ڪھاڻيون

مان زندھ رهندس

هي ڪتاب نامياري ليکڪ نور گهلوُ جي ڪهاڻين جو مجموعو آهي. اسان جي سائين نُور گهلو وٽ ڪهاڻيءَ جو اسلوب ئي پنهنجو ۽ الڳ آهي. پهرين ڳالهه ته هُن تي ڪنهن ٻئي ڪهاڻيڪار جي ڇاپ ڪانهي، هُو ڇاپن کان آجو ڪهاڻيڪار آهي. جنهن وٽ ٻولي توڙي پلاٽ ۽ ڪهاڻيءَ جي اُڻتڪاريءَ جو پنهنجو منفرد ۽ نجو رنگ آهي ۽ ٻيو اُن کان علاوه اعليٰ ڳالهه اها ته هُن جو اسلوب عام فهم ۽ سادو آهي، توڙي جو هُن جي ڪهاڻيءَ ۾ انگريزي لفظن جو استعمال به ملي ٿو پر سي به اهڙا جيڪي اڄڪلهه اسان جي معاشري ۾ عام آهن. انهن ئي ڳالهين جي ڪري نُور سائينءَ جي ڪهاڻيءَ ۾ ڪيل ڳالهه يا پيغام کي ڪنسِيوِ ڪرڻ سولو آهي. “
  • 4.5/5.0
  • 2928
  • 908
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نور گهلو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مان زندھ رهندس

پل اپل ۾ ورهائجي ويل

.... ۽ پوءِ
سوچڻ ۽ لکڻ جي سزا ۾
مُنهنجون آڱريون ڪپجي پيون.
مون ته ڪنهن کي به ڪونه ڏٺو آ!!...!!... لڳي ٿو... لڳي ٿو ڄڻ مُنهنجي اکين تي ٽيپ ويڙهي... مُنهنجي هٿ ۾ هڪ طرفي ٽڪيٽ ڏئي مون کي اوڙاهه جي دڳ لاتو ويو آ.... ون وي ٽڪيٽ!!...!؟ ۽ ڪم آن!... ڪم آن!!... ڪريزي بواءِ!.... ڪم آن!!...!!!.....!!!!....
تڏهن مان آرسي جي سامهون اچي بيهان ٿو. آرسي!.... مُنهنجو سچ ۽ مُنهنجي من ۾ الاءِ ڇاهي؟ اڙي!.... هي ڇا؟؟.... مُنهنجو عس... مُنهنجو عڪس ڪٿي آ؟؟...؟؟؟... آواز پڙاڏا پڙاڏا ٿي وڃي ٿو ۽ مان پڙاڏن جي وچ ۾ چيڀاٽجي وڃان ٿو. مُنهنجو عڪس.... مُنهنجو عڪس مُنهنجو عڪس.... مُنهنجو... مان جسم ناهيان!... مان جسم ناهيان!!... مان .... مان ڇاهيان؟.... مان ڇاهيان؟؟....؟؟؟.... احساس!.
تڏهن آرسي پرزا پرزا ٿي مُنهنجي پيرن ۾ ڪري پوي ٿي ۽ مان جهڪي ٽُٽل آرسيءَ جا ٽڪرا ميڙڻ ٿو لڳان.....
الاءِ ڪيتري دير ٿي چُڪي آ. شايد جنم جنم کان مان رستن تي هلندو رهيو آهيان. گهڻن رستن تي. نه هڪ ئي رستي تي. رستن جا رڳو نالا بدلبا رهيا آهن. نه، نه، رستن جو ڪو نالو ڪونه ٿيندو آ. رستا رڳو رستا هوندا آهن. بي نانءُ، بي معنيٰ ۽ ..... ۽ زندگيءَ جي ڪا وضاحت ڪانهي. لڳيم ٿو ڄڻ ائين ئي رستي هلندي ڪنهن ڏينهن (۽ اُهو ڏينهن الاءِ ڪڏهن ايندو. ايندو به يا نه؟) ٽرڪ يا ٽئنڪر هيٺان اچي چيڀاٽجي.... چيڀاٽجي مري ويندس ۽ مُنهنجو جسم رستي تي چيڀاٽجي چيڀاٽجي رستي جو حصو ٿي ويندو. مان.... مان رستو آهيان!؟. بي نانءُ، اکٽ.... نه.... نه مان رستو ناهيان. مان.... مان... ته رستي تي هلندي ائين ئي ڪنهن ڏينهن ٽرڪ يا ٽئنڪر هيٺان اچي....
تڏهن ماڻهو ڇا چوندا؟!.... مُنهنجون نظرون رستي ڏي کڄي وڃن ٿيون، بي نانءُ اکٽ.... ڇا وري ڇا چوندا!؟.... بيوقوف!... ڇسو..... آوٽ آف وي هئو. آوٽ آف!.... مان!؟... مان آؤٽ آف وي آهيان؟!.... مان!؟... آؤٽ!..... رانگ سائيڊ؟!.... نه، نه، نه.... اوهه!.... هو سامهون ٽرڪ ٿي اچي. فل اسپيڊ ۾ ۽ .... ۽ رانگ سائيڊ.... مُنهنجي مٿان چڙهي نه وڃي. رانگ سائيڊ جو آ! ها رانگ سائيڊ، مان پري هٽي بيهي ٿو رهان ۽ پوءِ.... ٽرڪ مُنهنجي مٿان چڙهي وئي.

