لمحن جون سرحدون
ائين ئي هٿ ۾ جهليل سگريٽ مان اڇي ميرانجهڙي دونهين کي فضا ۾ تحليل ٿيندي ڏسي ٿو. سندس انداز مان بيچيني ۽ دُک جي ڪيفيت محسوس ٿي رهي هُئي، ايتري ۾ سندس ماءُ جيڪا هن سان گڏ ئي رهندي هُئي، چانهه جي ٽري کڻي ڪمري ۾ داخل ٿئي ٿي. هڪ گهڙيءَ لاءِ چانئٺ تي بيهي شفقت مان هن ڏي نهاري ٿي ۽ چانهه جي ٽري ٽيبل تي رکي ٿي ته هلڪي کڙڪي تي اياز ڄڻ سوچن جي دُنيا مان موٽي اچي ٿو ۽ هيڏانهن هوڏانهن نهاري گهڙيءَ ۾ ٽائيم ڏسي حيرت مان ماءُ کي ڏسندي، ”.... اوهه! امان تون اڃان تائين جاڳين پئي!!“
”تون جو جاڳين ٿو ته مون کي ننڊ ڪيئن ايندي ڀلا“ ماءُ چانهه ڪپ ۾ لاهيندي چئي ٿي. ”سوري امان“ اياز عقيدتمندانه نظرن سان ڏسندي. ”مُنهنجو ڪيڏو نه خيال ٿي رکين امان.“ اياز ماءُ کان ڪپ وٺندي.
”توکان سواءِ مُنهنجو ٻيو آهي به ڪير ابا“
”اها تُنهنجي محبت آهي امان... پر تون ايتري دير نه جاڳندي ڪر، پنهنجي صحت جو خيال رکندي ڪر.“ پيار مان چئي، چانهه جي سپ ڀري ٿو. ماءُ پيار مان چيئي ٿي، ”مون کي نصيحت ٿو ڪرين... تو پنهنجي حالت ڏٺي آ.“
”اوجاڳا مُنهنجو مقدر بنجي چُڪا آهن امان“ اٿي ماءُ جي ڀرسان ايندي، ”هاڻي ته ڪو سپنو به ڪونه ٿو ڏسي سگهان“ ڏکاري انداز ۾ ماءُ جو هٿ پنهنجي هٿ ۾ وٺي ٻنهي هٿن سان سهلائيندي، ”.... مان... مان وکري ويو آهيان امان!.... مان.... مون کي... اوهه! ڇڏانهن ڳالهين کي ”پاڻ کي سنڀاليندي، ”امان تون آرام ڪر“
”پاڇن ۽ گهڙين تي ڪو اعتبار ڪونهي“ ماءُ سمجهائيندي، ”تون آخر هن جو ڪيترو ۽ ڪيستائين انتظار ڪندين“
”انتظار!؟.... اُف!.. خبر ناهي امان، پر هاڻي ٿڪجي پيو آهيان... ڏاڍو ٿڪجي پيو آهيان امان!“ اياز جو آواز ڀرجي ٿو اچي، ”مايوسين/نراساين جون گهڙيون جيئن جيئن گذرنديون ٿيون وڃن، تئين تئين رستا ڊگها ۽ منزل پري ٿيندي پئي وڃي.“
”ان ڪري ئي ته چوانءِ ٿي نه پُٽ ته شادي ڪر، ڪيستائين پاڇن پويان ڊوڙندو رهندين“
”شادي!!؟.... ۽ مان!!؟“ اياز کلڻ لڳي ٿو.
”ها، ڪيستائين اڪلائين ۾ هن جي سوچن سان وڙهندين، پنهنجي روح کي زخمي ڪندو رهندين؟“ سندس ڳالهه ٻُڌي اياز جي چپن تي ڏکاري مُرڪ اچي وڃي ٿي، ”... هاڻي رهيو ئي ڇا هي مون ۾.... هونهه!. شآديءَ جي به هڪ عُمر ٿيندي آهي امان.... ۽.... مان عمر جي اُها سرحد الاءِ ڪٿي پوئتي ڇڏي آيو آهيان... مشڪل آ.“
”ڪُجهه مشڪل ڪونهي“ ماءُ هلڪي دڙڪي جي انداز ۾ پيار سان، ”گهڻو پڙهي ٿا وڃو ته توهانجو دماغ خراب ٿي ٿو وڃي.“ ٿورو رڪجي، ”ڳالهه ٻڌ!.... هو پاڙي ۾ ميان صاحب آهي نه، ان جي هڪ ڌيءُ آهي. ڏاڍي سٺي آهي، ڏاڍي سمجهدار ۽ پڙهيل لکيل آهي مون کي تُنهنجي لاءِ اشارن ۾ چيو به اٿن“.
