وڏي رات
ٽي سال اڳ برڪت نوڪريءَ جي ڳولا ۾ ڳوٺ کان شهر آيو هو ته مون سان گڏ مُنهنجي هڪ ڪمري جي مسواڙي فليٽ ۾ رهندو هو. ڪافي ڀڄ ڊُڪ کان پوءِ هن کي هڪ پرائيويٽ ڪمپنيءَ ۾ اسسٽنٽ جي نوڪري ملي وئي. ان ڏينهن هو ڏاڍو خوش هو. سندس شخصيت جي سڃاڻپ مُرڪ، سندس چپن تي رقصان هُئي. ٽي مهينا ائين ئي گذري ويا. سندس گڏ رهڻ سان نه رڳو مُنهنجو اڪيلائي جو احساس ختم ٿي ويو هو پر هن جي زنده دلي سبب مُنهنجي طبيعت ۾ به ڪافي فرق اچي ويو هو ۽ مان به هن سان گڏ سندس هر ايڪٽيوٽيءَ ۾ گڏ رهڻ لڳيس، چاهي اُها ويڪ اينڊ جي پڪنڪ هُجي، سئنيما هجي يا شهر ۾ ڪٿي ڪو فنڪشن هُجي. مان هن سان گڏ زندگيءَ کي انجواءِ ڪرڻ لڳو هُئس.
ٽن مهينن کان پوءِ، ان ڏينهن آفيس کان واپسيءَ تي هو پاڻ سان گڏ مٺائي به وٺيو آيو. خوشي مان چيائين، ”پروموشن ٿي ويو آهي. وات مٺو ڪر.“
”ايتري جلدي!؟“ مون کيس مبارڪ ڏيندي حيرت جو اظهار ڪيو هو تڏهن هن مُنهنجا هٿ پنهنجي هٿن ۾ وٺي چيو هو، ”ها انور! ڪمپنيءَ جي مالڪ مئڊم شمائله مُنهنجي ڪم مان متاثر ٿي مون کي پروڊڪشن مئنيجر بنايو آهي ۽ رهڻ لاءِ هڪ گهر به ڏنو آهي جيڪو ڪمپنيءَ جي ڀرسان ئي آهي.“
”ها.......پر“ مون هن جي چهري ڏانهن نهاري پُڇيو هو، ”اُها مئڊم شمائله!؟“
”ڪمپنيءَ جي مالڪ آهي“ برڪت هڪدم وضاحت ڪندي چيو هو، ”پڪي عمر جي بيوه آهي. ڏاڍي مهربان عورت آهي.“
”اوڪي“ مون هلڪي ڏُک جي انداز ۾ چيو هو، ”ته ان جو مطلب ته تون هاڻي هتي نه رهندين؟“
”مجبوري آ“ برڪت ويهندي چيو هو، ”پراڊڪشن جي نگرانيءَ سان گڏ، وقت به وقت مئڊم سان ميٽنگ ٿيندي رهندي، ڪنهن به وقت گهرائي سگهي ٿي نه.... بس ان ڪري.“
”ٺيڪ آ....“ مون هلڪي اداسيءَ مان چيو هو. ان رات اسان ڊنر ٻاهر ڪئي هُئي ۽ مووي به ڏٺي هُئي. واپسيءَ تي فليت تي ڪافي دير ڪچهري ڪندا رهياسين ۽ ٻئي ڏينهن صبح جو هو هليو ويو هو. ان کان پوءِ هو ٻه ٽي ڀيرا مونسان ملڻ آيو هو. ان ڏينهن هو پاڻ گاڏي ڊرائيو ڪري مون وٽ آيو هو. خوشيءَ مان ٻُڌايائين ته ڪمپنيءَ طرفان ملي آهي.“
”زبردست!“ مون خوشيءَ جو اظهار ڪندي هن ڏانهن نهاريو هو تڏهن مون کي هن ۾ ڪافي تبديلي محسوس ٿي هُئي. سندس باڊي لئنگويج مان لڳي رهيو هو ته هو پنهنجي ترقي تي ڏاڍو خوش آهي. سندس لباس، اٿڻ ويهڻ جو انداز سڀ تبديل. مون کي هن جي ائين ترقي ڪرڻ تي خوشي ته هُئي، پر ذهن جي ڪنهن ڪُنڊ ۾ ڪٿي ڪو ڊپ ڇپ هڻي ويٺل محسوس ڪيم. دل ۾ سوچيم: هي ڳوٺاڻو شريف ۽ سادو انسان ڪٿي هن شهر جي چڪا چوند ۾ گم نه ٿي وڃي.
