زندگيءَ کي زندگيءَ مان،
هڪڙي ڏينهن ڌڪاري ڇڏجي.
دل چوي ٿي، دل سان سهڻا!
توکي هاڻ وساري ڇڏجي.
ڪيترا ڏينهن ٻرندي رهندي؟
جيون بٿي ٺاري ڇڏجي.
سوچان ٿي سوچن پنهنجين کي،
شهيد ڪجي؟ يا ماري ڇڏجي.
اسان ڇو پئون موت جي منهن ۾،
عشق کي زهر پياري ڇڏجي.
ٻُڏئون جي اسان خير آ سائين،
اوهان کي بس ڪناري ڇڏجي.
هزار جيون هجن ته مٺڙا،
هر هڪ سنڌ تان واري ڇڏجي.
سڀ ڪنهن لاءِ جڳ روشن روشن،
اهڙي لاٽ ڪا ٻاري ڇڏجي.
آشا ڪا راهه ۾ رُلي وئي آ،
سوچي ٿي، همت هاڻي هاري ڇڏجي؟