وجود پرزا پرزا ٿي وينديو. اندر ۾ خاليپڻي جو احساس. خال... خال.... خال... هو هڪدم انهن هماليه جي چوٽين تان نظرون هٽائي اٿي بيهي ٿو. ۽ ڀرسان رکيل ڪپڙا کڻي تڪڙيون تڪڙيون وکون کڻي ڪمري کان ٻاهر نڪري وڃي ٿو.
۽ شازيءَ جون ٻئي اکيون بند، تڪڙا تڪڙا ساهه، مُک تي بي پناهه نفرت جا لڙي آيل پاڇا... ”نامرد!“ شازي نفرت مان ڀڻڪي ٿي.
ٻئي ڪمري ۾ آغا صاحب، گلاس ۾ شراب اوتي آهستي آهستي سرڪيون ڀريندي ڪُجهه سوچيندو رهي ٿو. ٿوري اڳ واري اڻ پوري گناهه جي احساس تي. ”شازي ڪيڏي نه ڪوآپريٽو آهي!“ لڳيس ٿو ڄڻ شازيءَ بدران ڪا ٻي عورت سندس زال هُجي ها ته هو ڪي ڏينهن اڳ آپگهات ڪري مري وڃي ها يا هُو طلاق وٺي وڃي ها. ”عورت لئه پئسو وڏي شئي آهي.“ سوچي ٿو من ئي من ۾. ”هي سڀ ڪُجهه مان شازيءَ لاءِ ئي ته ڪيان پيو نه. هن کي سڀ ڪُجهه ملي ٿو پيو ٻيو ڇا گهرجيس؟“ چپن ڏانهن گلاس وڌائيندي اوچو کڙڪو ٻُڌي ٿو ته گلاس هٿن ۾ لڏي وڃيس ٿو. ”ڪير آ؟!“ ورانڊي ۾ ڪنهن جي پيرن جو آواز ٻُڌي خالي خالي نظرن سان در ڏانهن نهاري ٿو، اجنبي پيرن جو پڙلاءُ ڌمڪ جان سندس مٿي تي لڳندو رهي ٿو. ”ڪير آ؟“ گلاس ٽيبل تي رکي اٿي بيهي ڪنائڻ لڳي ٿو. ڀانئين ٿو ڪا شيءَ آهي. تيز تکي جا ڇريءَ جان سندس ذهن ۾ لهندي ٿي وڃي. اڻپوري گناهه جو احساس. ”مُنهنجو وهم آ شايد....“ کلڻ جي ناڪام ڪوشش، ڦڪي ڦڪي مُرڪ چپن تي. ”ڪير آ؟... ڪير آ؟....“ ڪنهن جي هجڻ نه هُجڻ جو احساس سندس وجود تي بلڊوزر جان هلڻ لڳي ٿو. در جي ڀرسان اچي ساهه روڪي ڪُجهه ٻُڌڻ جي ڪوشش ڪري ٿو پوءِ در کان هٽي ڪمري ۾ هيڏي هوڏي هلڻ لڳي ٿو. ”ڪير ڪونهي... وهم آ... نه، نه..... وهم ناهي. ڪو آهي. ڪو.“ ڪنهن جي پيرن جي پڙلاءَ هيٺان پاڻ کي چيڀاٽجندي محسوس ڪري، شڪي نظرن سان در ڏانهن نهاري ٿو. ”چور!.... چور ته ڪونهي!“ سوچي ٿو ۽ هڪدم گائون پائي ٽيبل جو خانو کولي پستول کڻي در ڏانهن وڌي ٿو ۽ در جي ڀرسان اچي ڪُجهه ٻڌڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. ”ڪير به ڪونهي.“ ڄڻ مطمئن ٿي ڪنڌ لوڏي پوئتي موٽندي ڀڻڪي ٿو. ”ڪير هوندو ڀلا... اجايو...“ پر ڪنهن جي هجڻ جو احساس کيس بي چئن بنائڻ لڳي ٿو. ذهن جي ڪنڊ ڪنڊ مان آواز اچيس ٿو.
”ڪو آهي!
ڪو آهي....!
ڪو آهي...!