”ڇا ٿو ڏسين“ هن مُنهنجي ڪنڌ تي هٿ رکي چيو هو، ”...اڄ اسان لانگ ڊرائيو ڪنداسين ۽ فائيو اسٽار ۾ ڊنر ڪنداسين“ هن گاڏي اسٽارٽ ڪري کيسي مان ڊنهل جو پاڪيٽ ڪڍي سگريٽ دکايو. مون حيرت مان هن ڏانهن نهاريو هو، ”اڳي ته ڪڏهن سگريٽ کي هٿ به ڪونه لاتو هُيئي ۽ هاڻي!!؟“
”ائين ئي....“ هن دونهون ڪڍي چيو هو، ”ٽائيم پاس، ڪڏهن ڪڏهن روٽين کان هٽي ڪري ڪُجهه ڪرڻ ۾ ڪو حرج ڪونهي.“
”اُها هن سان آخري ملاقات هُئي ۽ ان کانپوءِ، اڄ اوچتو، ٻن سالن کان پوءِ هن کي، ائين اچانڪ پنهنجي سامهون ڏسي ڇرڪ نڪري ويو هُئم. صرف ٻه سال وڇوٽي ۽ هيڏو ڦيريو!؟ ٻه سال اڳ، ٻن اکين ۾ جتي زندگيءَ جي جوت جلندي هُئي، اتي اجهاميل جوت مان نڪرندڙ دونهين جي لاٽ نڪرندي نظر آئي. سندس چپن تي، جتي مُرڪ جي ديوي نچندي هُئي، اتي ڇنل ڇير ۽ وکريل گُهنگهرو نظر آيا ۽ سندس خيال جيڪي گلن جيان هر طرف خوشبو ڦهلائيندا هُئا، سي سرءُ جي سڪل پتن جان هيڏي هوڏي ڀٽڪندا نظر آيم.
”برڪت....!؟؟“ ڀانيان ٿو نڙيءَ ۾ سيلهه ڪنڊا ڦاٿل. نڙيءَ کي چيري نڪري ايندڙ لفظ. ڪيڏي ته اذيت محسوس ڪئي هُئم ان هڪ لفظ اچارڻ ۾ ۽ هو مُرڪندو رهيو. هڪ اداس ۽ زهر ۾ ٻُڏل مُرڪ.
ٻئي ڄڻا چپ چاپ هلڻ لڳون ٿا. مئل مئل قدمن سان. سوالن جا اکٽ سلسلا. ذهن تي ڪاروان وانگر هلندڙ. ويهون ٿا اچي ڀرسان واري هوٽل جي ڪارنر ٽيبل تي. چانهه پيئڻ تائين ماٺ، ماضيءَ جون دل تي هُري ايندڙ يادون اکين ۾ اوتجي ايندڙ چٽا/اڻ چٽا منظر.
”ٻه سال اڳ وارو برڪت ڪٿي!!؟؟“ چانهه پيئڻ دوران ڏنگيندڙ خاموشيءَ ٽوڙيندي، سندس ٿڌي هٿ تي هٿي رکي پڇي ويٺو هُئس. هو پنهنجا ويران نيڻ کڻي مون ڏانهن نهاري ٿو ته، ”مون سندس ڏُڪاريل ٿر جي ريگستان جهڙين اکين ۾ نهاريندي چيو هو، ”مون کي ٻُڌاءِ دوست! هي ڪهڙي ورهه وڪوڙيو اٿئي جنهن تُنهنجي حوصلن کي پستيءَ ڏانهن ڌڪي، تُنهنجي صحت به کسي ورتي آهي!؟“ مان سوالن مٿان سوال ڪندو رهيس. ”آخر تُنهنجي اُها گرمي ۽ گرم جوشي ڪاڏي وئي؟؟“ مُنهنجي سوالن جي جواب ۾ هن کيسي مان سستي سگريٽ جو پاڪٽ ڪڍي هڪ سگريٽ دکائي وڏو ڪش هڻي دونهين کي فضا ۾ ڦهلائي ڇڏيو، ”ڏاڍو ٿڪجي پيو آهيان... تُنهنجي، هُن جي، پنهنجي سوالن جي جوابن تي سوچيندي سوچيندي.“ سگريٽ جو ٻيو ڪش هڻي، ”مُنهنجي ڪا هستي رهي ناهي.... ڀڄي ڀري شهر جي رستن ۾ وکري وئي آ يار“ هن سگريٽ جو ٽوٽو اڇلائي پير سان رڳڙيندي، ”هن سگريٽ جي ٽوٽي جان“
”هونهه....“ سندس مايوس ۽ مُئل لهجي تي ڏُک مان چيم، ”تو، مون جهڙا ڪيترائي نوجوان، پنهنجي ڳوٺن مان، اوچي اڏام جا سپنا کڻي شهرن ڏانهن ايندا آهن، پر شهر جي رنگينين ۽ روشنين ۾ اچي، انڌيرن ۾ گم ٿي پنهنجو پاڇو به وڃائي ويهندا آهن ۽ رهجي ويندو آهي فقط بيمار جسم روح کان خالي.“
”صحي ٿو چئين“ هن اعترافي انداز ۾ ڪنڌ لوڏيو، ”مُنهنجي هي حالت، ڪِن سچاين کان اڻ ڄاڻائي ۽ جيون جي رستن کان نا واقفيت سبب ٿي آهي.“ گهڙي پل خاموش ٿي وري چوڻ لڳي ٿو، ”انور! مُنهنجي جسم ۽ مُنهنجي روح تي لڳل رانڀوٽن جا زخم ڀرجڻ بدران، ناسور ٿي مون کي اڏوهي وانگر کائي رهيا آهن.“ هن هڪ اونهو ساهه کنيو ۽ مُنهنجي ٻنهي هٿن کي پڪڙي چوڻ لڳو هو، ”مان پل پل مري رهيو آهيان انور!“
”ڪارڻ....!؟“
”ڪارڻ.......“ هو ڄڻ خلا ۾ گهوريندي، گذريل گهڙين جي يڪجا ڪرڻ لڳو هو.