”نه... نه امان، مان ڪنهن ٻئي لاءِ سوچي به نه ٿو سگهان... مان هاڻي پاڻ کي دوکو ڏئي نه ٿو سگهان...“ کلندي ”مان خوش آهيان. ڏس ڇا ٿيو آ مونکي.“
ماءُ ڏُک مان، اونهو ساههُ کڻي ٿي ۽ ٿانوَ کڻي وڃڻ لڳي ٿي. اياز سگريٽ دُکائي هلڪا هلڪا ڪش هڻندي، هيڏي هوڏي هلڻ لڳي ٿو، هلندي رائيٽنگ ٽيبل تي فريم ٿيل ساره جي تصوير کڻي ڏسڻ لڳي ٿو، ڄڻ دل ئي دل ۾ هن سان مخاطب هُجي، ”ڪٿي ڪٿي نه ڳوليو اٿم ساره.... لڳي ٿو تون پنهنجو پاڻ کان به لڪي وئي آهين.“ ساره جي تصوير سيني سان لائيندي، ”آءِ لو يو... آءِ لو يو ويري مچ... تون ئي ته مُنهنجي زندگي آهين... تو کان سواءِ مُنهنجو وجود ائين آهي جيئن ويران رستن تي ڀٽڪيل مسافر“ تصوير هٿ ۾ جهلي صوفه تي ويهي ڏسندو رهي ٿو. گذريل پل، جيڪي هن ۽ ساره گڏ گذاريا هُئا. فلم جي سيلولائيڊ وانگر سندس ذهن جي اسڪرين تي هلندا، ڦرندا، کلندا، روئندا رهن ٿا. پنهنجو پاڻ کي گذريل سالن ڏانهن سلوموشن ۾ پوئين پير واپس ٿيندي محسوس ڪري ٿو، جڏهن يونيورسٽيءَ ۾ هن پهريون ڀيرو ساره کي ڏٺو هو. ”Wow“ ساره کي ڏسي کيس لڳو ڄڻ ڪيوپڊ پنهنجو تير هلائي چُڪو آهي.
ساره سان سندس پهرين ملاقات لئبريري ۾ ٿي هُئي جڏهن ساره ڪا مئگزين کڻي سندس ڀرسان ويهندي چيو هو، ”اوهان هر وقت ڪتابن ۾ ڇو رهندا آهيو.“ اياز مسڪرائي ساره ڏي نهاريو ساره جو مسڪرائيندڙ چهرو ڏسي کيس لڳو هو ڄڻ سندس زندگيءَ جي مرجهائيندڙ گلن ۾ تازگي اچي وئي هُجي ۽ انهن جي خوشبو سندس روح جي ايوان ۾ ڦهلجي وئي هُجي، ”ڇاڪاڻ ته ڪتاب انسان جا اُهي دوست آهن“ هن مسڪرائي ساره جي اکين جي گهرائي لهندي چيو، ”.... جيڪي ڏُک سُک ۾ پناهه گاهه بنجي ٿا پون.“
”۽ هي انسان“ ساره هيڏي هوڏي ڏسندي، ”ڇا اُهي دوستيءَ جي لائق ناهن؟“
”ها.... پر دوکي جو امڪان رهي ٿو.“ اياز ۽ هن جون نظرون ملن ٿيون، ساره ڪنڌ جهڪائي، ”پر دوستي ته هر امڪان کي Reject ٿي ڪري.“ ان ملاقات کان پوءِ هو ٻئي هڪ ٻئي جي ويجهو ايندا ويا. کين لڳو ڄڻ ٻنهي هڪ ٻئي کي پنهنجو پاڻ ۾ ڳولي لڌو هُجي، پر اظهار جو امڪان، ’ها‘ ۽ ’نه‘ جي ٻه واٽي تي بيٺل.
