اٺون رنگ

.... ڇا چيئي؟!.... مان ڪُجهه نٿو ڄاڻان؟!... نه، نه.... تون ڀليل آهين... مان اڻ ڄاڻ ناهيان... مان... مان سڀ ڄاڻان ٿو. انڌو ناهيان. ٻوڙو ناهيان... دک جي آڙاهه ۾ سڙي رک نه ٿيو آهيان اڃان... جنم جنم کان هلندي مون هن ڌرتيءَ تي جيڪي منظر ڏٺا آهن، انهن جو سمورو درد مُنهنجي اندر ۾ اوتجي ويو آهي... مون ڇا نه ڏٺو آ!؟... ڌرتي کان آڪاش تائين جيڪي وارداتون ٿين ٿيون انهن جي سڄي پيڙا مون ئي نه ڀوڳي آهي. جيڪر ماچيس جي تيليءَ وانگر پل اپل لاءِ ٻري پوان ته آس پاس جا اهي منظر ڏسي تنهنجو ته جيڪر هيانءُ ئي ڦاٽي پوي... هن انڌياري سرنگ جو انت ڪٿي ٿيندو؟ نه.... مون کي خبر ڪانهي ۽ .... ۽ مان چپ رهي نٿو سگهان... ڳالهائيندو هل... ڳالهائيندو هل.... نه ته اوندهه جو موت... اسان سڀ پٿر ٿي ويا آهيون.... فاسلائيزڊ.... ڪتبا به ته پٿر جا آهن نه... ۽.... ۽ اسان سڀ ڪتبا آهيون. جيون جي انڌياري ۾ دئيت جان کڙي ٿيل ڪارين ڪارين قبرن جي پيشانين تي ٿڦيل.... سرد بي حس... خاموش ڪتبا، جنم مرڻ جي تحرير پنهنجي نرڙ تي سجائي، ڏوهن ثوابن سميت پڇاڻي جي انتظار ۾.... آتما کان رهت.... ڪارين ڪارين قبرن تي ٿڦيل.... کلين ٿو!؟... اڙي!.... يعني مان هاڻي وڦلان ٿو؟!... ڇا چيئي؟... مان هاڻي Abnormal ٿيندو ٿو وڃان!... نه، نه... مان Abnormal ناهيان.... Normal ۽ Abnormal کي ڪهڙي ليڪ ٿي ڌار ڪري؟.... هان... هن دور جي انسان کي ڇا ٿو سمجهين؟... Abnormal/Normal....؟؟....؟؟... هي دُنيا جا جيڪي عظيم انسان ٿي گذريا آهن، انهن کي ڇا سڏيندين؟... Abnormal/Normal...؟.....؟؟؟....!!....هونهه!... مون کي ته تُنهنجي ذهني ڪيفيت تي شڪ ٿا اڀرن... ها، تو اڇان ڏٺو به چاهي؟... تُنهنجو ته جنم ئي هن ڊگهي، اونداهي سرنگ ۾ ٿيو آهي جنهن جو ٻيو ڇيڙو الاءِ ڪٿي آهي... آهي به الاءِ نه.... در اصل تُنهنجو ڏوهه به ڪونهي... اسان سڀ ئي پنهنجي اندر ۾ ڀڄي ڀري پيا آهيون... وکري ويا آهيون ذات جي دراڙن ۾... اوندهه ۾ هٿوراڙيون ڏئي هلندا ٿا رهون... الاءِ ڪاڏي!.... ڇا چيئي؟.... روشني!.... پر روشني آهي ڪٿي؟.... هونهه، جيڪڏهن خيرات ۾ به ڪٿان ڪو روشنيءَ جو ترورو ملي وڃي ته ٻيو ڇا گهرجي؟.... نه، نه، روشني اسان کي نه گهرجي....ڇو؟ پڇين ٿو ڇو؟!.... اسان ۾ ايڏي همت آهي جو روشنيءَ ۾ پنهنجو چهرو ڏسي سگهون؟؟.... هان!... نه، نه... اسان ته جيون جي انڌياري ۾ دئيت جان کڙي ٿيل ڪارين ڪارين قبرن جي نرڙ تي ٿڦيل ڪتبا آهيون.... پڇاڻي جي انتظار ۾ پٿر ٿي ويل.... پٿر جي زبان سمجهين ٿو نه؟... ڊڄين ٿو ڇا؟... تنهائيءَ کان؟... شڪر آهي، تنهائي جو احساس ته ٿيو.... نه ته ڪير ٿو اهڙو خوفناڪ اعتراف ڪري... نه، نه.... گهٻرائڻ جي ڪا ڳالهه ڪانهي... اها تنهائي رڳو تنهنجو/مُنهنجو قدر ڪانهي. اها ته ڌرتيءَ جي هر باسيءَ جي Tragedy آهي.... جڏهن هيڪلائپ جو احساس وڌي ويندو آهي نه، تڏهن اسان ماڻهو پاڇي جي آڱر پڪڙي هلڻ لڳندا آهيون... خبر اٿئي ڇو؟... ته جيئن اسانجي هيڪلائي ۽ بيوسيءَ جو ڀرم نه ٽُٽي پوي... هتي هر ڪو اڪيلو آهي... پنهنجي ذات کان اڻ ڄاڻ.... ڄڻ.... ڄڻ اسان انسانن بدران پهاڙن جا ٽڪر هجون.... پنهنجي جسم کان ڌار ٿيل... هڪ ٻئي جي ٺوڪرن ۾.... اسان تي سورج ديوتا جو قهر نازل ٿيو آ.... اسان سڀ ان آڳ ۾ جلي رهيا اهيون... سڙي ڪوئلا ٿي رهيا آهيون... ڪڏهن ڌڳندڙ ٽانڊن سان روح رهاڻيون ڪيون اٿئي؟... نه!؟... جيڪر تون انهن جي زبان سمجهين سگهين ها ته توتي وشال نيري آڪاس ۽ گهري پاتال ۾ لڪل سمورا راز کلي پون ها.... اسان سڀ Living Deads آهيون... انڌا، ٻوڙا، گونگا... بي روح ڪهاڻين جا خوبصورت عنوان... ڇا چيئي؟... ان Topic کي ڇڏي ڏيان!؟... نه، نه.... ان Topic کي ڪيئن ٿو ڇڏي سگهجي؟!.... هي ته هن دور جي انسان جو Burning Topic آهي... اسان وٽ انهن ڳالهين کان سواءِ ٻيو آهي به ڇا؟... ڏس! هيءَ سرنگ الاءِ ڪٿي ختم ٿئي... ماٺ ڪبي ته هروڀرو به رستو وڏو ٿي ويندو... چڱو... تون چوين ٿو ته کڻي ماٺ ٿو ڪيان... او ڪاڏي وئين؟... اي... اي ڪٿي رهجي وئين؟... ڏٺئي!.... ماٺ ۾ اهو جوکم آهي نه.... ڪٿي رستا گم ٿي وڃن ته پوءِ؟... دل ڇو ٿي ڌڙڪئي؟... ڊڄ نه...!... هلندو هل... توکي ڪُجهه ڏسڻ ۾ نه ٿو اچي!!... ڏسڻ ۾ ته مون کي به ڪُجهه ڪونه ٿو اچي.... پر ڇا ڪجي... مجبوري آ... هڪ ڳالهه ٻُڌايانءِ!... جڏهن پهريون انسان هن ڌرتيءَ تي آيو هو تڏهن.... خير ڇڏ ان ڳالهه کي... پنهنجو پاڻ کي دوکي ڏيڻ لئه ئي سهي... تون چئين ٿو ته پو رنگن جي ڳالهه ٿا ڪيون... ٺيڪ آ؟ هونءَ... Bytheway توکي ڪهڙو رنگ وڻندو آ؟... اڇو!... امن جي علامت!.... هون... پهرين ڳالهه ته اڇو رنگ Existing Colour آهي ئي ڪونه ۽.... ۽ اهو امن آهي ڪٿي؟... امن ڪونهي دوست! ۽ .... اڇي رنگ تي داغ به ته جلدي ٿو لڳي نه... اف! اڄ ته چنڊ به ڪونهي... چنڊ جو داغ ڏٺو اٿئي ڪڏهن؟... نه ڏٺو اٿئي؟... ها، تون ڀلا ڪيئن ڏسي سگهيو هوندين.... تُنهنجو ته جنم ئي هن اونداهي سرنگ ۾ ٿيو آ. اڇي رنگ کي پائيداري ڪانهي رات جي ڪارنهن ۾ اهو به ڪارو ٿو پاسي.... ۽ توکي خبر آهي؟... اسان جنهن رات جو عذاب ڀوڳي رهيا آهيون اها ڪيڏي نه وڏي، ڪيڏي نه ڪٺن آهي... اوندهه اسان جي ڪرائي پڪڙي الاءِ ڪهڙي پاسي ڇڪي رهي آهي. ڪو پتو به اٿئي؟... نه... نه.... اڇو رنگ اسان کي ڀانءِ نه پوندو... ڪنهن کي به ڀانءِ نه پوندو... خبر اٿئي ڪڏهن ڪڏهن مان ڇا سوچيندو آهيان؟... مُنهنجو وس پڄي ته جيڪر U.N.O جي عمارت کي پاڙون پٽي ڪنهن اونهي، انڌي سمونڊ ۾ اڇلي ڇڏيان... ڀلا ڳاڙهو!... جوڀن جو رنگ!... وينگس جو ويس!.... خبر اٿئي جوڀن ڪيڏو نه ڪٺور، ڪيڏو نه بي رحم آهي؟... ڪڏهن گهونگهٽ کڻي وينگس جي اکين ۾ اداسين جا پاڇا ڏٺا اٿئي؟... نه، نه.... تو ته ڪُجهه ڏٺو ئي ڪونهي... توکي ته اها به خبر ڪانهي ته ڳاڙهو رنگ سياست جي علامت به آهي!... سياست ڇاهي؟... انساني وجود جي ڪينسر!... سياست جي آڙ ۾ ڇا ٿو ٿئي؟ ڪڏهن Globe تي هٿ لائي ڏٺو اٿئي؟.... نه، نه، هٿ نه لائجان.... باهه جو گولو آ جيڪو ٻري ٿو پيو. چپي چپي تي انسانيت جي چيخ.... گهٽي گهٽيءَ ۾ سڙندڙ رت جي ڌپ... رت جو رنگ به ته ڳاڙهو آهي نه!؟ ۽ جڏهن رت کرندو آ... ها، ها، رت ٽهڪندو به آهي پر اسان جو رت ته رڳن ۾ ئي ڄمي ويو آهي... نه، نه، پيلي رنگ جي ڳالهه ئي نه ڪر... پيلو رنگ ڏسي اهي وڻ ذهن ۾ ڦري ايندا آهن جن جي شاخن تي وڻ. ويڙهيءَ موت جي پيلاڻ ڦهلائي ڇڏي هُجي... سائيءَ ورتل... بيمار چهرا، هٿن ۾ خالي شيشون جهلي دوا جي نالي تي زهر جي گوليءَ جي انتظار ۾، هن سرنگ کان به وڏي قطار ۾ بيٺل... مسيحا جي در تي.... موت جي خواهش سيني ۾ سانڍي..... پن ڇڻ جي رت ۾... رت جا گهاءُ به عجيب آهن. جڏهن ٻه پريمي... پر هاڻي ته اها ڳالهه رڳو ڪتابن ۾ ئي ملي سگهي ٿي. ها... نيري رنگ کي جمالياتي رنگ چئ سگهجي ٿو... جماليات!... سچ ۽ سونهن جي مستقل ڳولا... انساني ذوق جي پورائي ڪندڙ تخليقي عمل... پر.. پر سچ ۽ سونهن جو فيصلو ئي ڪٿي ٿيو آ ۽.... ۽ اڄ جو تخليق ڪار ڇا ٿو تخليق ڪري؟؟... موت جا ڏهڪائيندڙ دئيت.... هٿين خالي انسانن کي ڪچلڻ جا اوزار... موت... موت... موت... هر طرف موت جا ڀوائتا پاڇا.... خبر اٿئي، اهو سڀ به جماليات ۾ شامل آهي. دُنيا ۾ جيتريون به برايون، مصيبتون، بدنما ۽ ڪراهت جهڙيون