ڪو.... ڪو....“
سندس هٿ پستول تي کپي وڃي ٿو ۽ هو آهستي آهستي در ڏانهن وڌڻ لڳي ٿو ۽ پوءِ در تي بيهي ڪُجهه ٻڌڻ جي ڪوشش ڪري ٿو ۽ پوءِ آهسي آهستي در کولي ٻاهر نڪري وڃي ٿو.... آهستي آهستي پٻن جي زور تي ورانڊي ۾ هلندي هيڏي هوڏي نهاري ٿو. ”ڪير به ڪونهي. مُنهنجو وهم آ.“ سوچي موٽڻ لاءِ پٺي ورائي ٿو. ته اوچتو شازيءَ جي ڪمري مان شازيءَ جو هلڪو ٽهڪ ٻُڌي ڄڻ سراپجي وڃي ٿو. ”هي... هي شازي؟!...“ اوچتو ذهن ۾ شڪ جي ديوار اُڀي ٿيندي محسوس ڪري ٿو. تڏهن سندس مٿي مان ڄڻ ٺڪاءُ نڪري وڃن ٿا. شازي جي ڪمري جي بند ٿيل در کي گهوريندي لڳيس ٿو سندس وجود شازيءَ جي بند ٿيل در جي تاڪن ۾ ڦاٽل. ”شازي!.... شازي!!... شازي!!...“ ڏڪندڙ پيرن سان اڳتي وڌي بند ٿيل در جي ڀرسان اچي بيهي ٿو ۽ در تي ڪن رکي ڪُجهه ٻُڌڻ جي ڪوشش ڪري ٿو ۽ پوءِ جهڪي ڪي هول مان اندر نهاري ٿو. ”اڙي!“ اوچتو جهٽڪي سان سڌو ٿي ٿڙندڙ قدمن سان پوئتي هٽي بيهي ٿو. لڳيس ٿو ڄڻ ڪنهن لڪل هٿ سندس لوندڙيءَ تي بجليءَ جي تار رکي ڇڏي هُجي. هو درڙي ڀري سڌو ٿي وڃي ٿو. سندس هٿ پستول تي سختيءَ سان ڄمي وڃي ٿو. ”مان... مان ٻنهي کي خون ڪندس.... خون!؟“ تڏهن اوچتو اندران شازي جو ٻيو ٽهڪ گونجي ٿو. سندس اکين مان ڄڻ باهه جا الا نڪرڻ لڳن ٿا. سندس بدن ڏڪڻ لڳي ٿو ۽ جوش ۾ اڳتي وڌي در کولڻ لاءِ هئنڊل ڏانهن جيئن ئي هٿ وڌائي ٿو ته ڪمري اندران شازي ۽ اجنبيءَ جو گڏيل ٽهڪ گونجي ٿو. تڏهن سندس هٿ هئنڊل تي رڪجي وڃي ٿو. ”اف!... ماڻهو ڇا چوندا؟... مُنهنجي عزت... خانداني وقار اوهه!“ ڦاٽل ڦاٽل اکين سان هيڏي هوڏي نهارڻ لڳي ٿو. تصور ۾ سرعام پنهنجي عزت جون ڌڄيون اڏندي ۽ ماڻهن کي پاڻ تي کلندي ڏسي ٿو. وڏا وڏا ٽهڪ نامرد!... نامرد جا آواز سندس ڪنن ۾ گونجندڙ تڏهن اندران اجنبيءَ جو آواز اچي ٿو. ”شازي! تُنهنجو مُڙس اچي وڃي ته پوءِ؟“
”پوءِ ڇاهي!“ شازي لاپرواهيءَ سان چئي ٿي. ”مون کي ان نامرد جي پرواهه ڪانهي. مان ڪا چوري ڪانه ٿي ڪريان پنهنجو حق ٿي وٺان. ”جيئن هُن پنهنجو قرض اڳاڙيو آ.“
”حق!؟“ در ٻاهران سيٺ صاحب کي ڄڻ حيرت جو جهٽڪو لڳي ٿو. ”حق!؟ حق!!!؟ قرض!!؟ اف!“ تڏهن اندران اجنبيءَ جو آواز اچي ٿو، ”هن جو توتي ڪيڏو نه اعتماد آهي.“
”نه“ شازيءَ جو آواز اچي ٿو ”هن جو مون تي نه پر پنهنجي دولت ۽ خاندانيءَ تي اعتماد آهي. اهڙا ماڻهو سمجهن ٿا ڄڻ هو دولت ۽ خاندانيءَ وقار سان عورت جي جسم سان گڏ عورت جو روح به خريد ڪري ٿا سگهن. اف!... ڪيڏو نه عذاب ڀوڳڻو پوندو اٿم!... ڪڏهن ڪنهن پوڙهي عورت سان سمهڻ جو اتفاق ٿيو اٿئي؟... خبر اٿئي جڏهن پنهنجو برف جهڙو سرد جسم مُنهنجي مٿان اڇلائي مون سان چنبڙي ويندو آهي. تڏهن مون کي هن تي ڏاڍو رحم اچي ويندو آهي.“
”رحم!؟ اف شازي!“ لڳيس ٿو سندس بدن جو سمورو رت ڄڻ ڪنهن انجيڪشن ذريعي ڪڍي ورتو هُجي. سندس اکين آڏو انڌيرو ڇانئجي وڃي ٿو ۽ هو ٿيڙ کائي انڌن وانگر سهاري لاءِ ڀت ڏانهن هٿ وڌائي ٿو ۽ ڀت کي ٽيڪ ڏئي تڪڙا تڪڙا ساهه کڻڻ لڳي ٿو.
اندران شازيءَ جو جذبات سان ڀريو آواز اچي ٿو.
مان ٻري رهي آهيان....
مان جلي رهي آهيان... اچ...اچ... مون کي پنهنجي ٻانهن ۾ لڪائي مُنهنجي بدن جي آڳ اجهائي ڇڏ!...
اچ!.... اچ!!...“
تڏهن سندس وجود اونداهين ۾ گم ٿي وڃي ٿو ۽ هو ٿڪل ٿڪ قدمن سان پنهنجي ڪمري ڏانهن وڌڻ لڳي ٿو ۽ ڪمري ۾گهڙي ڪمرو اندران لاڪ ڪري ڦان ڪري ڪوچ تي ڪري پوي ٿو.
ٻئي ڪمري مان شازي ۽ اجنبي جا گڏيل ٽهڪ گوجندا رهن ٿا، هو ڊپ مان بند ٿيل در ڏي ڦاٿل اکين سان نهاري ٿو...
.... ۽ پوءِ گلاس چپن تي رکي هڪ ئي ڳيت سان تلخ شراب نڙي ۾ اوتي ڇڏي ٿو.