اها New Year جي پهرين تاريخ هُئي، جڏهن اياز کي پنهنجي وشواس ۾ ساره جي رويي سان اسڪريچ پوندي نظر آيو. جڏهن هن فيڪلٽيءَ ۾ ساره کي گل ڏيندي New Year Wish ڪئي. تڏهن ساره حيرت جي جهٽڪي سان هن ڏانهن نهاريو هو. سندس نهار مان اياز کي لڳو ڄڻ ساره کي اُها توقع ڪانه هُئي، ساره هيڏي هوڏي شرمساريءَ جي انداز ۾ ڏٺو ۽ گل وٺي، ڪنڌ لوڏي، بنان ڪُجهه چوڻ جي اڳتي وڌي وئي هُئي، تڏهن اياز کي لڳو هو ڄڻ سندس آڇيل گلاب جو گل پنهنجو رنگ وڃائي ويٺو آهي.
ڪلاس فري هجڻ ڪري ٻئي خاموشين سان پارڪ ۾ اچي ويهن ٿا.
”ساره!“ اياز خاموشي ٽوڙيندي آهستي چوي ٿو، ساره ائين ئي خالي نظرون سان ”هون.“
”ناراض آهين“
”نه مان ڇاجي لاءِ ناراض ٿينديس“
”چڱو ڳالهه ٻُڌ“ اياز پنهنجائپ مان، ”پرچائڻ جي ڪا گنجائش آهي!“
”توکي خبر آهي“ ساره ڏُک ۽ شڪايتي انداز ۾ چيو هو، ”مان ڪيڏي شرمندگي محسوس ڪئي هُئي. سڀ مون ڏانهن ڏسن پيا“ اياز اٿي هڪ گل پٽي هن ڏانهن وڌائيندي، ”آءِ ايم سوري“ ”ٿئنڪ يو“ ساره گل وٺندي هلڪو مسڪرائي اٿي بيهي ٿي، ”ڪلاس شروع ٿيڻ وارو آهي.“ ۽ ٻئي ڪلاس روم ڏانهن وڃن ٿا. ان ڏينهن کان پوءِ اياز پنهنجي رويي ۾ تبديلي محسوس ڪئي ۽ کيس لڳو ته هوءَ شايد ائين نه سوچيندي هجي جيئن پاڻ هن لاءِ سوچيندو آهي ۽ ائين ئي ٻنهي وچ ۾ رسڻ ۽ پرچڻ جو سلسلو هلندو رهيو پر اظهار جو امڪان صرف دوستيءَ جي رومال ۾ ئي ويڙهيل رهجي ويو.
ان ڏينهن هاسٽل روم ۾ اياز بيڊ تي ليٽي آهستي آهستي سگريٽ جا ڪش هڻي رهيو هو. سندس Gestures مان سندس سوچ، ڪجهه اداسي ۽ مُرڪ گاڏڙ ڪيفيت محسوس ٿي رهي هُئي. سندس روم پارٽنر ارشد Assignment لکندي هن ڏانهن به نهاري رهيو هو. پوءِ پين رکي، ڪرسي سوري سندس ڀرسان ايندي، ”هن ڪريزيءَ ڇوڪريءَ لاءِ سوچي رهيو آهين.“
”ڪريزي!؟... نه يار، ائين نه چئُه“ اياز جي اکين ۾ هن لاءِ پيار ڀرجي آيو، .بس ٿوري پاڳل آ.“
”جيڪڏهن ائين آهي ته پو هُن کي Propose ڇو نه ٿو ڪرين؟“ ارشد جي ڳالهه ٻُڌي، اياز اونهو ساههُ کڻي، ”اهو ئي ته مشڪل آهي يار!... هن پنهنجي چوڌاري شيشي جون ايڏيون ته وڏيون ديوارون کڙيون ڪيون آهن، جن کي ٽوڙڻ جي همت مون ۾ ڪانهي“ تڏهن ارشد سندس هٿ پڪڙي چيو هو، ”ماڻهو ته پٿر جا ڪوٽ ڪيرائي ڇڏيندا آهن ۽ تون شيشي جي ديوار آڏو مجبور آهين!؟“ اياز، ارشد جي ڳالهه ٻُڌي گنڀيرتا سان، ”پر مان ائين نه ٿو ڪري سگهان نه يار! تون سمجهين ڇو نه ٿو، هوءَ ته احساسن کان به وڌيڪ نازڪ آهي، جيڪڏهن مُڻهنجي ڇُهڻ سان ڀُري پئي نه، ته مان به وکري ويندس.... ها ارشد!... ”اياز خلا ۾ گهوريندي، ”توکي ته خبر آهي نه.... مون زندگي سان ڏاڍي اک ٻوٽ کيڏي آهي.“
”مان ڳالهايانس“ ارشد همدرديءَ مان.