اڙي!.... مُنهنجي نيم پليٽ!؟...
تڏهن گهر اندران عورتن ۽ ٻارن جا پار ڪڍي روئڻ جا آواز اچڻ لڳا. ”ڪير مري ويو؟؟...“ در تي بيهي دل ۾ سوچيان ٿو.
تڏهن مُنهنجي ڀاءُ در جي تاڪن ۾ ٿوري وٿي ڪري چيو: اسان جو ڀاءُ مري ويو....
”پر مان ته جيئرو آهيان!!....!!!...!!!“
ٽڙاڪ....
در کوليو!... در کوليو!!.... مان جيئرو آهيان!... مان جيئرو آهيان!!... مان... مان... مُنهنجو ساهه ٿو مُنهنجي... اڙي!... هي مُنهنجي آواز کي ڇا ٿيو؟... آواز... ڇو نه ٿو نڪري؟!... در کوليو!... در کوليو!!... مان در تي زور زور سان مڪون هڻڻ لڳان ٿو. اندران پار ڪڍي روئڻ جا آواز تيز ٿي وڃن ٿا ۽ پوءِ.... مان به روئي ٿو ڏيان ۽ مُنهنجون ڳوڙهن سان ڀريل نظرون، ڊگهي، سنسان گهٽيءَ ڏي کڄي وڃن ٿيون. سڀ در بند. سڀ دريون روشندان بند، تڏهن مُنهنجو بُت ڪانڊارجي ٿو وڃي اف هي ماٺ، لڳيم ٿو ڄڻ ڪٿي ڇپ هڻي ويٺل نانگ جون اکيون مون کي گهوري رهيون آهن، نانگ جي ڦوڪارن جي گرم گرم هوا مُنهنجي وجود کي ڄرڪائي رهي آهي ۽ .... ۽ هي نانگ پنهنجي ڳاڙهي زبان تيزيءَ سان اندر ٻاهر ڪري ڦوڪارا ڏيندو مون ڏانهن وڌي ٿو. نانگ!.... نانگ!!.... بچايو.... بچايو!....!!!... ڪو آهي!.... ڪو آهي!!....
ڀڄندي ڀڄندي وچ رستي تي ڪري پيو آهيان ۽.... ۽ ڪو آهي جو مُنهنجي پٺيان ڀڄندو ٿو اچي. ڪو آواز... ڪو پاڇو... مون کي وري چيڀاٽڻ لئه... مون کي وري ڏنگڻ لئه.
نه... نه... مان وري اتهاس ۾ موٽي نه ويندس.... مان... مان... مُنهنجي پنهنجي شخصيت... اڙي!... مُنهنجو سڃاڻپ ڪارڊ؟!... اف! کيسو ڪٽجي ويو!... مُنهنجون حيران نظرون رستي تي ڦهلجي وڃن ٿيون. گردن ڪٽيل ڍڍريون. وڃايل چهرا، کرڙيون هڻي وچ رستي تي موت جي خواهش ڪندڙ ماڻهو... اتهاس!؟... سڀيتا!؟؟؟... ثقافت.....!؟؟؟
مان ڪري پوندس... مان ڪري پوندس....
رجسٽريشن آفيس اڳيان ڊگهي قطار ۾ بيٺي بيٺي ڪيڏو نه ٿڪجي پيو آهيان. اف!.... ايڏي ڊگهي قطار! ڇا.... ڇا سڀ مون وانگر.... نئون سڃاڻپ ڪارڊ... اڙي هي ماڻهو وچ ۾ ڇو ٿا ٽپي اچن؟ واري جو انتظار ڇو نٿا ڪن؟؟.... واري جو انتظار.... اف! هاڻي ته ٽنگن جو ساهه ئي سڪي ويو آهي، بيهي بيهي اوهه! زندگي به ڪيئن نه قطارن ۾ ورهائجي ٿي وڃي. تڏهن مُنهنجي اکين اڳيان ڦري ٿيون اچن بيشمار قطارون. اسپتالن آڏو. دفتر روزگار آڏو قطار... اسڪولن ۾ داخلائن لاءِ قطارون.... قبرستان ۾ قطارون... راشن ڊپوئن تي قطارون... فائرنگ اسڪواڊ آڏو قطارون... قطارون... ۽ هر قطار ۾ بيٺل آءٌ.