شيون آهن، اهي سڀ هن ڪائنات جي حسن جا Component Factors آهن. سونهن جو لازم جزو.... اُهي شيون ڪائنات مان ڪڍي ڇڏجن ته پوءِ سونهن جو ڪهڙو احساس!... سونهن ڇاهي؟... Timeless, Formless ۽.... ۽ Spaceless ... باقي سڀ Secondary Colours آهن.... هونهه! رنگن جو ڪهڙو اعتبار... اونداهيءَ ۾ سڀ رنگ ملي هڪ ٿي وڃن ٿا... موت جو رنگ... تباهيءَ جي رنگ.... اسان ستن رنگن کي پيشانيءَ تي سجائي انڊلٺ رويي ٿي نه ٿا سگهون... اسان انهن سيتل رنگن کان پري... Color Blindness جا شڪار.... اسان رڳو هڪ رنگ ٿا ڏسون... اٺون رنگ.... ڪارو رنگ.... ڪڏهن ڪوئلي سان ڀت تي لکي ڏٺو اٿئي؟... ڇا چيئي؟... Chalking جي ڏوهه ۾.... اوه! هتي ته سڀ ڪُجهه ڏوهه آ... ماٺ ڪرڻ ڏوهه آ! احتجاج ڪرڻ ڏوهه آ، کلڻ ڏوهه آ، روئڻ ڏوهه آ، جيئڻ ڏوهه آه، مرڻ ڏوهه آ!!....!!....!!... خبر اٿئي ائين ڇو آهي؟... ماڻهن جي زبان ڪپڻ سولي آهي پر ڀت تي لکيل تحرير کي مٽائڻ ڏُکيو آهي.. خبر اٿئي ڇو؟... ڀت تي لکيل تحڙير ايندڙ نسلن کي منزل جو پتو ٻُڌائيندي آهي!... ٻُڌ! ايندڙ نسل لاءِ تون ڪُجهه لکڻ نٿو چاهين؟... ڪو پيغام!... ڪو اشارو!!.... اهو به نه؟!... ڪُجهه نه ڪُجهه لکڻ گهرجي، نه ته، ايندڙ نسل ميار ڏيندا... ها، اچ ته زيتون جي ٽاريءَ تي ويٺل جهرڪين جي نرم پرن جهڙا ڪومل گيت لکون... سونهن جا، سچ جا... معصوميت جا... امن ۽ شانتي جا سوين گيت... پڙاڏا ٿي گونجي اٿن هن ڊگهي، نه ختم ٿيندڙ اونداهي سرنگ ۾... هلندو هل.... سرنگ ڊگهي ۽ ڪٺن آهي... ڇا چيئي؟... ٿڪجي پيو آهين!؟؟... ڪنهن جو در کڙڪائي پناهه وٺون!؟....!!...؟؟...!! نه بابا!... هن ڪاري رات ۾ ڪير در کوليندو؟! خبر اٿئي ماڻهن پنهنجي گهرن جا دروازا ڪڍائي ڀتيون کڻائي ڇڏيون آهن!!... ڀت تي لکڻو اٿئي ته لکي وٺ... مان ته لکان ٿو: خوابن جي جنت کان زندگيءَ جو دوزخ بهتر آهي.... خوابن جي جنت ۾ رڳو بيوقوف رهندا آهن... سمجهئي نه!... اسان بيوقوف ناهيون... اسان ڄاڻي واڻي اونداهين گجندڙ ڪن ۾ ڪک پن جان ڦري رهيا آهيون.... ڪهڙي خبر، ڪيڏي مهل آڪٽوپس پنهنجا چنبا اسان جي ماس ۾ وڪوڙي ڇڏي!... مانگر مچ ڄنگهه يا ٻانهن وات ۾ وجهي ڇڪسي وڃي!.... ڄنگهه ڄرڪي وات ۾.... هلندو هل دوست!.... منزل ڏاڍي پري آهي. جنهن گاڏيءَ ۾ اسان سوار اهيون ۽ اها جنهن سرنگ سان هلي رهي آهي... ڪهڙي خبر ان جو ٻيو ڇيڙو ڪڏهن ايندو؟... ڪهڙي ڄاڻ اها گاڏي ٻئي ڇيڙي تي