”نه.... نه.... خبردار“ اياز هلڪي دانهن ڪندي، ”مون کي خيراتي پيار نه گهرجي.“
”ڪٿي هوءَ توسان فلرٽ Flirt ته نه ٿي ڪري!؟“
”نه.... هوءَ شايد پاڻ سان ئي فلرٽ ٿي ڪري.“
”Ok“ ارشد واپس رائٽنگ ٽيبل ڏانهن ويندي، ”امتحان مٿان آهن، تون هيڏانهن هوڏانهن فضول سوچن بدران امتحان جي تياري ڪر... سڀ ٺيڪ ٿي ويندو دلبر.“ ”اياز، ارشد جي ڳالهين ۽ ساره سان گذاريل ملاقات جي باري ۾ سوچڻ لڳي ٿو. جڏهن ساره اهو چيو هو ته، ”اسان جنهن سماج ۾ رهون ٿا، اسان کي ان جي اصولن سان هلڻو آهي.“ تڏهن اياز تلخيءَ مان چيو هو، ”سماج!.... سماج!!... سماج!!؟... مان پڇان ٿو ڪهڙو سماج؟؟... جنهن ۾ ماڻهو پنهنجي مرضيءَ سان کلي نه سگهي... روئي نه سگهي... جي نه سگهي، مري نه سگهي... ڪو احتجاج نه ڪري سگهي ۽ پنهنجي خواهش جو اظهار نه ڪري سگهي ته پوءِ اهڙي سماج پويان هلڻ، ڇا معنيٰ!؟؟“
”پر مان هڪ عورت آهيان“ ساره آهستي، ڪنهن اڻ ڏٺي ڊپ جي ڪيفيت ۾، ”مون ۾ سماج سان بغاوت ڪرڻ جو ساهس ڪونهي“ تڏهن اياز تيز لهجي ۾ چيو هو، ”تون عورت ناهين.... تون فرد آهين، تنهنجي پنهنجي شخصيت، حيثيت آهي. سماج ڪنهن جو ڪُجهه نه ٿو بگاڙي پر ماڻهن ئي سماج کي پنهنجي مٿان حاوي ڪري، اجايو ڊپ ۽ وسوسن ۾ پنهنجو پاڻ کي ماريندا رهن ٿا.“ سندس جذباتي انداز ڏسي، ساره کيس گهوريندي، ”تون چوڻ ڇا ٿو چاهين“
”اهو ئي“ اياز ساڳي انداز ۾، ”هر ماڻهوءَ کي پنهنجي خواهش جي اظهار جي آزادي آهي، پنهنجي سوچن، سپنن کي ساڀيان ڪرڻ جو حق آهي. تون پنهنجو پاڻ کي ٽارچر ڪري رهين آهين... تون...“ اياز ساهي کڻي، ”تون رٻڙ جي رستن تي هلي رهين آهي ۽. توکي خبر اهي نه، ته جڏهن اُهي رستا ٽُٽندا آهن، تڏهن پنهنجو پاڻ ۾ ويڙهجي، مسافر کي به لپيٽي ڇڏيندا آهن.
”اهو مُنهنجو ذاتي معاملو آهي“ ساره هن ڏانهن نهاريندي چوي ٿي، ”۽ مان ڪنهن کي به اهو حق نه ٿي ڏيان ته ڪو مُنهنجي لاءِ ڪا راءِ قائم ڪري.“
”مان به نه!!؟“ اياز سندس اکين ۾ نهاريندي.