تُنهنجو نالو ڇاهي؟
مُنهنجو نالو؟.... مُنهنجو نالو... قطار... نه.... نه...
تڏهن مُنهنجي مٿي مان ٺڪاءُ نڪري ٿا وڃن. لڳيم ٿو ڄڻ ڪلاڪ ٽاور ڌڙام ڪري مُنهنجي مٿان ڪري پيو هُجي ۽ .... وقت بيهي ويو هُجي... نه. نه... وقت ڪنهن لئه به ناهي بيهندو. ٽائيم ۽ ٽائيڊ... ٽائيم ليپس ٿيڻ جو خيال ئي غير سائنٽيفڪ آهي. ته پوءِ.... سائيٽيفڪ ڇاهي؟؟... آرٽ سائنس... آرٽ.... سائنس.. آرٽ... ڪلچر.... نه... نه... مان ٻنهي ڪلچرس جي چڪيءَ ۾ پيسجڻ نٿو چاهيان. ته پوءِ مان ڇا ٿو چاهيان؟؟!
تڏهن مُنهنجو ذهن سوالن جي انڌيرن ۾ گم ٿي وڃي ٿو.
مان ڪٿي آهيان؟... مان ڪٿي آهيان؟؟... مان؟؟...

تڏهن سڙيل ڌپ جو ڀڀڪو مُنهنجي ناسن ۾ گهڙي ٿو وڃي. آغ.... آغ.... مون کي الٽي ٿي اچي... هي سڙيل ڌپ. اف! ڪيڏو نه انڌيرو آهي... هيءَ سڙيل ڌپ. هي انڌيرو. مون کي ڊپ ٿو ٿئي. مان... مان اوندهه ۾ ملي ويو آهيان. ڪُجهه به نه... ڪُجهه به نه. خلا.... خلا.... ڪلاسيڪل ماٺ... نه... نه... مان ان ماٺ کي ٽوڙي ڇڏيندس... ٽوڙي ڇڏيندس. تڏهن هٿوراڙيون ڏئي ڪنهن پٿر کي ڳولڻ جي ڪوشش ڪيان ٿو. مان... مان سڀني درين جا شيشا ڀڃي ڇڏيندس... هيءَ سڙيل ڌپ، اف! اڙي!.... هي ڇاهي؟ اوندهه ۾ هٿوراڙيون ڏئي ڪُجهه کڻان ٿو. اڙي! هي ته... هي ته انساني کوپڙي... ته ڇا؟... ته ڇا مان قبر؟!... ڇرڪ ڀري کوپڙيءَ کي اڇلي ڀڄڻ لڳان ٿو. تڏهن مُنهنجي ٻنهي پاسي مڙدا چيخون ڪري اٿي پون ٿا ۽ پنهنجا ڏند ڪرٽي مون ڏانهن وڌڻ لڳن ٿا. آهستي آهستي...
جيئري ئي قبر ۾ هجڻ جو احساس ڪيڏو نه اذيت ناڪ آهي.
مُنهنجي اندر ۾ ڪيڏا نه زلزلا آهن!
ٻرندڙ جبل ڦاٽي پون ته پوءِ؟....؟؟...؟؟؟...
مان دوا نه پيئندس، مان دوا نه پيئندس. مون کي زهر ڏيو. گهٽو ڏئي انڌي کوهه ۾ اڇلي ڇڏيو. مُنهنجا.... مُنهنجا هٿ پير ٻڌي هماليه جي چوٽين تان ڪيرائي ڇڏيو. سمونڊ ۾ لوڙهي ڇڏيو پٺن سان ڀاري چڪرو ٻڌي... مون کي جيئندان نه کپي. مون کي دوا نه کپي. مون کي ڪُجهه نه کپي. اف! مُنهنجون اکيون... مُنهنجون اکيون... روڪيو... روڪيو انهن چيخن کي... خوني بگهڙ زبان مان رت ڳاڙيندا مُنهنجي پويان ڀڄندا ٿا اچن. مُنهنجي ڪيپراٽي ڀڃي ذهن ڪڍي گاڏيءَ جي ڦيٿن هيٺان چيڀاٽي ڇڏيو. مان ڪُجهه به ڏسڻ نٿو چاهيان، ڪُجهه به سوچڻ نٿو چاهيان. مون کان سڀ ڪُجهه کسي وٺو... سڀ ڪُجهه... ذهن... سوچ... احساس... ياداشت.... مُنهنجي اکين تي گلاب رکڻ جي ڪوشش نه ڪيو. مُنهنجي اکين تي ڌڳکندڙ ٽانڊا رکي ڇڏيو. مون کي ڪو ازم (ISM) نه گهرجي. ڪا راهه نه گهرجي. مان... مان سڀني راهن ۾ وکري ويو آهيان... مان..... مان
اف! زندگي ڪيڏي نه بي معنيٰ آهي!
مون کي ڪا معنيٰ ڪانهي... مون کي سڀ ڪُجهه بي معنيٰ... ڦڪو.... بد ذائقو... ذائقو.... ٿوهر جي سڄي ڪڙاڻ مُنهنجي بدن ۾ انجيڪٽ ڪري ڇڏيو... اف! ايڏو وڏو الميو... مُنهنجي اندر ۽ ٻاهر ڪيڏو نه فرق آهي ۽.... ۽ مُنهنجي اندر جو ٻرندڙ جبل ڦاٽي ڇو نٿو پوي!؟...!!!...!!!...؟؟؟...

