هيءَ جام ڇا، پيام ڇا، شام ڀي گواهه آ،
هر شيءَ ۾ سمايل تنهنجي ئي نگاهه آ.
ڀلي ته وطن کان پري مان رهان،
پر سنڌ توکي وسارڻ گناهه آ، گناهه آ.
جنهن کان ٿي پڇڻو؟ پڇي وٺ پڇي وٺ!
توسان ته مون کي مومل جهڙو چاهه آ.
نه، نه مون کي سنڌ کان پري نه ڪيو،
سنڌ جيجل ۾ ڦاٿل منهنجو ساهه آ.
سنڌوءَ تي بند، سنڌ کي ورهائڻ جا واڪا،
اها ته ڌرتيءَ تي سنئين سڌي ڪاهه آ.
ڪري ڪوڙا واعدا هو رمندا رهيا،
هتي محبتن جي رڳو ڀڃ ڊاهه آ.
ڇا ته پڙهيو هن شعر مشاعري ۾،
متي محفل سڄيءَ ۾ وهه واهه آ.
لنگهندي ٻني تان چيو چاچي ملهار،
هيءَ ڪهڙن انڌن لتاڙيو گاهه آ؟
چئو راڻي کي موٽي اچي ڪاڪ تي،
نه ته مرڻ لئه مون ٻارايو آڙاهه آ.
ڇڏ هن شهر کي هلون ٿا هتان،
هت حدِ نظر تائين اونداهه آ.