”شايد“ ساره اياز جي سوال تي ڪنفيوزن مان، ”ها.... نه... مون کي خبر ناهي...“ تڏهن اياز هن ڏانهن نهاري اونهو ساههُ کڻي سوچڻ لڳو هو ته، ساره ڪُجهه چوڻ چاهيندي هُجي، پر لفظ هن جو ساٿ نه ڏئي رهيا هُجن، شايد سماج جو ڊپ يا Ego Problem يا شايد پاڻ کي Expose ڪرڻ نه ٿي چاهي.
”بيوقوف آهين پهرين نمبر جو“ ارشد لکندي لکندي ڪنڌ ورائي اياز ڏي نهاريندي، ”هوءَ عورت آهي ۽ پنهنجي مُنهن سان، چاهڻ جي باوجود به پنهنجي پيار جو اظهار نه ڪندي آهي. اڙي، هوءَ ته گلاب جي ٽاريءَ وانگر آهي، هن جي خوشبو ئي هن جو اظهار هوندي آهي.“
”مون کي ته ڪُجهه سمجهه ۾ نه ٿو اچي.“ ارشد جي ڳالهه ٻُڌي، اياز ڪشمڪش جي انداز ۾، ”تون مرد آهين، تون ئي اڳتي وڌي هن کي Propose ڪر. شايد هوءَ به اهو ئي چاهيندي هُجي.“ ارشد سمجهائيندي.
”مشڪل آ....“ اياز ڄڻ مايوسيءَ مان ڪنڌ لوڏي، ”الاءِ ڪٿان ڪٿان ڀٽڪندي زندگيءَ جي ويجهو آيو آهيان تڏهن مان تماشو ٿيڻ نه ٿو چاهيان.“ اياز ”ها“ ۽ ”نه“ جي وچ ۾ ڄڻ پينڊولم جا هيڏي هوڏي لُڏي رهيو هو، ”ٿي سگهي ٿو.“ هوءَ مُنهنجي باري ۾ ائين نه سوچيندي هُجي... ڪٿي هن مون کي Reject ڪيو ته پوءِ... اوهه.. نو... نو.... مُنهنجو Ego، مُنهنجو ڀرم ٽُٽي پيو ته...!!؟؟“ سندس ڳالهه ٻُڌي ارشد کلندي ”پيار ۾ اُها انا ٻنا نه هوندي آهي، پيار صرف پيار ئي هوندو آهي. سونهن هوندي آهي. سڳنڌ هوندي آهي... ماڻهو جڏهن رنگ رتن رستن تي نڪري پوندو آهي نه، تڏهن سڀ ڪُجهه، هي انا، هي ذات، هي وجود، سڀ ڪُجهه رنگن ۽ خوشبوئن جان ڳوهجي، هڪ لافاني منزل جي نشانن تي هلڻ لڳندو آهي.“
”شايد هن جي ۽ مُنهنجي نظريي ۾ ڪو فرق هُجي، يا Rejection جو خوف!؟“ اياز ارشد ڏانهن نهاري ٿو. ”اهو تُنهنجوو وهم آ، شايد هن جو به...“ ارشد سمجهائيندي، ”پاڳل!... پيار نظرين جو محتاج نه هوندو آهي... مُنهنجي خيال ۾ هن جي دل ۽ دماغ جي ساگر ۾ پنهنجي دل جي ڪشتي لاهي ته ڏس.“
”پر... هي ڊپ“ اياز ڄڻ پنهنجي مُنهن ڀُڻڪي ٿو، ”مان هن کي ڪنهن به صورت ۾ وڃائڻ نه ٿو چاهيان.“
ان ڏينهن ارشد جي ڳالهين کان پوءِ، هن کي ارشد جي ڳالهين ۾ وزن محسوس ٿيو هو ۽ دل ئي دل ۾ اهو سوچيو هُئائين ته هو ساره سان پنهنجي دل جي ڳالهه ضرور شيئر ڪندو.