.... ڪيڏو نه ٿڪجي پيو آهيان!... بس هاڻي اڳتي هلي نه سگهندس. وک کڻندس ته مري ويندس. هتي.... هتي ته ڪا ڇانوَ به ڪانهي. پاڻي!... پاڻي!... پاڻي ڪٿي!؟... اڙي! هو ڪير آهن؟.... اوه! مسافر آهن شايد... انهن وٽ پاڻي هوندو... اڙي هي ڇا؟ اهي ته ڦاهيءَ جا ڦندا لهرائيندا پيا اچن.... اوه!... مون کي ماري ڇڏيندا.... مون کي ماري ڇڏيندا.... مون کي ڀڄڻ گهرجي... مون کي... پر.... پر مان ته وک به نٿو کڻي سگهان... ڪاڏي ڀڄان!... ڪاڏي ڀڄان؟؟. ڪاڏي....؟؟؟....؟؟؟....

اتهاس... سڀيتا... ثقافت...

تڏهن هڪ آواز آيو: ڇوٽڪاري جي ڪوشش بي سود رهان ٿو. پناهه گاهه جي ڳولا ۾. تڏهن ڊوڙندي ڊوڙندي سورج مکيءَ کي ڏسي بيهي ٿو رهان ۽ پوءِ اڳتي وڌي سورج مُکيءَ جا گل پٽي انهن جون پتيون ٽوڙي ڦٽي ڪري ٿو ڇڏيان. هٿ آڱرين ۾ مروٽي.
هاڻي ڪوبه سورج ڪونه اڀرندو.
هاڻي ڪوبه مون کي ڏسي نه سگهندو.
مون پنهنجا صدين کان اڃايل چپ ٿوهر جي ٽاريءَ تي رکي ڇڏيا آهن...
وري جيئڻ لاءِ
امرتا! تون ڪٿي آهين؟....؟؟؟....
زندگيءَ جي
اماس راتين ۾
تُنهنجي چاهت جا
ڪيئي چنڊ
کڙي پيا آهن.
.... ۽.... هڪ دفعو وري جي اٿيو آهيان صليب تي.
.... ۽
اهو هڪ ننڍڙو پوپٽ آهي.
جنهن جي پرن تي
لکي ڇڏيو اٿم
تُنهنجو
نانءُ!
جيڪو پنهنجي پتڪڙي هٿن سان مُنهنجي چيچ پڪڙي ڇڪي رهيو آهي.
اوڏانهن، جتي
تون آهين
۽
تُنهنجو مامتا ڀريو
بي انتها پيار!

جنم/ اَجنم
اف!... هيءَ... هيءَ چاٻي ڪاڏي گم ٿي وئي... هي... سڀ تالا!؟... ۽ پوءِ اُها هڪ قلعي جي لمبي ديوار هُئي. گول ڦري آيل ۽....۽ مان ان کي هٿ ڏئي ڦرڻ لڳان ٿو.
گيٽ ڪٿي آ؟
گيٽ ڪٿي آ؟....؟؟؟...!!؟؟؟
ڪوبه گيٽ ڪونهي.... ڪوبه ڳٿو....
بند.... سڀ ڪُجهه بند...
تون به بند
مان به بند... ۽....
۽... هي سڄي ڪائنات بند، بند
بند مُٺ ۾...
اچ ته مٺيون کولي ڇڏيون.
هٿ تريءَ تي وکيري ڇڏيون.
ڪيئي ڪائناتون....