پهچڻ کان اڳ ئي ڪنهن ٻي سرنگ ۾ هلڻ شروع ڪري ڏئي!؟...!!...!!....؟؟؟... ڀائي! هتي ته سرنگن جو ڄار وڇايل آهي نه!... اڙي، روئين ٿو؟... نه رو دوست!.... نه رو... ۽.... ۽ مُنهن تان مايوسيءَ جا آثار ختم ڪر... دُنيا کي ڊنل.... هراسيل... ڊپ وهيڻن انسان جي ضرورت ڪانهي.... تنهنجا ڳوڙها ڪير اگهندو؟... ڪنهن کي ضرورت ڪانهي تنهنجي انهن ڳوڙهن جي... هونهه... هتي ته ماڻهو پاڻ ئي پنهنجي ڳوڙهن ۾ گهوتا کائي رهيا آهن! توکي ڪير بچائيندو؟ ماڻهن کي... ماڻهن کي ايترو وقت ڪٿي آ؟!... هن مشيني دور ۾... هر ڪو ٿڙيل آ... اسان سڀ ٿڙيل ڪلون آهيون.... مون کي ڏس!.... مان روئان ٿو؟.... تو ۽ مون ۾ اهو ئي ته فرق آهي نه!... سوچڻ ڇڏي ڏي... سوچ ڪلر وانگر وجود کي کائي وڃي ٿي... پنهنجو پاڻ کي اڏوهيءَ وانگر کائي وڃڻ ڇا معنيٰ؟.... مون کي ڏس! اندر ۾ ڪيترا سمونڊ کڻي هلندو ٿو رهان پوءِ به مُنهنجي اکين ۾ ڳوڙها ڪونهن، تڏهن ته فنا کان اڻ ڄاڻ وفا جي گهيري ۾ هلندي سوين جنم گذاري ڇڏيا اٿم.... مُنهنجي نرڙ جي ليڪن ۾ اتهاس جا خوني باب پڙهي سگهندين؟....زندگي جي حادثن مون کي نوان تجربا ڏنا آهن... جيون گهارڻ جو نئون ساهس پيدا ڪيو آهي... مان... مان مرڻ نٿو چاهيان... ٻُڌئي!... حقيقت جي جستجو ۾ مُنهنجو ايمان آهي... مان انسان آهيان!... مان انسان آهيان!!... مان... مان چپ رهي نٿو سگهان!!... مان چپ رهي نه سگهندس!!... مان صدين جو پڙاڏو آهيان... ڌرتيءَ جي سيني تي گونجندڙ... گلن جي خوشبوءَ جان هوائن ۾ رچي ويل!... هي پهاڙ مُنهنجي سڏ جي وراڻي ڏيندا آهن ۽ وهندڙ نديون، ڪرندڙ آبشار مُنهنجا گيت ڳائيندا آهن، پر.... پر مان آهيان ڪٿي؟؟... اف! هي اونداهين سرنگ الاءِ ڪڏهن ختم ٿيندي؟.... تون ماٺ ڇو آهين؟؟ ڳالهائين ڇو نه ٿو؟؟... هاڻي ته مون کي به ڊپ ٿو ٿئي... اڙي! ويهي رهئين!؟... هلي نٿو سگهين!؟.... اف! هاڻي ڇا ٿيندو؟... ڇا چيئي؟!... مان هليو وڃان!..... يعني... توکي اڪيلو ڇڏي!؟... نه، نه. مُنهنجو هٿ پڪڙ، ڪُلهن تي هٿ رک... مان توکي سهارو ڏئي ٿو هلان... هان.... شاباس!.... هلندو رهي مُنهنجا دوست! هيءَ سرنگ الاءِ ڪڏهن ختم ٿيندي... .نه، نه.... مان توکي ڪو ڏٽو ڏيڻ نه ٿو چاهيان... مون کي خبر ڪانهي ته هيءَ سرنگ الاءِ ڪٿي ختم ٿيندي.... ختم ٿيندي به الاءِ نه.... اسان کي خوش فهميءَ ۾ رهڻ نه گهرج..... بس هلندو رهه مسلسل..... لاڳيتو.

ڪھاڻيون

مان زندھ رهندس