اُها هنن جي آخري ملاقات هُئي، ان ڏينهن امتحان جو آخري پيپر ڏئي ٻئي آهستي هلندي پارڪ ۾ ويهن ٿا. سندن انداز مان جُدائيءَ جي احساس جي ڪيفيت ظاهر ٿي رهي هُئي. هو بار بار هڪ ٻئي ڏي نهاري ڄڻ هڪ ٻئي کي ڪُجهه چوڻ چاهيندا هُجن پر لفظ سندن چپن تي ايندي ايندي پنهنجا پساهه پورا ڪندا هُجن ۽ دل جون ڌڙڪنون ڄڻ هڪ ٻئي سان هم ڪلام هُجن.
ڪافي دير جي خاموشيءَ کان پوءِ اياز، آهستي، ”ساره!...“
”هون!“ ساره ڄڻ چونڪي هن ڏانهن نهاري ٿي.
”ڇا ٿي سوچين...“
”ڪُجهه نه... ائين ئي...“ ساره ڇٻر کي پٽيندي، ”هي وقت به ڪيڏو نه تيزي سان گذري ٿو وڃي!!... ها نه...“
”ها...“ اياز ڪنڌ لوڏي لمبو ساهه کڻندي، ”وقت اُها بي حس شئي آهي جيڪا ڪنهن تي به ترس ناهي کائيندي، بس پنهنجي مستيءَ ۾ ئي هلندو رهي ٿو... ڪنهن کي ڪُجهه ڏئي... ۽ ڪنهن کان سڀ ڪُجهه کسي.“
”اهو ته صحيح آهي.“ ساره ها ۾ ها ملائيندي، ”پر ڪي ڪي ماڻهو وقت جي پرواهه نه ڪندا آهن ۽ وقت کي ڏاوڻ وجهي ڇڏيندا آهن.“
”ها... پر وقت جي ٽرئفڪ جام ته نه ٿي ڪري سگججي نه....“ اياز گنڀيرتا مان، ”جيڪڏهن ائين ٿيو ته سڀ ڪُجهه افراتفريءَ جو شڪار ٿي ويندو.“
”......“ ساره ڄڻ لمحن کي تصور ۾ آڻيندي، ”ڪڏهن ڪڏهن دل چاهيندي آهي ته ڪاش! هي جيڪي لمحا اسان سان گڏ آهن، انهن کي مُٺ ۾ بند ڪري سگهجي.“
”هي پل اسانجي هٿ ريکا ٿي پون ته...؟“ اياز سندس اکين ۾ نهاريندي سواليه انداز ۾. ”ها... ڪاش!“ ساره نظرون جهڪائي ٿي ڇڏي. ٻئي خاموش، من ئي من ۾ الاءِ ڇاڇا سوچيندا رهن ٿا.
”مان سڀاڻي ڳوٺ وينديس....“ گهڻين خاموشيءَ کان پوءِ ساره شايد رد عمل ڏسڻ لاءِ اياز ڏي نهاريو. ”ڇا!!؟“ اياز کي ائين لڳو ڄڻ هڪدم فضا مان آڪسيجن جو مقدار گهٽجي ويو هُجي. کيس پنهنجو ساههُ رڪجندو محسوس ٿيو.... ”پو....؟“
”پو....“ ساره سندس چهري ڏي ڏسندي ڄڻ لاپرواهيءَ سان، پر سندس لهجي جو ڏُک، سندس اندر جي ڪيفيت کي ظاهر ڪري رهيو هو، ”خبر ناهي....“
”مئريج....؟“ اياز ڄڻ همت ڪري دل جي ڳالهه چپن تي آڻي ٿو.
ساره ناڪار ۾ ڪنڌ لوڏي، ”ان لاءِ ته مون سوچيو ئي ڪونهي.“
”ڪو آئيڊيل....“
”ها... شايد....“
”تلاش آ....“
”نه“ ساره سندس چهري ڏانهن ڏسندي، ”نه... تلاش جون حدون ختم ٿي ويون.
”.... هو....“ اياز ڪي گهڙيون خاموش ٿي پوءِ آهستي، ”ڪٿي آ...“
”مُنهنجي دل ۾، دماغ ۾، ساهن ۾“ ساره هلڪو مُرڪي هن ڏانهن ڏٺو.