شمائله!.... ها اُها شمائله ئي هُئي. پڪي عُمر جي امير بيوه. هاٽ وومين. هن جڏهن پهريون ڀيرو برڪت کي پنهنجي ڪمپنيءَ ۾ ڏٺو ته سندس سگهاري، ڪسرتي جسم کي ڏسي، هن جي دل اڇل کائي هن سادي سودي ڳوٺاڻيءَ جي جهوليءَ ۾ وڃي ڪري.... ۽ پوءِ برڪت جا ڏينهن بدلجي ويا ۽ برڪت شمائله جي نوازش جي وڇايل ريشمي ڄار ۾ ڪوريئڙي جان ڦاسندو ويو. کيس اندازو ئي نه ٿيو هو انهن نوازشن جو بار ڪيئن لاهي سگهندو.
....۽ پوءِ، آخر اُها وصوليءَ جي رات اچي وئي جنهن ۾ شمائله ميڊم جون سسڪيون ڪمري جي فضا ۾ گونجي رهيون هيون، ”آهه.... اوهه.... بر...ڪت.... مُنهنجو بدن ٻري رهيو آهي.... جلي رهيو آهي برڪت!... اوهه.... هاءِ... مون کي پنهنجي بدن ۾ سمائي ڇڏ... وقت بيهاري ڇڏ.... اونهه.... نه .... نه اڃان ته مُنهنجي اُڃ ئي ڪانهي لٿي.“
”بس ڪر مئڊم..“ برڪت سهڪندي، ”ڪٿي خاڪ نه ٿي وڃون.“
”ها.... ها.... خاڪ ٿي وڃون“ شمائله برڪت سان چنبڙي پئي، ”آهه!.... اف.... بر...ڪت....ت...!!“ سڄي رات جي ولوڙ ختم. برڪت ڦان ڪري بي سَتو ٿي بيڊ تي ليٽي وڏا وڏا ساهه کڻي رهيو هو ۽ شمائله ڪيتري دير تائين هن جي سگهاري بدن تي هٿ ڦيريندي رهي. هوڏانهن مسجدن مان ازانون گونجڻ لڳيون.
”اوهه....“ سندس ڳالهه ٻُڌي مون کي ڏاڍو ڏُک ٿيو هو ۽ من ئي من ۾ سوچڻ لڳس ته برڪت جانٺو جوان هُئڻ جي باوجود هميشه، پاڪيزگيءَ جو اهڃاڻ رهيو هو. عورتن لاءِ کيس هميشه احترام رهندو هُئس پر هي ڇا ڪري ويٺو.
”پوءِ.... پوءِ ڇا ٿيو“ مون تجسس مان پُڇيو هو.
”ٻئي ڏينهن هوءَ آمريڪا هلي وئي“ ٿڌو ساهه ڀريندي، ”۽ سڀ ڪُجهه ختم...“
”ڇا مطلب....!؟؟“
”هوءَ HIV پازيٽو هُئي.“
”ڇا.....“ مون حيرت مان دانهن ڪري هن ڏانهن سواليه نظرن سان نهاريو هو. يومين ايڊز!؟؟
”ها.... مان به HIV پازيٽو.... آخري اسٽيج تي.... ۽ هن ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو.“
فضا ۾ دٻيل سڏڪا، مان ۽ هو.....