”ان جو اظهار.....!؟“
”خبر ناهي...“ ساره آهستي، ”ڊپ ٿو ٿئي... ڪٿي مان هن جو آئيڊيل نه هُجان يا هُن جو ڪو ٻيو آئيڊيل هُجي ته.... ”خير ڇڏ انهن ڳالهين کي“ ساره ڳالهين جو رُخ موڙيندي، ”تُنهنجو ڇا پروگرام آهي.“
”انتظار...“
”ڪنهن جو...“
”پنهنجي آئيڊيل جو“
”ڪٿي آ...“
”مُنهنجي دل ۾، دماغ ۾، ساهن ۾“ اياز هلڪو مُرڪي هن جي چهري ڏانهن ڏسندي، ”ان جو اظهار...!؟“
”خبر ناهي“ اياز آهستي، ”ڊپ ٿو ٿئي... ڪٿي مان هُن جو آئيڊيل نه هُجان يا هُن جو ڪو ٻيو آئيڊيل هُجي ته...“
ٻئي هڪ ٻئي ڏي ڏسي کلي پون ٿا. پر سندن اکين جون ڀنل پنبڙيون سندن اندر جي اٿاه ڏُک کي ظاهر ڪري رهيون هيون. کلندي کلندي اياز مذاقيه انداز ۾ دل جي ڳالهه چپن تي آڻيندي، ”....باءِ دي وي... مان توکي Propose ڪيان ته....“ ساره جهٽڪي سان ڪنڌ کڻي هن ڏانهن نهاري ٿي، اياز جي ان ڳالهه ڄڻ سندس روح جي تارن کي ڇُهي، ست ئي سُر فضا ۾ پهلائي ڇڏيا هُجن دل ۾ آيس ته چئي ڏئي، تون ئي مُنهنجو آئيڊيل، تون ئي مُنهنجو پيار آهين. پر چاهڻ جي باوجود نه چئي سگهي. رڳو اياز ڏانهن ڏسندي رهي. اياز سندس ڪيفيت ڏسي پريشان ٿي ويو ۽ کيس لڳو ڄڻ سندس اُها ڳالهه ساره کي سُٺي نه لڳي هُئي، تڏهن هڪدم کلي چيائين، ”چري تون ڪهڙين سوچن ۾ پئجي وئين Just Joken Yaar“ ساره وري هن ڏي عجيب نظرن سان ڏسي ٿي ۽ آهستي آهستي چوي ٿي، ”مان سڀاڻي ڳوٺ وينديس.“ ٻئي خاموش، من اندر ۾ الاءِ ڪيترن جذبن، سوچن جا طوفان کڻي، ٻئي اٿي هلڻ لڳن ٿا. کين لڳي ٿو ڄڻ ٻنهي جي پيرن ۾ ڪي ڀاري پٿر ٻَڌجي ويا هجن. وک وک ڳوري پر خيالن جا پنڇي پوئتي... پوئتي اڏامندڙ وقت پنهنجا پَرَ سولا ڪيا، مٺ ۾ بند ٿيل لمحا واريءَ وانگر وهي ويا. ڪيئي سال گذري ويا. رهجي وئي هڪ اميد ڪاش اُهي لمحا موٽي اچن. اُها سڄي رات، اياز، ارشد سان گڏ يونيورسٽيءَ جي رستن تي رُلندو ۽ گم ٿيل لمحن کي ڳوليندو رهيو هو.
رات جي سانت ۾ رستي تان گذرندڙ ڪنهن گاڏي جي اوچتو لڳل بريڪن سان وهيل مان نڪرندڙ تيز آوازن تي اياز جي ذهن جي اسڪرين تي هلندڙ ماضيءَ جي فلم دي اينڊ The End ٿي ۽ هو ڇرڪ ڀري اٿي ويٺو، ”... اوهه صبح ٿي ويو.“ هن جهوليءَ ۾ رکيل ساره جي تصوير کي بريف ڪيس ۾ رکيو ۽ ڪُجهه رليڪس ٿيڻ لاءِ ليٽي پيو. ان ڏينهن شام سندس فلائيٽ هُئي ۽ هن کي پنجن سالن لاءِ لنڊن جي ڪنهن يونيورسٽيءَ ۾ ريسرچ لاءِ وڃڻو هو.
شام جو، ايئر پورٽ تي پنهنجا ڪاغذات وغيره چيڪ ڪرائي، پنهنجي فلائيٽ جي انتظار ۾ لائونج ۾ اچي ويهي ٿو. اتي رکيل ڪُجهه مئگزينس کي بي دليءَ سان اٿلائيندي سندس نظرون هر هر Entrance ڏانهن کڄي ٿي ويون. الاءِ ڇو هن جي دل ڌڙڪي رهي هُئي. نظرن ۾ تلاش ۽ اميد، ”شايد ساره هجي.“ اوچتو سندس دل جون ڌڙڪنون تيز ٿي وڃن ٿيون ۽ حواس جاڳي پون ٿا. سامهون داخل ٿيندڙ اڌڙوٽ عمر جي، اکين تي نظر جو چشمو لڳل ڏسي بي اختيار هن جي وات مان نڪري ٿو، ”ساره!!“ آواز ٻڌي ساره جهٽڪي ساه بيهي رهي ٿي ۽ اياز کي بيٺل ڏسي هڪدم اوڏانهن وڌي وڃي ٿي، ”تون!!؟“ ساره حيرت مان چئي ٿي ۽ اياز ڏڪندڙ چپن سان مُرڪي هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏي سندس چهري کي ڏسندو رهي ٿو، گهڙي سوا ته هو پنڊپاهڻ وانگر هڪ ٻئي جي سامهون بيٺا رهيا. پوءِ ڄڻ هوش ۾ ايندي، هيڏي هوڏي نهاري هڪ صوفه ڏانهن وڌي وڃن ٿا ۽ ويهي رهن ٿا، چپ چاپ، سانت ۾ ڄڻ سرگوشيون ڪندي، گذريل لمحن کي ياد ڪندي، ڪُجهه دير جي خاموشيءَ کان پوءِ اياز آهستي، ”ساره!... هُونهه“ سارا ڄڻ چونڪي هن ڏانهن نهاري ٿي.
”ڇا ٿي سوچين...“
”ڪُجهه نه... بس ائين ئي...“ چئي هن ڏانهن نهاري ٿي، ”تون!!؟“
”مان“. اياز ڏکاري مُرڪ سان، ”ماڻهو جڏهن لمحن جون سرحدون لتاڙي، زندگيءَ جي حدن ۾ داخل ٿيندو آهي، تڏهن نيون منزلون، نيون سرحدون، ٻانهون کولي سندن استقبال ڪنديون آهن.“ ساره سندس ڳالهه ٻڌي ڪنڌ لوڏيندي، ”ها... پر لمحن جي اها دوري ته جيون جو حساب، وياج سميت چڪائي ٿي وٺي.“ ساره ڄڻ شڪايتي لهجي ۾ چئي ٿي.
”ها... پر“ اياز ڪنهن اندروني اطمينان سان، ”جڏهن لمحا ملي ويندا آهن، تڏهن سڀ فاصلا سميٽجي ويندا آهن.“
ٻئي وري خاموش ٿي وڃن ٿا. ڄڻ لفظ ۽ جملا سندن چپن تي ايندي ڊڄندا هُجن. ڪُجهه گهڙين کان پوءِ اياز آهستي، ”اڪيلي آهين!؟“ ساره هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏي ٿي، ”۽ تون؟“ ”مان به“ اياز چئي چُپ ٿي وڃي ٿو. کن رکي ٻئي هڪ ئي وقت هڪ ٻئي ڏي سواليه انداز ۾ ڏسي، هڪ ئي وقت چون ٿا، ”ڇو!!؟“ ۽ پوءِ الاءِ ڇو کلڻ لڳن ٿا. ايتري ۾ جهاز جي اچڻ جو اعلان ٿئي ٿو. اياز اٿي ساره ڏانهن نهاريندي، هٿ وڌائيندي، ”هلون....“
”نه...“ ساره گهڙي ڏسندي چيو، ”مُنهنجي فلائيٽ ۾ اڃان ڏهه منٽ دير آهي.